Ο Άγιος Νεκτάριος ή Νεκτάριος Πενταπόλεως ή Νεκτάριος Αιγίνης, έζησε τη περίοδο 1846-1920 και ο βίος του ήταν γεμάτος δυσκολίες και εμπόδια, που πάντα προσπαθούσε υπομονετικά και παίρνοντας δύναμη από τον Θεό να τα ξεπεράσει. Πλέον αποτελεί παράδειγμα για τον σύγχρονο άνθρωπο ώστε να μην χάνει την ελπίδα του.
Μέσα από τον βίο του καταλαβαίνουμε γιατί οι πιστοί σήμερα επικαλούνται τον Άγιο Νεκτάριο ως προστάτη των φτωχών και του ζητούν να τους βοηθήσει στην εύρεση εργασίας.
Ο Αναστάσιος Κεφαλάς, όπως ονομαζόταν, γεννήθηκε στη Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης και ήταν το πέμπτο από τα έξι παιδιά φτωχής οικογένειας, με αρχοντική όμως καταγωγή. Οι κακές οικονομικές συνθήκες και η έλλειψη σχολείου μέσης εκπαίδευσης στη περιοχή του τον έκαναν να φύγει και να ορίσει τον δρόμο του προς την Κωνσταντινούπολη σε ηλικία μόλις 13 χρονών, με σκοπό να εξελιχθεί και να στηρίξει ταυτόχρονα την οικογένειά του. Εκεί άρχισε να εργάζεται σε συσκευαστήριο καπνού, ο εργοδότης όμως τον εκμεταλλευόταν οικονομικά και τον έδερνε.
Τη διέξοδό του την έβρισκε στον Θεό και στο Ευαγγέλιο. Μάλιστα μαζί με τον καπνό που συσκεύαζε, κάθε φορά έβαζε μέσα και ένα μικρό χαρτάκι, το οποίο έγραφε κάποια ευαγγελική ρήση. Κάποτε ένας έμπορος βλέποντας τον ξυλοδαρμό του παιδιού το λυπήθηκε και τον πήρε στη δούλεψή του.
Έκτοτε στη ζωή του πέρασε πολλές δυσκολίες σχετικά με την εργασία του, αφού άλλαζε συνεχώς εργασιακό περιβάλλον. Η συνεχής αυτή αλλαγή τον εμπόδιζε να ολοκληρώσει τις σπουδές του, όμως ποτέ δε σκέφτηκε να τις παρατήσει, καταφέρνοντας τελικά να εργαστεί και ως δάσκαλος.
Η συνέχεια της ζωής του τον βρίσκει στη Χίο μοναχό ενώ σύντομα χειροτονείται διάκονος και παίρνει το όνομα Νεκτάριος. Στη συνέχεια, στην Αλεξάνδρεια πια, χειροτονείται Ιερέας και μετά από 5 μήνες δέχεται το αξίωμα του Αρχιμανδρίτη.
Χάρη στη ρητορική του ικανότητα γίνεται και ιεροκήρυκας. Ακόμη, το 1889 ανακηρύσσεται επίσκοπος Πενταπόλεως Λιβύης. Η ανοδική του πορεία, η αποδοχή και η αγάπη που δεχόταν από τον κόσμο χάρη στο έργο του δεν πέρασε απαρατήρητη από τους επισκόπους οι οποίοι ένιωσαν τότε να ‘απειλούνται’.
Έτσι στην προσπάθειά τους να τον παραγκωνίσουν του πρόσαψαν μια σειρά ψεύτικες κατηγορίες και τον ανακάτεψαν σε σκάνδαλα ηθικού χαρακτήρα, με κορυφαία τη συκοφαντία πως επιθυμούσε να ανατρέψει τον Πατριάρχη Αλεξάνδρειας, Σωφρόνιο από την θέση του. Αυτό προκάλεσε την παύση της ιδιότητας του Αγ. Νεκταρίου από τον Σωφρόνιο αναγκάζοντάς τον να φύγει από την Αλεξάνδρεια.
Η ψευδείς φήμες κατά του Αγ. Νεκταρίου όμως είχαν καταφέρει να τον στιγματίσουν μέχρι και στην Αθήνα και στη Κωνσταντινούπολη, καθιστώντας αδύνατο για τον ίδιο να εργαστεί οπουδήποτε. Άνεργος πια ξεκίνησε πάλι από το μηδέν, μην έχοντας χρήματα ούτε για ενοίκιο αλλά ούτε και για να τραφεί.
Όταν μετά από καιρό κατάφερε να διοριστεί ιεροκήρυκας στην Χαλκίδα, η καχυποψία προς το πρόσωπο του έκανε το κοινό να αποδοκιμάζει τις ομιλίες του. Ωστόσο ο Άγιος Νεκτάριος είχε εμπιστοσύνη στο Θεό ότι η αλήθεια κάποτε θα αποκαλυφθεί, όπως και έγινε, όταν ήρθε στην επιφάνεια η πλεκτάνη που του είχαν στήσει και έτσι η φήμη του αποκαταστάθηκε.
Έκτοτε εγκαταστάθηκε στην Αίγινα, όπου έγινε σύντομα λαοφιλής, λόγω των θαυμάτων του έκανε με την προσευχή του. Με τον καιρό κατάφερε να χτίσει τον μοναστήρι του στο νησί που προσέλκυσε μεγάλο αριθμό πιστών οι οποίοι έβρισκαν βοήθεια και λύση στα προβλήματά τους.
Τα προβλήματα υγείας όμως τον ταλαιπώρησαν για πολλά χρόνια και ο θάνατος τον βρίσκει στις 9 Νοεμβρίου 1920 στο Αρεταίειο Νοσοκομείο. Το δωμάτιο στο οποίο νοσηλευόταν έχει μετατραπεί σήμερα σε ένα μικρό ναό στη μνήμη του.
Η ταφή του έγινε στο μοναστήρι της Αίγινας και χρειάστηκε να περάσουν 40 χρόνια για να ανακηρυχτεί Άγιος. Το λείψανό του παρέμενε αναλλοίωτο για 30 χρόνια και το μέτωπό του μυρόβλιζε.
Σήμερα το Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα είναι προορισμός πολλών πιστών από όλα τα μέρη της Ελλάδας που το επισκέπτονται για να προσευχηθούν, να προσκυνήσουν και να ζητήσουν την βοήθειά του στην εύρεση εργασίας αλλά και για καλή υγεία.
Ακόμη πολλοί επισκέπτες υποστηρίζουν πως προσκυνώντας τον τάφο του ακούνε έναν ήχο σαν να χτυπά ο Άγιος την ράβδο του, υποδηλώνοντας την ζωντανή παρουσία του και τη θαυματουργική του ικανότητα μέχρι και σήμερα.
