Ένας θρύλος του γαλλικού σινέμα «έφυγε» ο Αλέν Ντελόν, σήμερα (18/8) από τη ζωή σε ηλίκία 88 ετών. Την τελευταία του πνοή άφησε στο σπίτι του, όπως έγινε γνωστό από ανακοίνωση της οικογένειάς του.
Η απώλεια του Γάλλου ηθοποιού σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής για τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο που είχε «χαράξει» η καλλιτεχνική του πορεία.
Γνωστός για τη γοητεία του και τις αξέχαστες ερμηνείες του σε ταινίες, όπως «Ο Σαμουράι» και «Το Ρόδο του Καΐρου» ο Ντελόν καθιερώθηκε ως ένας από τους μεγαλύτερους σταρ του γαλλικού και παγκόσμιου σινεμά.
Τη δεκαετια του ’60 και του ’70 υπήρξε το αντικείμενο του πόθου για τον γυναικόκοσμο της Ευρώπης, καθώς η γοητεία του ήταν αφοπλιστική.
Λίγα λόγια για τη ζωή του Αλέν Ντελόν
Ο Αλέν Φαμπιέν Μορίς Μαρσέλ Ντελόν γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1935 στο προάστιο Σο του Παρισιού, που βρίσκεται 7 χιλιόμετρα νότια από το κέντρο της γαλλικής πρωτεύουσας.
Παιδί χωρισμένων γονιών, είχε μία άστατη παιδική ηλικία και ήταν ένας προβληματικός μαθητής.
Ύστερα από μια σύντομη μαθητεία ως κρεοπώλης, κατατάχθηκε στον γαλλικό στρατό ως πεζοναύτης και το 1953 στάλθηκε στην Ινδοκίνα, όπου οι ντόπιοι πληθυσμοί είχαν ξεσηκωθεί αμφισβητώντας τη γαλλική κυριαρχία.
Ο ατίθασος χαρακτήρας του εκδηλώθηκε και στο στρατό, με αποτέλεσμα να περάσει το μεγαλύτερο μέρος της θητείας του στα κρατητήρια, αφού είχε διάφορα μπλεξίματα.
Όταν ένα κηνυγός ταλέντων, τον εντόπισε!
Μετά την αφυπηρέτησή του το 1955, επέστρεψε στο Παρίσι, όπου έκανε διάφορες δουλειές του ποδαριού για να επιβιώσει.
Το 1957 γνωρίστηκε με κάποιους ηθοποιούς του κινηματογράφου, τους οποίους συνόδευσε στο Φεστιβάλ των Καννών το 1957.
Εκεί τράβηξε την προσοχή ενός κυνηγού ταλέντων, που δούλευε για τον μεγαλοπαραγωγό του Χόλιγουντ, Ντέιβιντ Ο. Σέλζνικ.
Ύστερα από ένα δοκιμαστικό, του προσφέρθηκε συμβόλαιο εάν μάθαινε να μιλάει αγγλικά. Όμως ο γάλλος σκηνοθέτης Ιβ Αλεγκρέ τον έπεισε να παραμείνει και να κάνει καριέρα στη Γαλλία.
Την ίδια χρονιά έκανε την κινηματογραφικό του ντεμπούτο ως νεαρός γκάνγκστερ στην ταινία του Αλεγκρέ «Quand la femme s’en mêle». Η πρώτη οδηγία του γάλλου σκηνοθέτη προς τον νεαρό εκκολαπτόμενο ηθοποιό ήταν: «Μίλα όπως μου μιλάς, Κοίταξε όπως με κοιτάζεις. Άκουσε όπως με ακούς. Μην παίζεις. Ζήσε». Όπως παραδέχθηκε αργότερα ο Ντελόν, χωρίς αυτή την κουβέντα δεν θα είχε κάνει την καριέρα που έκανε.
Τον επόμενο χρόνο κιόλας είχε τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο στο ερωτικό δράμα του Πιερ Γκασπάρ «Ουί Christine», βασισμένο στο θεατρικό έργο του Άρτουρ Σνίτσλερ «Παιγνίδι με τον έρωτα» («Liebelei»).
Ο θυελλώδης έρωτας με την συμπρωταγωνίστριά του Ρόμι Σνάιντερ απασχολούσε για χρόνια τον διεθνή Τύπο και συνέβαλε στην καθιέρωσή του σε αστέρι πρώτου μεγέθους τη δεκαετία του ’60.
«Γυμνοί στον ήλιο» και «Ο Γατόπαρδος»
Το 1960 απέσπασε την προσοχή κοινού και κριτικών με τις ερμηνείες του στο θρίλερ του Ρενέ Κλεμάν «Γυμνοί στον ήλιο» («Plein soleil»), βασισμένο στο μυθιστόρημα της Πατρίσια Χάισμιθ «Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ» και την κοινωνική ταινία του Λουκίνο Βισκόντι «Ο Ρόκο και τα αδέλφια του» («Rocco ei suoi fratelli», δίπλα στην Κατίνα Παξινού).
Ακολούθησαν σπουδαίες ερμηνείες του στις ταινίες «Στην έκσταση του πάθους» («L’ Eclisse», 1962) του Μικελάντζελο Αντονιόνι, «Ο Γατόπαρδος» («Il gattopardo», 1963) του Λουκίνο Βισκόντι και «Η Πισίνα» («La Piscene», 1969) του Ζακ Ντερέ. Το 1961 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο στο έργο του άγγλου ποιητή και δραματουργού Τζον Φορντ «Κρίμα που είναι πόρνη», που σκηνοθέτησε ο Λουκίνο Βισκόντι.
Γκανγκστερικές ταινίες
Ο Ντελόν έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό από τις γκανγκστερικές του ταινίες, όπως «Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο» («Le Samourai», 1967) του Ζαν-Πιερ Μελβίλ, «Η Συμμορία των Σικελών» («Le Clan des Siciliens», 1969) του Ανρί Βερνέιγ, «Ο Κόκκινος Κύκλος» («Le Cercle Rouge», 1970) του Ζαν-Πιερ Μελβίλ, «Μπορσαλίνο» («Borsalino», 1970) του Ζακ Ντερέ, «Ο κύριος Κλάιν» («Monsieur Klein», 1976) του Τζόζεφ Λόουζι και από τη δική του σκηνοθετική προσπάθεια «Για το τομάρι ενός μπάτσου» («Pour la peau d’un flic», 1981).
To 1984 επέστρεψε στον καλλιτεχνικό κινηματογράφο με την ταινία του Φόλκερ Σλέντορφ «Ένας Έρωτας του Σουάν» («Un Amour de Swann», 1984), που βασίζεται στον πρώτο τόμο του επτάτομου μυθιστορήματος του Μαρσέλ Προυστ «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο».
Οι ταινίες του από εκείνη την περίοδο και μετά δεν είχαν την αναμενόμενη εμπορική επιτυχία. Το 1997 ανακοίνωσε ότι βάζει τέλος στην καριέρα του, αλλά συνέχισε να εμφανίζεται σποραδικά σε κινηματογραφικές παραγωγές.
Το 2002, πάντως, επανήλθε θριαμβευτικά στο προσκήνιο με τη μίνι τηλεοπτική σειρά «Fabio Montale», που αποτέλεσε με μεγάλη επιτυχία στη Γαλλία. Έπαιξε επίσης τον Ιούλιο Καίσαρα στην επιτυχημένη κινηματογραφική ταινία «Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες» («Astérix aux jeux olympiques», 2008). Παρά τη μεγάλη του επιτυχία στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ δεν έγινε αποδεκτός. Από τις αγγλόφωνες ταινίες του η πιο γνωστή είναι το γουέστερν του Τέρενς Γιανγκ «Μονομαχία στον Κόκκινο Ήλιο» («Red Sun», 1971).
Οι γυναίκες της ζωής του
Οι γυναίκες πάντα έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη ζωή του Αλέν Ντελόν. Όπως είχε πει «γι’ αυτές ήθελα να είμαι πάντα ο πιο όμορφος, ο πιο μεγάλος, ο πιο δυνατός και να το βλέπω στα μάτια τους. Οι γυναίκες υπήρξαν το μεγαλύτερο κίνητρο».
Μετά τον χωρισμό του με τη Ρόμι Σνάιντερ, γνώρισε το 1963 τη Ναταλί Μπαρτελεμί, μια φλογερή γυναίκα, μαροκινής καταγωγής.
Την παντρεύτηκε (στον μοναδικό γάμο της ζωής του) και μαζί της απέκτησε το πρώτο του παιδί, τον ηθοποιό Άντονι Ντελόν. Ύστερα από τρία χρόνια πάθους και μεγάλων καυγάδων θα χωρίσουν.
Στη συνέχεια θα γνωρίσει τη Μιρέιγ Νταρκ, την οποία συνάντησε στα γυρίσματα της ταινίας του Ζαν Ερμάν «Jeff» (1968). Θα ζήσουν μαζί για 15 χρόνια, αλλά δεν θα παντρευτούν. Την εποχή εκείνη θα γνωρίσει ακόμη πολλές ηθοποιούς – από σταρ και στάρλετ μέχρι και άγνωστες κοπέλες των κινηματογραφικών συνεργείων – και θα ζήσει μαζί τους ερωτικές περιπέτειες.
Μερικές απ’ τις γνωστότερες σχέσεις του είναι με τις ηθοποιούς Αν Παριγιό και Τζέιν Φόντα και με τις τραγουδίστριες Μαριάν Φέιθφουλ, Νίκο και Δαλιδά. Το 1987 θα γνωρίσει την κατά πολύ νεώτερή του, Ροζαλί Βαν Μπρέμεν, ένα γοητευτικό μοντέλο από την Ολλανδία. Την ερωτεύτηκε τρελά και μαζί απέκτησαν δύο παιδιά, την Ανούσκα και τον Αλέν – Φαμπιέν. Τον Οκτώβριο του 2002 θα χωρίσουν και θρυλείται ότι ήταν η πρώτη γυναίκα που τον άφησε.
Οι σκοτεινές στιγμές της ζωής του
Η ζωή του Αλέν Ντελόν είχε και αρκετές σκοτεινές στιγμές. Σημαντικότερη είναι εκείνη με το σωματοφύλακά του Στέφαν Μάρκοβιτς, που βρέθηκε νεκρός σε μια χωματερή, έξω από το Παρίσι, τυλιγμένος μέσα σε έναν μουσαμά την 1η Οκτωβρίου 1968. Η αστυνομία ανέκρινε τον Ντελόν για 24 ώρες μέχρι να τον αφήσει ελεύθερο.
Στο σκάνδαλο ενεπλάκη και ο γάλλος πρόεδρος Ζορζ Πομπιντού, επειδή φωτογραφίες της συζύγου του βρέθηκαν στο αυτοκίνητο του Μάρκοβιτς. Έντονες ήταν οι φήμες εκείνη την εποχή ότι ο Μάρκοβιτς έπαιρνε μέρος σε ερωτικά όργια της υψηλής κοινωνίας και του θεάματος και ότι είχε μία σύντομη σχέση με τη Ναταλί Ντελόν. Η υπόθεση Μάρκοβιτς παραμένει μέχρι σήμερα ανεξιχνίαστη.
Ο Αλαίν Ντελόν, είχε σχέσεις με την ακροδεξιά, διοργάνωνε αγώνες μποξ, ενώ κυκλοφορούσαν φήμες ότι στην πραγματικότητα είχε υπηρετήσει στη Λεγεώνα των Ξένων. Επίσης πολλά λέγονταν για επαφές που είχε με την μαφία των Κορσικανών. Όλα αυτά συνέτειναν στο ν’ αυξηθεί η φήμη του, και έδιναν στη γοητεία του μια εγκληματική χροιά.
Όταν είχε μιλήσει για τον θάνατο ο γιος του και την ευθανασία
O γιος του εμβληματικού Γάλλου ηθοποιού Αλέν Ντελόν, Άντονι, προχώρησε σε μια συγκλονιστική εξομολόγηση σε πρόσφατη συνέντευξή του. Μιλώντας στο γαλλικό ραδιόφωνο RTL, ο Άντονι Ντελόν δήλωσε πως ο πατέρας του έχει αποφασίσει να δώσει τέλος στη ζωή του, με ευθανασία στην Ελβετία.
Ο 57χρονος ηθοποιός ανέφερε μεταξύ άλλων ότι έχει συμφωνήσει να βοηθήσει τον Αλέν Ντελόν στη διαδικασία αλλά και είναι δίπλα του, στις τελευταίες στιγμές της ζωής του.
Όπως υποστήριξε στη συνέντευξή του, η απόφαση του Ντελόν μπορεί να προέρχεται από τη δύσκολη εμπειρία να αντιμετωπίσει τον θάνατο της πρώην συζύγου του και μητέρας του Άντονι, Νάταλι Ντελόν. Υπήρξε συνάδελφος και σύζυγός του από το 1964 έως το 1969 και πέθανε από καρκίνο στο πάγκρεας τον Ιανουάριο του 2021. Ήθελε να υποβληθεί σε ευθανασία, αλλά τελικά η επιθυμία της δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί.
«Η μητέρα μου, που ήταν ελεύθερο πνεύμα, ήθελε να πεθάνει με τον ίδιο τρόπο, που έζησε τη ζωή της», είπε ο Άντονι.
«Ευτυχώς, δεν καταφύγαμε σε αυτή τη διαδικασία. Λέω ευτυχώς, γιατί όλα ήταν έτοιμα», εξηγεί, τονίζοντας πως η νομοθεσία στη Γαλλία δεν επιτρέπει την ευθανασία. «Είναι αλήθεια ότι θα μας ήταν δύσκολο να της κρατήσουμε το χέρι και να δούμε να φεύγει έτσι. Δεν λέω ότι η τελευταία νύχτα ήταν εύκολη, αλλά έφυγε ήσυχα. Ο πατέρας μου συγκινήθηκε πολύ από αυτό».
Ο γάλλος ηθοποιός έχει αποκτήσει από το 1999 και την ελβετική υπηκότητα, ενώ από το 2019 ζει στην Ελβέτια. Έτσι δεν θα έχει το ίδιο «πρόβλημα» με τη μητέρα του Άντονι, καθώς στην Ελβετία η ευθανασία είναι αποδεκτή.
Ο 86χρονος Αλέν Ντελόν ανακοίνωσε το τέλος της καριέρας του το 2017. Δύο χρόνια αργότερα, το 2019, υπέστη διπλό εγκεφαλικό επεισόδιο.
Έχει σταδιακά αναρρώσει, περπατώντας τώρα με μπαστούνι. «Το να γερνάς είναι χάλια. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό, είναι αυτό που λέμε ηλικία. Χάνεις το πρόσωπό σου, την όρασή σου. Σηκώνεσαι και, διάολε, σε πονάει ο αστράγαλος. Πέφτεις Δεν είναι καθόλου αστείο…». Ο Ντελόν έχει ταχθεί υπέρ της ευθανασίας πολλές φορές.
«Η ευθανασία είναι το πιο λογικό και φυσικό πράγμα. Από μια ορισμένη ηλικία και χρονικό σημείο, έχουμε το δικαίωμα να φύγουμε αθόρυβα και ειρηνικά από αυτόν τον κόσμο, χωρίς την υποστήριξη από ένα νοσοκομείο, συσκευές, ενέσεις και τα υπόλοιπα», είχε δηλώσει σε μία συνέντευξη σε ελβετικό τηλεοπτικό κανάλι.
