Αλέξανδρος Ηλιόπουλος ήταν σαράντα ετών και είχε πειστεί πως ο έρωτας απλώς δεν ήταν γραφτό να είναι κομμάτι της ζωής του.
Ζούσε μόνος του σ’ ένα ξύλινο σπίτι ψηλά στα βουνά της Πίνδου, έχοντας αποδεχτεί τη μοναξιά μετά από δεκαετίες ταπείνωσης και απόρριψης.
Γεννημένος με εγκεφαλική παράλυση, περπατούσε με ελαφρό κουτσό, το δεξί του χέρι είχε περιορισμένη δύναμη και η ομιλία του είχε έναν ρυθμό που πολλοί θεωρούσαν «περίεργο».
Όμως, αυτό που τον είχε σημαδέψει βαθύτερα δεν ήταν το σώμα του — ήταν ο τρόπος που οι άλλοι τον είχαν αντιμετωπίσει γι’ αυτό.
Στα είκοσι πέντε του, τόλμησε να ζητήσει από μια συνάδελφο, τη Μαρία, να βγουν ραντεβού.
Η απάντησή της τον τσάκισε:
«Είσαι καλός άνθρωπος, Αλέξανδρε, αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι με κάποιον σαν εσένα. Τι θα έλεγε ο κόσμος;»
Την επόμενη μέρα, το είχε πει στους υπόλοιπους στη δουλειά, κι εκείνος έγινε στόχος για κακόβουλα σχόλια.
Εκείνη η ταπείνωση ήταν η τελευταία πληγή.
Ακόμα και οι γονείς του, αν και τον αγαπούσαν, δεν τον βοήθησαν πραγματικά. Ο πατέρας του του είχε πει κάποτε:
«Άντρες σαν εμάς δεν είναι φτιαγμένοι για γάμο. Δούλευε και μην ονειρεύεσαι.»
Έτσι, ο Αλέξανδρος έφυγε.
Με τις οικονομίες του αγόρασε ένα απομονωμένο σπίτι, εκεί όπου κανείς δεν θα τον λυπόταν ή θα τον κορόιδευε.
Για οκτώ χρόνια ζούσε με αυστηρή ρουτίνα: ξυπνούσε στις έξι, έπινε σκέτο καφέ, τάιζε τα τρία σκυλιά που είχε σώσει — τον Μπρούνο, που ήταν τυφλός, τη Λούνα, που είχε τρία πόδια, και τον Κόκο, που ήταν κουφός — και μετά δούλευε ως προγραμματιστής εξ αποστάσεως.
Μακριά από τους ανθρώπους, πίστευε πως ήταν ασφαλής. Αλλά ήταν και απελπιστικά μόνος.\
Ένα βράδυ του Νοέμβρη, ενώ μια δυνατή καταιγίδα μαινόταν στα βουνά, ακούστηκε ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα.
Ο Αλέξανδρος πάγωσε. Επισκέπτες; Ήταν σπάνιοι — και τους απέφευγε για χρόνια.
Μέσα από το παράθυρο είδε μια γυναίκα βρεγμένη ως το κόκκαλο, να τρέμει στη βροχή.
Όλα μέσα του του φώναζαν να μην ανοίξει. Μα η καλοσύνη νίκησε. Άνοιξε την πόρτα.
«Κυρία μου, είστε καλά;» ρώτησε με τρεμάμενη φωνή.
Η γυναίκα — η 34χρονη φωτογράφος Ελένη Καραγιάννη — του ζήτησε συγγνώμη λαχανιασμένη.
Το αυτοκίνητό της είχε χαλάσει, το GPS δεν λειτουργούσε, και περπατούσε ώρες μέσα στην καταιγίδα.
Ο Αλέξανδρος ήθελε να της δώσει απλώς το τηλέφωνο και να την στείλει πίσω, αλλά ο καιρός το έκανε αδύνατο.
«Περάστε μέσα», είπε διστακτικά. «Δεν μπορείτε να μείνετε εκεί έξω.»
Η Ελένη μπήκε στο σπίτι, στάζοντας νερά στο πάτωμα.
Τα σκυλιά του την περικύκλωσαν αμέσως — η Λούνα μάλιστα ακούμπησε πάνω της, λες και ένιωθε εμπιστοσύνη.
Ο Αλέξανδρος της έδωσε πετσέτες, της πρόσφερε ζεστό χαμομήλι και της εξήγησε πως δεν υπήρχε σήμα μέχρι να ηρεμίσει η καταιγίδα.
Η Ελένη, τρέμοντας μα ευγνωμονούσα, συστήθηκε με το όνομα της.
Εκείνος παρατήρησε πως τον κοιτούσε στα μάτια — χωρίς δισταγμό, χωρίς λύπηση.
Ήταν η πρώτη φορά, μετά από χρόνια, που κάποιος του μιλούσε χωρίς προκατάληψη.
Εκείνο το βράδυ, η Ελένη κοιμήθηκε στον ξενώνα, ενώ ο άνεμος λυσσομανούσε.
Ο Αλέξανδρος έμεινε ξάγρυπνος, νιώθοντας κάτι παράξενο να ξυπνά μέσα του.
Θα μπορούσε άραγε κάποια να τον δει πέρα από την αναπηρία του;
Το επόμενο πρωί, της ετοίμασε πρωινό με άγχος.
Όταν η Ελένη κάθισε στο τραπέζι, η απλότητα του να πίνουν μαζί καφέ έμοιαζε σχεδόν ονειρική.
Εκείνη τον ρώτησε για τη ζωή του στο βουνό.
Με δυσκολία, της είπε πως μένει μακριά από τους ανθρώπους «επειδή μπορούν να γίνουν σκληροί, ειδικά όταν είσαι διαφορετικός.»
«Διαφορετικός πώς;» ρώτησε.
«Έχω εγκεφαλική παράλυση» απάντησε απλά.
«Κουτσαίνω, μιλάω αργά. Δεν είμαι αυτό που θεωρούν επιθυμητό.»
Η Ελένη τον κοίταξε ευθεία στα μάτια.
«Ανοησίες. Αλέξανδρε, μέσα σε δώδεκα ώρες μού έδωσες στέγη, ζεστασιά και καλοσύνη. Αν οι άλλοι δεν βλέπουν την αξία σου, είναι δική τους απώλεια — όχι δική σου.»
Τα λόγια της τον συγκλόνισαν.
Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, ένιωσε πως ίσως αξίζει κάτι.
Όταν αργότερα έλεγξαν το αυτοκίνητο, δεν έπαιρνε μπρος.
Οι δρόμοι ήταν κλειστοί. Η Ελένη τον ρώτησε αν μπορούσε να μείνει λίγες μέρες.
Η καρδιά του χτύπησε δυνατά. «Φυσικά», είπε, προσπαθώντας να δείξει ψύχραιμος.
Εκείνες οι μέρες άλλαξαν τον κόσμο του.
Μαγείρευαν μαζί, μιλούσαν για ώρες, έκαναν βόλτες με τα σκυλιά.
Η Ελένη φωτογράφιζε τη φύση — αλλά συχνά o φωτογραφικός φακός της στρεφόταν και πάνω του.
Για πρώτη φορά σε οκτώ χρόνια, ο Αλέξανδρος δεν ένιωθε αόρατος, αλλά ορατός.
Ένα απόγευμα, την ώρα που ο ήλιος έδυε, η Ελένη τον ρώτησε ήρεμα:
«Αλέξανδρε, έχεις παντρευτεί ποτέ;»
Εκείνος πάγωσε.
«Δεν έχω υπάρξει ποτέ με γυναίκα», ψιθύρισε.
«Στα σαράντα μου είμαι ακόμα παpθένος. Οι γυναίκες με βλέπουν μόνο σαν φίλο.»
Η Ελένη ένιωσε ένα κύμα συγκίνησης.
Πλησίασε κοντά του και είπε:
«Αυτό είναι δικό τους λάθος. Δεν μπόρεσαν να δουν τον άντρα που βλέπω εγώ.»
Πριν προλάβει να απαντήσει, εκείνη είπε τα λόγια που θα άλλαζαν τη ζωή του:
«Γιατί εγώ… σε έχω ερωτευτεί.»
Ο Αλέξανδρος την κοίταξε άφωνος.
«Αυτό δεν γίνεται. Είσαι όμορφη, δυναμική — θα μπορούσες να έχεις όποιον θέλεις.»
«Δεν θέλω όποιον να ’ναι», είπε σταθερά η Ελένη.
«Θέλω εσένα. Μπορώ να σε φιλήσω;»
Εκείνος έγνεψε, τρέμοντας.
Τα χείλη της άγγιξαν τα δικά του απαλά, ύστερα πιο βαθιά, ξεκλειδώνοντας μια ζωή γεμάτη λαχτάρα.
Δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπό του. Το πρώτο του φιλί, στα σαράντα του — και ήταν τέλειο.
Για τέσσερις μέρες έζησαν σαν να μην υπήρχε κόσμος έξω.
Μα όταν ο μηχανικός ήρθε και επισκεύασε το αυτοκίνητο, η πραγματικότητα επανήλθε.
Η Ελένη έπρεπε να φύγει — δουλειές, ταξίδια, ζωή εκτός βουνού.
Ο φόβος του Αλέξανδρου επέστρεψε σαν σκιά.
«Θέλω να έρθεις μαζί μου» είπε ξαφνικά εκείνη.
«Δεν μπορώ» απάντησε. «Έξω, οι άνθρωποι θα μας κοιτούν. Θα γελούν. Θα αναρωτιούνται τι κάνει μια γυναίκα σαν εσένα με μένα.»
«Σταμάτα» είπε η Ελένη αποφασιστικά.
«Δεν είσαι ελαττωματικός.
Ξέρεις τι βλέπω εγώ; Έναν άντρα που έχτισε τη ζωή του παρά τις δυσκολίες που του ήρθαν στη ζωή.
Που σώζει σκυλιά γιατί ξέρει τι θα πει απόρριψη.
Που με έσωσε από την καταιγίδα και με έκανε να νιώσω ασφαλής.
Αυτόν τον άντρα αγαπώ.»
Γονάτισε μπροστά του, με δάκρυα στα μάτια.
«Αν δεν μπορείς να πιστέψεις πως αξίζεις αγάπη, πίστεψέ με όταν σου λέω ότι την αξίζεις.»
Ο μηχανικός τελείωσε, μα η Ελένη αρνήθηκε να φύγει χωρίς εκείνον.
«Έλα μαζί μου, Αλέξανδρε. Σε παρακαλώ.»
Εκείνος κοίταξε το σπίτι του, τα σκυλιά του, τη μικρή του ασφάλεια.
Ύστερα κοίταξε την Ελένη — τη γυναίκα που είδε μέσα απ’ όλους τους τοίχους που είχε υψώσει.
«Δεν μπορώ να αφήσω τα σκυλιά μου» ψιθύρισε.
«Τότε θα τα πάρουμε μαζί» είπε εκείνη μέσα στα δάκρυά της.
«Όπου πάω εγώ, θα έρθουν κι αυτά»
Ο Αλέξανδρος έκλεισε τα μάτια. Δεκαετίες φόβου πάλευαν μέσα του με ένα νέο, άγνωστο θάρρος.
Τέλος είπε:
«Εντάξει. Θα έρθω μαζί σου.»
Η Ελένη τον φίλησε δυνατά — μια υπόσχεση ζωής.
Δυο εβδομάδες αργότερα, ο Αλέξανδρος στεκόταν στο αεροδρόμιο της Αθήνας, χαμένος μέσα στο πλήθος μετά από χρόνια απομόνωσης.
Τα σκυλιά περίμεναν στα ειδικά κλουβιά.
Η Ελένη του έπιασε το χέρι.
«Είσαι καλά;»
«Είναι… πολλά όλα αυτά» ψιθύρισε, κοιτώντας γύρω του τους ξένους που ψιθύριζαν.
Οι παλιοί του φόβοι ξύπνησαν — με κοροϊδεύουν, απορούν γιατί είναι μαζί μου.
Η Ελένη πλησίασε και του είπε σταθερά:
«Άσε τους να κοιτάνε. Οι γνώμες τους δεν μας ορίζουν. Εμείς ξέρουμε την αλήθεια.»
Ο Αλέξανδρος την κοίταξε. Το πρόσωπό της έλαμπε από σιγουριά.
Για πρώτη φορά στη ζωή του, την πίστεψε.
Ότι ο έρωτας — ο αληθινός, ο βαθύς έρωτας — δεν ήταν απλώς εφικτός. Ήταν δικός του.
Κι έτσι, έκανε το βήμα δίπλα της, μπαίνοντας στο αεροπλάνο — προς ένα μέλλον που ποτέ δεν είχε τολμήσει να φανταστεί.
Ηθικό δίδαγμα:
Μερικές φορές, η ζωή δοκιμάζει μέχρι και την πιο δυνατή ψυχή, αφήνοντάς την να πιστέψει πως δεν αξίζει τίποτα. Μα τότε, εκεί που δεν το περιμένεις, εμφανίζεται κάποιος που δεν βλέπει τα σημάδια σου σαν ελαττώματα, αλλά σαν αποδείξεις ότι επέζησες. Γιατί μέσα από τη δυσκολίες αναπλάθονται αληθινές προσωπικότητες που μπορούν να αγαπηθούν πραγματικά.
