H έκφραση «όλοι δυο μέτρα παίρνουν γη» είναι συνώνυμη με τον θάνατο, αλλά έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί οι νεκροί θάβονται δυο μέτρα κάτω από το έδαφος; Όλα ξεκίνησαν κατά την διάρκεια της σηψαιμικής πανώλης στην Αγγλία το 1655.
Όταν η βουβωνική πανώλη έπληξε την περιοχή, ο δήμαρχος του Λονδίνου εξέδωσε αμέσως ένα νόμο σχετικά με τον σωστό χειρισμό των πτωμάτων για να εμποδίσουν την εξάπλωση της λοίμωξης. Στην συνέχεια, διευκρίνισε, ότι οι τάφοι θα πρέπει να έχουν τουλάχιστον 2 μέτρα βάθος.
Τελικά, δεν υπήρξε ανάγκη για μια τυποποιημένη μέτρηση του βάθους των τάφων. Ο κανόνας των 2 μέτρων αποδείχτηκε αναποτελεσματικός στην εποχή της πανούκλας, αφού δεν ήταν οι νεκροί που εξάπλωναν την ασθένεια, αλλά οι ψύλλοι.
Σε πολλές χώρες του κόσμου οι νομοθεσίες για την ταφή διαφέρουν ακόμη και από νομό σε νομό. Σε ορισμένες χώρες, τα φέρετρα θάβονται μόνο 45 εκατοστά κάτω από έδαφος. Σε άλλες χώρες, τα φέρετρα θάβονται σε βάθος 4 μέτρων απλά για να υπάρχει περισσότερος χώρος να θαφτούν και άλλα πτώματα, συνήθως συγγενείς, στον ίδιο τάφο.
Στις σύγχρονες προδιαγραφές για τους τάφους δεν υπάρχει καμία αναγκαιότητα για τα 2 μέτρα βάθος. Συγκεκριμένα, οι περιοχές που είναι επιρρεπείς στις πλημμύρες, όπως η Νέα Ορλεάνη στις Η.Π.Α. δεν ακολουθούν αυτόν τον κανόνα, γιατί θα οδηγήσει σε υπεράρδευση και τα φέρετρα θα βγουν πάνω στο έδαφος.
Γενικά, όμως, σε όλον τον κόσμο δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος κανόνας για το βάθος που πρέπει να θαφτεί το φέρετρο. Η απόφαση επαφίεται εξ ολοκλήρου στον ιδιοκτήτη υπό την προϋπόθεση, ότι ο τάφος είναι αρκετά βαθιά, ώστε τα ζώα να μην μπορούν να τον ξεθάψουν και να εκθέσουν το πτώμα.
