Μια σπάνια συνέντευξη έδωσε η Ζέτα Μακρυπούλια στην κάμερα της εκπομπής «Weekenders», αναφερόμενη ανοιχτά στον χωρισμό της με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη.
Για τον χωρισμό της με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, ανέφερε: «Υπάρχει λόγος που έχω επιλέξει να μη μιλάω καθόλου γι’ αυτό το θέμα. Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω μια και καλή τώρα. Όταν είσαι με έναν άνθρωπο δέκα χρόνια και κάπως έχεις δέσει τη ζωή σου μαζί του και τα έχεις βρει σε πάρα πολλά επίπεδα και είναι οικογένειά σου, ο άνθρωπός σου… όταν χωρίζεις και δεν υπάρχει από πίσω προδοσία ή κάτι που να δημιουργεί ένταση και θυμό, είναι πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα.
Ίσως αν υπήρχε κάποιο πρόβλημα σοβαρό, να θυμώναμε, να γινόταν κάπως αλλιώς. Στη δική μου περίπτωση, δε συμβαίνει κάτι τέτοιο, οπότε τα πράγματα ήταν οδυνηρά. Είναι τέτοιο το δέσιμο και η αγάπη που είχε δημιουργηθεί που για να το ξεκολλήσεις όλο αυτό από μέσα σου και να το βγάλεις λίγο σου βγαίνει η ψυχή…
Δεν μπορώ να βρω τα λόγια, ούτε να περιγράψω αυτό που ένιωσα ούτε να περιγράψω αυτό που έζησα όταν ήμασταν μαζί. Είναι τόσο πολύ ψηλά μέσα μου, ούτε που να περιγράψω τον πόνο που έζησα μετά μπορώ. Αισθάνομαι πως ό,τι και να πω θα υποβαθμίσω τα πάντα. Ακόμα και το μέγεθος του πόνου. Το να μάθουμε να ζούμε χώρια είναι ό,τι πιο δύσκολο έχω ζήσει τώρα, χαίρομαι όμως που έχουμε καταφέρει να έχουμε μια ανθρώπινη επαφή και με έναν άλλο τρόπο πια να νοιάζεται ο ένας για τον άλλον».
Σε άλλο σημείο της συνέντευξης, ανέφερε: «Η τηλεόραση γενικότερα θεωρώ ότι βρίσκεται σε μία κουρασμένη φάση. Θα προτιμούσα να έχει μία τάση προς το καλό, γιατί εκπαιδεύει και το έχει χάσει το παιχνίδι. Είναι όλο τα ίδια και τα ίδια, δεν μου αρέσει να ξυπνάω και να βλέπω τόσο δυσάρεστα πράγματα, δε μου αρέσει να μου κουνάνε το δάχτυλο και να κρίνω και να περνάμε τα σημαντικά ως ασήμαντα.
Σκέφτηκα να τα παρατήσω σε όλα αυτά τα χρόνια και από το θέατρο και από την υποκριτική και από την τηλεόραση, σκεφτόμουν τελικά ποια είμαι εγώ, τι γίνεται, τι υπηρετώ, είναι ερωτήσεις πολύ βασανιστικές, που δεν ξέρεις τι να τις κάνεις».
«Αν δεν πιάσεις πιάτο, δεν ανεβαίνεις»
«Στα 25 νόμιζα ότι η ζωή θα είναι έτσι για πάντα, ωραία. Αλλά δεν είναι έτσι. Δεν είναι κακό τελικά να μεγαλώνουμε. Έχουν αλλάξει τα πάντα πια στη ζωή μου, βρίσκομαι σε μία φάση εσωστρέφειας. Κάτι ψάχνω να βρω για μένα, κάτι κουνήθηκε έντονα μέσα μου και δεν ικανοποιούμαι εύκολα. Το ψάχνω χρόνια και αυτό δεν τελειώνει ποτέ. Αργείς πολύ να καταλάβεις τι σου συμβαίνει και γιατί πηγαίνεις κάθε βδομάδα κάπου και λες τα σώψυχά σου. Η διάθεση ανεβοκατεβαίνει, αν σου συμβεί και κάτι δυσάρεστο… είναι όλα μαζί. Έκανα ψυχοθεραπεία από τα 27 για μία δεκαετία συστηματικά, τώρα κάνω άλλα πράγματα.
Έχω αποτραβηχτεί λίγο, γιατί δε θεωρώ ότι έχει κανένα νόημα να βγαίνει κανείς και να λέει τα προβλήματά του στην τηλεόραση. Δε λύνονται. Ήμουν πάντα κλειστό παιδί. Όταν έγιναν 2-3 πολύ άσχημα πράγματα στη ζωή μου, αποτραβήχτηκα εντελώς και απομυθοποίησα τα πάντα.
Ήθελα να πηγαίνω απλώς και να κάνω τη δουλειά μου και να μη δίνω δικαιώματα. Τι νόημα έχει να βγω και να πω ότι μπορεί να περνάω, ας πούμε, μία κατάθλιψη; Ήταν πολύ πιο δύσκολο και το θέατρο που έπαιξα για πολλά χρόνια με τους ανθρώπους μου. Δεν ήθελα να δώσω δικαιώματα, δε μοιραζόμουν τα προβλήματά μου με κανέναν. Πήγαινα μες στην τρελή χαρά στη δουλειά μου, άσχετα με το τι συνέβαινε μέσα μου. Αν δεν πιάσεις πιάτο, δεν ανεβαίνεις», δήλωσε η Ζέτα Μακρυπούλια σε άλλο σημείο.
Στο τέλος, όταν ρωτήθηκε για το πως σκέφτεται τον εαυτό της σε τρία χρόνια από τώρα, απάντησε: «Προσπαθώ να ζω τι μέρα πια. Είμαι άνθρωπος που φοβάμαι πάρα πολύ τις αλλαγές και μου έχουν σκάσει όλες μαζεμένες. Εγώ που είμαι άνθρωπος σταθερός με φίλους και σχέσεις συγκεκριμένες, όταν αυτά ανατρέπονται μου μένει ένα κενό και δεν ξέω τι να το κάνω και ένας φόβος που δεν ξέρω τι ακολουθεί. Δεν έκανα ποτέ όνειρα πολλά και ο κόσμος δεν το πιστεύει για μένα γιατί με βλέπουν χαρούμε, αλλά δεν κάνω γιατί φοβάμαι. Εύχομαι να έχω βρει τι με ικανοποιεί και τι θέλω να κάνω, γιατί μέχρι τώρα όλα έχουν πάει καλά».
