Έχω πάντα προσπαθήσει να μην ενοχλώ κανέναν. Ναι, είμαι γυναίκα με παραπάνω κιλά — έχω τα δικά μου προβλήματα υγείας και ζω με αυτά εδώ και χρόνια.
Αλλά, για να μην προκαλώ σχόλια ή να φέρνω σε δύσκολη θέση τους άλλους, αγοράζω πάντα δύο αεροπορικά εισιτήρια. Ο χώρος μου — δική μου ευθύνη. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι θέμα σεβασμού προς τον εαυτό μου και προς τους άλλους.
Αυτό έκανα και αυτή τη φορά.
Κάθισα στη θέση μου — δύο θέσεις δίπλα στο παράθυρο — τακτοποιήθηκα, φόρεσα τα ακουστικά μου και ετοιμάστηκα ψυχολογικά για την πτήση. Όλα ήταν φυσιολογικά μέχρι που επιβιβάστηκε εκείνη. Μια εντυπωσιακή κοπέλα. Λεπτή, με στενή μέση, μακριά πόδια, κολλητό παντελόνι και ένα ελαφρύ μπλουζάκι. Μαλλιά σαν διαφήμιση σαμπουάν. Όλα επάνω της φώναζαν: Είμαι τέλεια.
Δεν της έδωσα ιδιαίτερη σημασία, αλλά την ένιωσα να επιβραδύνει δίπλα μου. Κι αμέσως άρχισε να ειρωνεύεται, λέγοντας απότομα:
«Ουφ.»
Έβγαλα σιγά-σιγά το ένα ακουστικό.
«Συγγνώμη, μιλάτε σε εμένα;»
Δεν απάντησε — απλά με κοίταξε σαν να ήμουν λεκές σε κατά τα άλλα πεντακάθαρη επιφάνεια.
«Δεν πρόκειται να κάτσω δίπλα σου.»
Πήρα μια βαθιά ανάσα.
«Δεν χρειάζεται. Αυτές είναι οι θέσεις μου — και οι δύο. Ορίστε τα εισιτήρια.»
«Πώς μπορεί κάποιος να έχει αφήσει τόσο τον εαυτό του; Έχεις δει τον εαυτό σου σε καθρέφτη;»
Για ένα δευτερόλεπτο, όλα σκοτείνιασαν. Το είχα ξανακούσει αυτό — στον δρόμο, στα καταστήματα, στο διαδίκτυο. Αλλά ποτέ έτσι — από κοντά, πρόσωπο με πρόσωπο, κλεισμένη σε έναν περιορισμένο χώρο.
«Έχω προβλήματα υγείας», είπα ήρεμα.
«Και δεν σας χρωστάω καμία εξήγηση.»
Γύρισα προς το παράθυρο, ελπίζοντας να σταματήσει. Αλλά δεν σταμάτησε. Η φωνή της έγινε πιο δυνατή. Οι επιβάτες άρχισαν να γυρίζουν.
«Άνθρωποι σαν εσένα δεν θα έπρεπε καν να ταξιδεύουν με αεροπλάνο. Είναι αφύσικο!»
Έβραζα μέσα μου. Ήμουν έξαλλη. Και τότε — έκανα κάτι που δεν το μετάνιωσα καθόλου 😱 Αυτή η κοπέλα θα θυμάται αυτή τη μέρα για πολύ καιρό.
Σηκώθηκα, με τρέμουλα στα δάχτυλα, και πάτησα το κουμπί για το πλήρωμα. Ήρθε σχεδόν αμέσως μια αεροσυνοδός — ψηλή, σίγουρη, με στολή.
«Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;»
«Ναι. Θα ήθελα να αναφέρω παρενόχληση και λεκτική επίθεση.» Έδειξα τα δύο μου εισιτήρια. «Αυτή η κοπέλα με προσβάλλει και ζητάει τη θέση μου.»
Αρχικά, η αεροσυνοδός φάνηκε έκπληκτη, αλλά μετά είδε την ψυχραιμία και τα τρεμάμενα χείλη μου και γύρισε προς την “τελειότητα”.
«Κυρία μου, μπορώ να δω το εισιτήριό σας;»
Η κοπέλα συνοφρυώθηκε και το έδωσε. Η θέση της δεν ήταν καν δίπλα στη δική μου. Ήταν σε άλλη σειρά. Απλά ήθελε να πει ότι «δεν θα κάτσω δίπλα σε κάποιον σαν κι εσένα.»
Η αεροσυνοδός της ζήτησε ευγενικά αλλά αυστηρά να πάει στη θέση που της αναλογούσε. Η κοπέλα γύρισε τα μάτια, άρχισε να διαμαρτύρεται και να φωνάζει για «διάκριση εις βάρος των αδύνατων». Και τότε, συνέβη κάτι που δεν περίμενα καθόλου.
Λίγα λεπτά αργότερα, ήρθε η προϊσταμένη των αεροσυνοδών και είπε:
«Κυρία μου, με απόφαση του κυβερνήτη, σας ζητείται να αποχωρήσετε από το αεροσκάφος λόγω ανάρμοστης συμπεριφοράς και μη συμμόρφωσης με τις οδηγίες του πληρώματος. Παρακαλώ μαζέψτε τα πράγματά σας.»
Άσπρισε. Μουρμούρισε. Απείλησε ότι θα κάνει καταγγελίες. Αλλά 10 λεπτά αργότερα, την απομάκρυναν από το αεροπλάνο. Η ίδια αεροσυνοδός ήρθε ήσυχα και μου είπε:
«Συγγνώμη για το περιστατικό. Και σας ευχαριστούμε για την ψυχραιμία σας.»
Μετά την απογείωση, μου έφεραν ένα δωρεάν γλυκό και ένα σημείωμα από το πλήρωμα: «Είσαι δυνατή. Και αξίζεις. Ευχαριστούμε για την καλοσύνη σου.»
Δεν ζητάω επιβεβαίωση. Απλώς έχω κουραστεί να ζω με τα στάνταρ των άλλων.
