Ο καυτός ήλιος έδυε, βάφοντας τη σαβάνα σε χρυσοπορτοκαλί τόνους.
Οι τουρίστες επέστρεφαν στο καταφύγιο μετά από μια μακριά μέρα σαφάρι, όταν ένας από αυτούς παρατήρησε μια παράξενη κίνηση κοντά στο ποτάμι.
Μια τεράστια σκιά πάλευε μέσα στα λασπωμένα νερά, και μόνο κοιτάζοντας προσεκτικά ο άντρας κατάλαβε πως ήταν ένα λιοντάρι.
Ένας τεράστιος θηρευτής, ο περήφανος βασιλιάς των ζώων, πνιγόταν στο βαθύ ποτάμι, προσπαθώντας απεγνωσμένα να μείνει στην επιφάνεια.
Αμέσως υποψιάστηκε: κάτι δεν πήγαινε καλά.
Τα λιοντάρια ξέρουν να κολυμπούν, όμως αυτό ήταν φανερά τραυματισμένο και αδύναμο.
Και εκείνη τη στιγμή, όταν όλοι οι άλλοι πάγωσαν από τον τρόμο, ο άντρας δεν δίστασε ούτε δευτερόλεπτο.
Πετώντας το σακίδιο και τη φωτογραφική του μηχανή, ρίχτηκε στο νερό.
Το κρύο ποτάμι τον υποδέχτηκε με ισχυρό ρεύμα.
Το να τραβήξει το λιοντάρι ως την όχθη έμοιαζε αδύνατο – το σώμα του θηρευτή ήταν βαρύ, το τρίχωμά του μούσκεμα και τον τραβούσε προς τα κάτω.
Ο άντρας πίεσε κάθε μυ του, ανασαίνοντας όλο και πιο βαριά με κάθε δευτερόλεπτο.
Μα η σκέψη ότι αυτό το ζώο θα πέθαινε μπροστά στα μάτια του τον έσπρωχνε μπροστά.
Πιάνοντας το λιοντάρι από τον σβέρκο, το τράβηξε κυριολεκτικά έξω από το ποτάμι.
Τέλος, με απίστευτη προσπάθεια, το έσυρε στην όχθη. Το λιοντάρι έμεινε ακίνητο, το στήθος του δεν ανέβαινε.
Απελπισμένος, ο άντρας κάθισε δίπλα του και άρχισε μαλάξεις στην καρδιά.
Οι παλάμες του χτυπούσαν το δυνατό αλλά άψυχο στήθος του θηρίου ξανά και ξανά.
Το αίμα βούιζε στ’ αυτιά του, τα χέρια του έσφιγγαν από την ένταση, όμως συνέχισε, δαγκώνοντας τα δόντια του.
Πέρασαν βασανιστικά λεπτά.
Και ξαφνικά – μια σχεδόν ανεπαίσθητη ανάσα.
Ύστερα άλλη μία.
Το σώμα του λιονταριού τινάχτηκε, και δύο τεράστια κεχριμπαρένια μάτια άνοιξαν αργά.
Ο άντρας έκανε πίσω.
Όταν το θηρίο, παραπατώντας, σηκώθηκε στα πόδια του, η καρδιά του άντρα πήγε να σπάσει.
Κατάλαβε: τώρα όλα θα τελείωναν, είχε φτάσει στο τέλος, γιατί βρισκόταν μπροστά σε έναν θηρευτή.
Το λιοντάρι δεν θα ξεχώριζε φίλο από εχθρό. Το ένστικτο θα κυριαρχούσε.
Εκείνη τη στιγμή, το ζώο πλησίασε αργά και τότε συνέβη κάτι απρόσμενο.
Το λιοντάρι έκανε ένα βήμα μπροστά, μετά άλλο ένα.
Ο άντρας πάγωσε, δεν τολμούσε ούτε να ανασάνει. Και ξαφνικά το τεράστιο ζώο έσκυψε το κεφάλι και… έγλειψε τα χέρια του.
Ύστερα το πρόσωπό του. Η τραχιά του γλώσσα ήταν απρόσμενα ζεστή και ζωντανή. Έμοιαζε σαν το λιοντάρι να ευχαριστούσε τον άνθρωπο που το έσωσε από τον θάνατο.
Κοίταξαν ο ένας τον άλλον στα μάτια – άνθρωπος και άγριο ζώο, δεμένοι από μια στιγμή απελπισίας και αγώνα.
Κι έπειτα το λιοντάρι γύρισε απότομα και με αργό, σταθερό βηματισμό χάθηκε στις πυκνές φυλλωσιές, διαλυόμενο στο άγριο δάσος.
Ο άντρας έμεινε ακίνητος για πολλή ώρα, νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει δυνατά.
Κατάλαβε: εκείνη τη μέρα δεν έσωσε απλώς ένα λιοντάρι. Έζησε μια συνάντηση που θα τον άλλαζε για πάντα.
