Χρόνια τώρα κρατώ μέσα μου ένα μυστικό που με τρώει. Είμαι χωρισμένη και είχα ένα γιο 12 ετών. Το 1999 τον έχασα με τον μεγάλο σεισμό που έγινε στην Αθήνα. Εκείνο τον καιρό συζούσα με τον τότε σύντροφό μου και ετοιμαζόμασταν για γάμο. Εκείνο τον καιρό έκανα κάτι που μου άλλαξε τη ζωή.
Μέναμε στη Ν. Φιλαδέλφεια. Θυμάμαι εκείνη την ώρα έβαζα φαγητό στο τραπέζι να φάμε, ήμασταν όλοι στο σπίτι. Ξαφνικά ακούω τη βουή και νιώθω τη γη να σείεται. Ασυναίσθητα, αυτόματα πες, χωρίς να το σκεφτώ, ενώ ήμουν ανάμεσα στο παιδί μου και στον σύντροφό μου και τους γέμιζα τα πιάτα, τράβηξα τον σύντροφό μου κάτω απ’ το τραπέζι. Δεν τράβηξα το παιδί μου, τράβηξα τον γκόμενο. Ένα κομμάτι ξεκόλλησε από το ταβάνι, έπεσε πάνω στο παιδί μου και το σκότωσε. Και αυτό επειδή δεν το τράβηξα κάτω απο το τραπέζι γιατί προτίμησα να σώσω έναν άλλον, το καταλαβαίνεις; Εγώ που ήθελα να λέγομαι και μάνα, αντί να προστατέψω τον γιο μου, τον μονάκριβό μου, προστάτεψα τον γκόμενο.
Η ζωή μου τελείωσε εκείνη τη μέρα. Δεν είχα ζωη χωρίς το παιδί μου. Ένιωθα και νιώθω φοβερές τύψεις γιατί σκοτώθηκε εξαιτίας μου. Γιατί αν το τραβούσα κάτω απ’ το τραπέζι τώρα θα ζούσε. Ο γάμος φυσικά δεν έγινε. Κάθε μέρα βυθιζόμουν στον κόσμο μου, ζούσα με αντικαταθλιπτικά. Με τον σύντροφό μου ήμασταν μαζί ακόμα ένα χρόνο και ύστερα δεν άντεξε την κατάστασή μου και εφυγε με άλλη. Ήταν το ευχαριστώ που του έσωσα τη ζωή και τον έβαλα πάνω απ’ το παιδί μου.
Έχω φύγει απ΄ την Αθήνα, το σπίτι το πούλησα, δεν μπορούσα να κάτσω εκεί μέσα που έχασα ό,τι πολυτιμότερο είχα εξαιτίας του λάθους μου που θα με κυνηγάει για πάντα.
Δεν προσπάθησα να ξαναφτιάξω τη ζωή μου, δεν προσπάθησα τίποτα.
Είμαι συνειδητά μόνη μου όλα αυτά τα χρόνια και παρακαλάω να ανταμώσω ξανά με το παιδί μου, να πέσω στα πόδια του και να του ζητήσω συγγνώμη.
Πρώτη φορά διηγούμαι αυτή την ιστορία, δεν τη γνωρίζει κανείς γιατί επέλεξα να χαθώ από όλους.
Τυχεροί όσοι έχετε τα παιδιά σας.
