Κρίνουμε, κρίνουμε, κρίνουμε χωρίς τέλος. Και εντελώς τυχαία, κρίνουμε ανθρώπους που χαίρονται τη ζωή τους, έχοντας κάνει την αγάπη τους, το χόμπι τους, το μεράκι τους – για να μη χρησιμοποιήσουμε άλλη λέξη – επάγγελμα.
Η Μαρινέλλα, λοιπόν, τραγουδά με το ίδιο κέφι και το ίδιο μπρίο στα 86 της χρόνια. Κοκέτα όπως πάντα, απόλυτη τραγουδίστρια, θεά όσο καμιά άλλη Ελληνίδα τραγουδίστρια, πρωταγωνιστεί και είναι στην πρώτη γραμμή εδώ και πολλές δεκαετίες. Με μία λέξη, αξεπέραστη. Στα 86 της χρόνια, τραγούδησε A Capella και έκανε τη γη να τρέμει. Και πριν από μόλις λίγο καιρό, αποθεώθηκε όταν λικνιζόταν ως αιώνια έφηβη.
Η αγαπημένη ερμηνεύτρια είχε τη στιγμή εκείνη στη σκηνή, η οποία την έχει στείλει τώρα με αιμορραγικό επεισόδιο και όλη η Ελλάδα βρίσκεται στο πλευρό της. Υπάρχουν, βέβαια, και ορισμένοι που σε κάθε κατάσταση θα βρουν κάτι αρνητικό να αναφέρει, κάτι που θεωρεί πως τον αναγάγει σε απόλυτο κριτή των πάντων, σε τιμητή προσώπων και καταστάσεων. Με λίγα λόγια, σε κάποιον που θεωρεί τον εαυτό του τόσο σπουδαίο, ώστε η… αποψάρα του να έχει βαρύνουσα σημασία.
Δε θα μπω στη διαδικασία να πω το τι αξία έχει η άποψη των ανθρώπων, που… για κάποιο περίεργο λόγο βρίσκουν λάθος να τραγουδά στα 86 της η Μαρινέλλα, και παρεμπιπτόντως να είναι ακόμη η καλύτερη από όλες. Το ξέρει και όποιος βλέπει τον εαυτό του σε αυτές τις γραμμές, που γράγονται. Το γνωρίζει πολύ καλά, ότι η ασημαντότητα του απλά απέκτησε για μια στιγμή υπόσταση και μετά θα επιστρέψει σε αυτήν.
Εκεί, λοιπόν, είναι το πρόβλημα. Η ασημαντότητα αυτή σε μεγάλο βαθμό έχει να κάνει με το τι αισθανόμαστε εμείς για τους εαυτούς μας. Το πώς τους βλέπουμε, στην τελική. Και θέλω να απευθυνθώ στον κάθε άνθρωπο, που έκρινε το γεγονός, ότι μια τεράστια ερμηνεύτρια τραγουδούσε στα 86 της. Επαναλαμβάνω, αποδεικνύοντας A Capella, και χωρίς να το χρειάζεται, ότι δεν την ξεπερνά καμία άλλη.
Φίλε μου, μήπως πάει κάτι λάθος με τη ζωή σου; Αν είσαι εγκλωβισμένος εσύ σε μια μίζερη ζωή, σε ένα ωράριο 9-5, ένα απλό οκτάωρο να μπαίνουν κάποια χρήματα στο τέλος του μήνα στην τράπεζα, και μια ζωή κατά τα άλλα που δεν περιστρέφεται γύρω από κάποια ενδιαφέροντα, που ίσως να ήθελες να εξασκήσεις, αλλά απλά κάθεσαι να περισυλλέγεις τα κομμάτια, που σε «σπάει» ψυχολογικά και στον χαρακτήρα σου αυτή η βαρετή εργασία, τι σε πειράζει που ένας άλλος άνθρωπος, που κάνει αυτό που λατρεύει και δοξάζεται σε αυτό, το κάνει ακόμη και σε αυτή την ηλικία;
Ξέρουμε πολύ καλά, κι εγώ κι εσύ, τι σε πειράζει. Δεν κάνεις αυτό που αγαπάς, έχεις συμβιβαστεί με αυτό και περιμένεις απλά να βγεις στη σύνταξη. Διαφορετικά, δε θα σκεφτόσουν τίποτα από όλα αυτά.
Και να βγάλω και κάτι ακόμη από το μυαλό σου. Καλλιτέχνες, όπως η Μαρινέλλα, δεν κάνουν αυτό που αγαπούν στα 86 τους, έχοντας ως πρώτο κριτήριο τα χρήματα. Αυτό το έχουν ξεπεράσει εδώ και χρόνια. Το κάνουν, γιατί αυτό τους δίνει ζωή. Το αγαπούν. Δεν μπορούν να κάνουν χωρίς αυτό, δεν ξέρω πώς αλλιώς να στο πω.
Εσύ, κατά πάσα πιθανότητα, θέλεις να παραιτηθείς από όλους και από όλα. Και σε στηρίζω προσωπικά σε αυτό. Νιώθεις πως δεν έχεις τη δύναμη να το κάνεις. Μαζί σου και πάλι, οι περισσότεροι δεν το έχουμε. Μην φτάνεις, όμως, σε αυτό το σημείο, να κρίνεις ανθρώπους που το έλεγε η καρδούλα τους να κάνουν αυτό, που αγαπούν και έζησαν, με βάση αυτό, τη ζωή που ήθελαν.
Καλύτερο είναι να δεις τη δική σου ζωή και στο πώς μπορείς να τη ζήσεις έστω στο βαθμό, που θα μπορούσε να σε ικανοποιεί, έστω κι αν θεωρείς πως είναι αργά – αν και ποτέ δεν είναι – να κάνεις αυτό που σε αγαπά. Και τότε, θα αισθανθείς πολύ καλύτερα…
