Τυχεροί όσοι έζησαν αυτές τις σπάνιες εποχές
Αθήνα πριν από σαράντα χρόνια… Ήταν μια άλλη πόλη. Μπορεί να μην είχε τον εκσυγχρονισμό του σήμερα, αλλά είχε κάτι πολύτιμο: μια ανθρώπινη κλίμακα, έναν ρυθμό πιο αργό και πιο ήσυχο. Τα παιδιά έπαιζαν ξέγνοιαστα στις αλάνες, τα καλοκαίρια μύριζαν γιασεμί και οι βραδιές στην Πλάκα ήταν γεμάτες από μπουζούκια, λατέρνες και το άρωμα του ψημένου κάστανου. Ο κόσμος καθόταν στα πεζούλια, συζητούσε με τους γείτονες, και δεν υπήρχε ούτε η αποξένωση ούτε το άγχος που μας πνίγει σήμερα.
Η Ομόνοια δεν ήταν απλώς ένας κόμβος· ήταν ένα σημείο συνάντησης, μια μικρή γιορτή καθημερινότητας. Έβλεπες εργάτες, φοιτητές, ηλικιωμένους και τουρίστες να ανακατεύονται αρμονικά, χωρίς φόβο, χωρίς αδιαφορία. Οι δρόμοι είχαν λιγότερα αυτοκίνητα, αλλά περισσότερη ζωή. Το τραμ είχε μόλις αποσυρθεί, αλλά οι παλιές συνήθειες έμεναν — καφενεία με τάβλι, ψιλικατζίδικα με τετράδια και στυλό «μπικ», και φυσικά, σουβλάκι τυλιχτό με δυο δραχμές, που το έτρωγες με μια λαχτάρα που δεν βρίσκεις εύκολα σήμερα.
VIRALΕΙΔΗΣΕΙΣ
Και πιο ψηλά, στον Υμηττό, εκεί που σήμερα απλώνονται πολυκατοικίες και βίλες, υπήρχαν ακόμα χωράφια, μονοπάτια και μια αίσθηση εξοχής τόσο κοντά στο κέντρο της πόλης. Κάποιοι καλλιεργούσαν ντομάτες και φασολάκια, ενώ άλλοι ανέβαιναν για πικ-νικ και παιχνίδια κάτω από τα πεύκα. Ήταν η εποχή που η Αθήνα είχε ακόμα φωνή, μνήμη και καρδιά.
