Είμαι παντρεμένη εδώ και δύο χρόνια, και από την πρώτη κιόλας στιγμή, η πεθερά μου δεν με αποδέχτηκε ποτέ.
Πιστεύει ότι ο γιος της αξίζει κάτι καλύτερο από εμένα και έκανε τα πάντα για να μας χωρίσει.
Στην αρχή προσπάθησα να αγνοήσω τα σχόλιά της, αλλά με τον καιρό η κριτική της έγινε πιο συχνή και όλο και πιο πληγωτική. Ό,τι κι αν έκανα, ποτέ δεν ήταν αρκετό για εκείνη.
Όλον αυτόν τον καιρό, ο σύζυγός μου ήξερε τι συνέβαινε. Όμως συνέχισε να μου λέει ότι τα πράγματα θα άλλαζαν, ότι η μητέρα του θα με αποδεχόταν κάποια στιγμή και ότι, κατά βάθος, ήταν καλός άνθρωπος.
Ένα πρωινό, όμως, όρμησε στην κρεβατοκάμαρά μου και μου έριξε έναν κουβά με παγωμένο νερό, φωνάζοντας: «Σήκω, τεμπέλα!» Ξύπνησα σοκαρισμένη, μούσκεμα και εντελώς αποσβολωμένη.
Όταν τη ρώτησα γιατί το έκανε αυτό, μου απάντησε με αυστηρό ύφος: «Στο σπίτι μου κανείς δεν μένει στο κρεβάτι μέχρι το μεσημέρι! Όλοι ξυπνούν νωρίς!»
Κοίταξα το ρολόι — ήταν έξι και μισή το πρωί. Κυριακή. Δεν άντεχα πια να σωπάσω. Τρέμοντας από την αγανάκτηση, της απάντησα: «Έχω δικαίωμα να ξεκουραστώ! Αυτή είναι η μόνη μέρα που έχω άδεια!»
Αλλά εκείνη ούτε που προσπάθησε να με καταλάβει. Με κοίταξε αυστηρά και είπε: «Ποια δικαιώματα; Όσο ζεις κάτω από τη στέγη μου, να ξεχάσεις τα λεγόμενα ‘δικαιώματά’ σου! Εδώ μετράνε μόνο οι δικοί μου κανόνες!»
Αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Είχε ξεπεράσει κάθε όριο, και ήξερα πως αυτή τη φορά έπρεπε να δράσω…
Μοιράζομαι όλη μου την ιστορία και θα ήθελα να μάθω τη γνώμη σας στα σχόλια. Πιστεύετε ότι η πεθερά μου είχε το δικαίωμα να με μεταχειριστεί έτσι;
Όταν τα είπα όλα στον σύζυγό μου, ήμουν στο όριο της αντοχής μου — αλλά και πιο αποφασισμένη από ποτέ. Του εξήγησα πόσο με είχε ταπεινώσει η μητέρα του και πόσο με είχε πληγώσει.
Του είπα ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω να ζω έτσι, ειδικά με κάποιον που θα έπρεπε να συμπεριφέρεται σαν μητέρα και όχι σαν τύραννος. Του ξεκαθάρισα ότι δεν του ζητούσα να διαλέξει ανάμεσα σε εκείνη και σε εμένα — απλώς ήθελα να πάρει θέση.
Είχα ανάγκη τη στήριξή του και χρειαζόμουν να βάλει όρια στη μητέρα του.
Έμεινε σιωπηλός για λίγο. Ύστερα, με κοίταξε κατευθείαν στα μάτια και είπε: «Έχεις δίκιο. Εσύ κι εγώ πάνω απ’ όλα. Πρέπει να φύγουμε και να ζήσουμε τη δική μας ζωή.»
Έτσι πήραμε την απόφαση να φύγουμε από το σπίτι και να ξεκινήσουμε από την αρχή μαζί — μακριά από την τοξική επιρροή της μητέρας του.
