Μια γιαγιά από την Σερβία έδειξε παραδειγματική συμπεριφορά όταν κληρονόμησε 1 εκατομμύριο ευρώ. Η ιστορία και οι πράξεις της θα σας αφήσουν με το στόμα ανοιχτό.
Η Μαρίγια Ζλάτιτς ήταν πολύ φτωχή. Ζούσε σαν ερημίτης σε ένα μικρο χωριό της Σερβίας. Η ίδια ζούσε κατά κύριο λόγο χάρης τους γενναιόδωρους γείτονες της. Οι γείτονες την φρόντιζαν και την βοηθούσαν χωρίς να ζητούν ποτέ τίποτα σε αντάλλαγμα. Μια συγκινητική ιστορία ανάλογη με την 92χρονη γιαγιά που σας αναφέραμε πρόσφατα!
Η ιστορία της ξεκινάει το 1956 όταν η ίδια κι ο σύζυγός της, ο Μομκίλο, μετακόμισαν από τη Σερβία στην Αυστραλία. Εκείνη ασχολούταν με τα οικιακά κι ο σύζυγός της ήταν ξυλουργός σε ένα εργοστάσιο. Η μητέρα της Μαρίγια αρρώστησε βαριά κι έτσι εκείνη αποφάσισε να γυρίσει πίσω στη Σερβία για να τη φροντίσει. Στην αρχή το ζευγάρι κρατούσε επαφές και έδειχναν όλα καλά μεταξύ τους. Όταν ομως η μητέρα της Μαρίγια πέθανε και η ίδια δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω στον σύζυγο της τότε το ζευγάρι χώρισε.
Η ίδια ζούσε για πολλά χρόνια μόνη της και συνταξιοδοτηθηκε. Η σύνταξη της ηταν το θλιβερό ποσό των 150 ευρό τον μήνα. Έτσι η ίδια δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα μόνη της. Ευτυχώς οι γείτονες της την βοηθούσαν και την είχαν σαν να είναι μέλος της οικογένειας τους.
Κάποτε η Μαρίγια είχε πληροφορηθεί ότι ο σύζυγός της είχε ξαναπαντρευτεί με μία άλλη γυναίκα. Λίγα χρόνια αργότερα πληροφορήθηκε και για το χαμό του. Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως ήταν όταν την ενημέρωσαν πως ο αποθανών πρώην σύζυγός της, της είχε αφήσει κληρονομιά ένα αστρονομικό ποσό ύψους 1.200.000 ευρώ!
Αρχικά όλοι πίστευαν πως η ίδια θα αγοράσει ένα καινουριο πλουσιοπάροχο σπίτι και πως θα τους ξεχάσει όλους. Θα μπορούσε να έχει και μια οικιακή βοηθό για τις καθημερινές της ανάγκες. Η γριούλα ομως δεν είχε κάτι τετοιο στο μυαλό της.
Η ίδια είχε στο μυαλό της να δείξει την απέραντη ευγνωμοσύνη της απέναντι στους γείτονες και συγχωριανούς της. Έτσι λοιπόν, αποφάσισε να δώσει όλα της τα χρήματα σε αυτούς τους ανθρώπους.
“Δεν χρειάζομαι χρήματα. Μου αρκεί να έχω ψωμί, νερό και ξύλα για το τζάκι, ώστε να μπορώ να έχω ζέστη το χειμώνα », δήλωσε η Μαρίγια. “Εκεί που σύντομα θα πάω, δε μου χρειάζονται χρήματα, οπότε τα έδωσα σε ανθρώπους που τα άξιζαν και τα είχαν ανάγκη. Αυτοί τα χρειάζονται περισσότερο από ‘μένα.”
Η αξία των ανθρώπινων σχέσεων είναι κάτι που δεν μπορεί να αγοραστεί με χρήματα. Αυτό η Μαρίγια το κατάλαβε και μέσα από τις πράξεις της αποφάσισε να κρατήσει σχέσεις με τους ανθρώπους που την βοήθησαν παρά να απομονωθεί με τον πλούτο που της ήρθε ουρανοκατέβατος.
