Καθώς άρχισε η αποτέφρωση, άνοιξε το φέρετρο για ένα τελευταίο αντίο — κι εκεί είδε την κοιλιά της νεκρής γυναίκας του να κινείται. Τα πάντα σταμάτησαν. Οι γιατροί και η αστυνομία κλήθηκαν, και η αλήθεια πάγωσε ολόκληρη την αίθουσα.
Ο αέρας ήταν βαρύς από καπνό και θλίψη.
Καθώς ο κλίβανος του αποτεφρωτηρίου άρχισε να βρυχάται, ο Ανδρέας στεκόταν ακίνητος, κοιτάζοντας μέσα από το γυαλί τις φλόγες που ετοιμάζονταν να καταπιούν το φέρετρο που κρατούσε τη γυναίκα του, την Ελένη.
Μόλις τρεις μέρες πριν, είχε πεθάνει ξαφνικά από καρδιακή ανακοπή — κι ήταν έξι μηνών έγκυος.
Η τραγωδία τον είχε διαλύσει.
Η οικογένεια είχε επιμείνει να γίνει γρήγορη αποτέφρωση, όπως πρόσταζε η παράδοση.
Όμως κάτι μέσα στον Ανδρέα δεν τον άφηνε να αποχαιρετήσει τόσο γρήγορα.
Καθώς το φέρετρο άρχισε να γλιστρά προς τη φωτιά, εκείνος ψιθύρισε με σπασμένη φωνή:
«Περιμένετε λίγο…»
Ζήτησε από το προσωπικό να ανοίξει το καπάκι για ένα τελευταίο αντίο.
Δεν ήταν σύνηθες — μα ο πόνος έχει τους δικούς του κανόνες.
Όταν σήκωσαν το καπάκι, ο Ανδρέας έσκυψε πάνω από τη γυναίκα του.
Κι εκεί, είδε το αδιανόητο.
Μια ανεπαίσθητη, αλλά ξεκάθαρη κίνηση κάτω από το φόρεμα της Ελένης.
Η κοιλιά της ανασηκώθηκε.
Για μια στιγμή, σκέφτηκε πως ήταν η ζέστη ή η φαντασία του.
Ώσπου κινήθηκε ξανά — πιο δυνατά αυτή τη φορά.
Ο πανικός τον τύλιξε.
«Σταματήστε τα πάντα! Καλέστε γιατρό!» φώναξε.
Το προσωπικό πάγωσε· μα το βλέμμα του αρκούσε για να καταλάβουν πως δεν αστειευόταν.
Μέσα σε λίγα λεπτά, γιατροί και αστυνομικοί έφτασαν.
Η γιατρός, η Δρ. Μαρία , έσκισε το ύφασμα και ακούμπησε στηθοσκόπιο στην κοιλιά.
Αυτό που άκουσαν, έκανε όλους να παγώσουν στη θέση τους.
Υπήρχε καρδιακός παλμός.
Ο Ανδρέας γονάτισε, με δάκρυα και τρεμάμενα χέρια.
Η γυναίκα του ήταν νεκρή — μα μέσα της, η ζωή συνέχιζε να χτυπά.
Η Δρ. Μαρία και η ομάδα της άρχισαν επείγουσα καισαρική στο πάτωμα του αποτεφρωτηρίου.
Η ατμόσφαιρα άλλαξε — από πένθος σε πανικό, από θάνατο σε ελπίδα.
Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει τι έβλεπε.
Κι έπειτα ακούστηκε ένα αδύναμο, τρεμάμενο κλάμα.
Ένα κοριτσάκι, χλωμό και παγωμένο, αλλά ζωντανό.
Οι γιατροί την τύλιξαν σε κουβέρτες και τη μετέφεραν εσπευσμένα στο Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών, στη μονάδα νεογνών.
Ο Ανδρέας ακολούθησε σε κατάσταση σοκ, χωρίς να μπορεί να μιλήσει.
Οι ώρες κύλησαν βασανιστικά.
Η μικρή ήταν πρόωρη — ζύγιζε λιγότερο από ένα κιλό.
Η Δρ. Μαρία τον πλησίασε:
«Έχει μια ελπίδα, Ανδρέα. Μικρή, αλλά υπαρκτή. Θα κάνουμε τα πάντα.»
Εκείνος έγνεψε, με τα μάτια του γεμάτα δάκρυα.
Στεκόταν δίπλα στη θερμοκοιτίδα, κοιτώντας τα μικροσκοπικά δάχτυλα να τρέμουν.
«Είσαι ό,τι μου απέμεινε,» ψιθύρισε.
Η ιστορία διαδόθηκε γρήγορα.
Οι εφημερίδες της Αθήνας γέμισαν με τίτλους:
«Το Μωρό-Θαύμα που Σώθηκε πριν την Καύση».
Όμως ο Ανδρέας δεν έβλεπε θαύμα·
έβλεπε ένα σκληρό παιχνίδι της μοίρας.
Η Ελένη είχε φύγει, κι όμως το παιδί της ζούσε —
γεννημένο μέσα απ’ τη φωτιά, σαν μια σπίθα που αρνήθηκε να σβήσει.
Οι μέρες έγιναν εβδομάδες.
Κόντρα σε κάθε πιθανότητα, το μωρό δυνάμωνε.
Ο Ανδρέας της έδωσε το όνομα Ελπίδα — γιατί αυτό ακριβώς ήταν.
Κάθε ήχος του μόνιτορ, κάθε μικρή ανάσα, ήταν μια υπενθύμιση ζωής.
Οι έρευνες επιβεβαίωσαν πως ο θάνατος της Ελένης ήταν φυσικός,
αλλά οι γιατροί παραδέχθηκαν ότι ο αδύναμος παλμός του μωρού δεν είχε ανιχνευθεί πριν.
Ένα χρόνο αργότερα, ο Ανδρέας καθόταν σε ένα παγκάκι στο Ζάππειο, με τη μικρή Ελπίδα στην αγκαλιά του.
Εκείνη γελούσε, κρατώντας ένα λουτρινο αρκουδάκι — το ίδιο που είχε αγοράσει η Ελένη πριν πεθάνει.
Ο ήλιος ήταν ζεστός, το αεράκι απαλό, κι ο Ανδρέας ένιωσε για πρώτη φορά μετά από καιρό χαρά.
Η απώλεια δεν έφυγε ποτέ· έμαθε όμως να ζει μαζί της.
Υπήρχαν νύχτες που ακόμα άπλωνε το χέρι στο κενό, ψάχνοντας τη γυναίκα του.
Μα όταν η Ελπίδα τον κοιτούσε με τα ίδια καστανά μάτια της μητέρας της,
ο πόνος γινόταν πιο ήπιος.
