Το περπάτημα στο δάσος είναι ένα από τα λίγα πράγματα που με ηρεμούν πραγματικά.
Υπάρχει κάτι καθησυχαστικό στο γνώριμο θρόισμα των φύλλων κάτω από τα πόδια μου, στον τρόπο που ο πρωινός αέρας μυρίζει ελαφρώς από βρύα και φλοιό, και στην ησυχία που προσκαλεί τις σκέψεις μου να απλωθούν και να ανασάνουν. Πηγαίνω όποτε έχω χρόνο—μόνος, χωρίς βιασύνη και συχνά χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Αλλά εκείνη τη μέρα, συνέβη κάτι αναπάντεχο. Και το σκέφτομαι κάθε μέρα από τότε.
Το πρωινό είχε ξεκινήσει όπως τόσα άλλα. Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος, καλύπτοντας το δάσος με ένα απαλό, γκρίζο φως. Η δροσιά ακόμα έσταζε από τις φτέρες δίπλα στο μονοπάτι, και τα πουλιά ακούγονταν απαλά από κάπου ψηλά πάνω από τα δέντρα. Ακολούθησα ένα μονοπάτι που ήξερα καλά, που έκανε έναν κύκλο γύρω από ένα ήσυχο μέρος του δάσους. Δεν υπήρχε κανείς άλλος γύρω. Μόνο ο άνεμος κι εγώ.
Τότε, λίγο έξω από την άκρη του μονοπατιού, κάτι τράβηξε το βλέμμα μου.
Ένα μικρό σύμπλεγμα από κίτρινα σχήματα—στρογγυλά, φωτεινά και παράξενα ομοιόμορφα—ξεχώριζε στο σκούρο έδαφος του δάσους. Έμοιαζαν παράξενα και σχεδόν τεχνητά, σαν πλαστικά παιχνίδια που κάποιος είχε ρίξει και ξεχάσει. Σταμάτησα, κοιτάζοντας προσεκτικά μέσα από τους θάμνους, προσπαθώντας να καταλάβω τι έβλεπα.
Αρχικά νόμιζα ότι ήταν μανιτάρια. Φωτεινά, κίτρινα μανιτάρια, ίσως μια σπάνια ποικιλία που δεν είχα ξαναδεί. Το σχήμα τους ήταν ασυνήθιστο—ελαφρώς φουσκωτά και μαζεμένα μαζί σε μια ομάδα. Πλησίασα περισσότερο.
Τότε παρατήρησα ότι κινούνταν.
Πάγωσα. Κουνήθηκαν ελαφρά, τρέμοντας, κι έπειτα το άκουσα—ένα απαλό, ψηλό κελάηδισμα, σχεδόν αδύναμο να το προσέξεις. Δεν ήταν ούτε μύκητες, ούτε παιχνίδια.
Ήταν νεοσσοί (μικρά πουλάκια που μόλις είχα βγει από τα αβγά τους) Μικροσκοπικοί, μόλις εκκολαφθέντες νεοσσοί.
Μερικοί ήταν ακόμα εν μέρει μέσα στα αυγά τους, με σπασμένα τσόφλια γύρω τους σαν εύθραυστα στέμματα. Άλλοι ήταν μαζεμένοι μαζί στο κρύο έδαφος, με τα μάτια τους ακόμα κλειστά, τα μικρά τους φτερά ανακατωμένα από το αεράκι. Έτρεμαν. Έκλαιγαν. Ήταν ζωντανοί.
Για λίγο, απλώς στάθηκα εκεί, μη γνωρίζοντας τι ακριβώς έβλεπα. Πώς είχαν καταλήξει εκεί; Δεν υπήρχαν φωλιές από πάνω. Καμία κότα τριγύρω. Καμία φάρμα κοντά. Μόνο δάσος, σιωπή, κι αυτή η αδιανόητα εύθραυστη ομάδα από νεογέννητα πλάσματα.
Η μόνη εξήγηση που έβγαζε νόημα—ότι κάποιος τα είχε αφήσει εκεί επίτηδες—ένιωσα σαν χτύπημα στο στήθος.
Έβγαλα το τηλέφωνό μου με χέρια που έτρεμαν και κάλεσα το πλησιέστερο καταφύγιο ζώων που γνώριζα. Το άτομο που απάντησε δεν δίστασε: «Μείνετε μαζί τους», μου είπε. «Ερχόμαστε αμέσως».
Έσκυψα κοντά τους και προσπάθησα να τα προστατεύσω από τον άνεμο. Δεν τα άγγιξα, φοβούμενος ότι ακόμα και η ζεστασιά των χεριών μου θα ήταν υπερβολική για τα μικροσκοπικά τους σώματα. Ένα έβγαλε μια μικρή κοφτή κραυγή, μετά άλλο ένα. Δεν είχαν σκοπό να παραιτηθούν.
Η ομάδα διάσωσης έφτασε πιο γρήγορα απ’ όσο περίμενα. Εργαστήκαμε προσεκτικά, τοποθετώντας κάθε νεοσσό σε ένα κουτί με επένδυση, χρησιμοποιώντας απαλό ύφασμα και ήπια χέρια. Πολλά ανέπνεαν ακόμα. Κάποια κελάηδησαν πιο δυνατά όταν μετακινήθηκαν, σαν να ένιωσαν ξαφνικά τη ζεστασιά και τη φροντίδα. Ένα μικρό είχε ακόμα κολλημένο τσόφλι στην πλάτη του, υπενθυμίζοντας πόσο νέο ήταν στον κόσμο.
Αργότερα, το καταφύγιο με ενημέρωσε ότι οι περισσότεροι νεοσσοί είχαν επιβιώσει. Τους κρατούσαν ζεστούς, υπό στενή παρακολούθηση, και θα κατέληγαν σε αναδόχους ή σε άτομα εκπαιδευμένα να τους μεγαλώσουν. Ανακουφίστηκα, αλλά και στοιχειώθηκα από το γεγονός.
Ακόμα δεν ξέρω ποιος τους άφησε εκεί ή γιατί. Ίσως δεν μάθω ποτέ. Αλλά αυτό που μου έμεινε ήταν πόσο κοντά έφτασαν στο να περάσουν απαρατήρητοι. Αν είχα περπατήσει πέντε βήματα αριστερά… αν είχα επιλέξει άλλο μονοπάτι… μπορεί να μην τους έβρισκα εγκαίρως.
Εκείνη η μέρα δεν τελείωσε όπως περίμενα. Δεν απλώς περπάτησα, ούτε καθάρισα απλώς το μυαλό μου. Γύρισα σπίτι αλλαγμένος. Γιατί μερικές φορές, χωρίς προειδοποίηση, μια ήσυχη βόλτα γίνεται δοκιμασία για το ποιος είσαι όταν κανείς δεν κοιτάζει.
Και μερικές φορές, το να κάνεις κάτι μικρό—να σταθείς, να προσέξεις, να ζητήσεις βοήθεια—μπορεί να κάνει τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου.
