Ο ηθοποιός που όλοι λατρέψαμε μέσα από τον παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο, Λαυρέντη Διαννέλο, ο οποίος χαρακτηρίστηκε ως ο καλό παππούλης είχε ένα ανεκπλήρωτο όνειρο και ένα άδοξο τέλος.
Ποιος ήταν ο καλός παππούς του ελληνικού κινηματογράφου Λαυρέντης Διαννέλος
Ένα πρόσωπο που συνδέθηκε με την Μεταπολεμική Ελλάδα. Με τα βάσανα, τη φτώχεια, τη βιοπάλη, τις λύπες αλλά και τις χαρές, την αισιοδοξία για ένα καλύτερο αύριο. Την οικογένεια, την Πίστη όλα καθρεφτίζονταν με έναν τρόπο πειστικό στο πρόσωπο του «παππού» της εποχής. Έναν πατέρα τον οποίο ο ηθοποιός ενσάρκωσε με έναν τρόπο μοναδικό. Οικείο, που τον ένιωθες δικό σου πατέρα. Το ίδιο πειστικός και οικείος ήταν και σε άλλους ρόλους που ενσάρκωσε, όπως εκείνος του παπά.
Με ένα πρόσωπο καθαρό, με την αγνότητα και την απλότητα του χαρακτήρα του, δεν ήταν δύσκολο να δημιουργήσουν τον ηθογραφικό τύπο που έμελλε να τον ακολουθεί σε όλα τα χρόνια της καριέρας του. Άλλωστε, και οι συνάδελφοί του είχαν να λένε για τον χαρακτήρα του καλοσυνάτου Λαυρέντη. Ο οποίος πέρασε στη συνείδηση όλων ως ο «πατέρας του ελληνικού κινηματογράφου».
Ποιο ήταν το ανεκπλείρωτο όνειρο του Λαυρέντη Διαννέλου
Στο όμορφο και γραφικό χωριό του Πηλίου, τον Άγιο Λαυρέντιο γεννήθηκε το 1911 ο αγαπημένος ηθοποιός. Από το χωριό του πήρε και το βαφτιστικό του όνομα. Και θα πίστευε κανείς ότι όνειρό του από παιδάκι ήταν να γίνει μια μέρα ηθοποιός.
Όμως, τα σχέδια του δεν περιλάμβαναν πουθενά την Υποκριτική. Ήθελε να γίνει μηχανοδηγός στα τρένα. Όπως έλεγε, πάντα τα τρένα τον μάγευαν και τον συγκινούσαν. Και είχε διακαή πόθο να οδηγήσει μια μέρα ένα τρένο. Κάπως, έτσι, λοιπόν, πέρασαν τα παιδικά του χρόνια στο χωριό. Συχνάζοντας στο σιδηροδρομικό σταθμό. Χαζεύοντας τους συρμούς που έρχονταν κι έφευγαν χωρίς εκείνον. Αλλά με το όνειρό να έρθει η ημέρα εκείνη, που ο ίδιος θα πάρει το τρένο της φυγής.
Η μοίρα, όμως, είχε για εκείνον άλλα σχέδια. Τελειώνοντας το σχολείο και ασχολούμενος για λίγο με δουλειές του ποδαριού, κατέβηκε στην Αθήνα. Ήταν μέσα της δεκαετίας του 1930 αναζητώντας την τύχη του. Κι εκείνη τον οδήγησε μέχρι την εξώπορτα του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν. Μάλιστα, ο Διανέλλος έγινε ένας από τους πρώτους μαθητές του τεράστιου θεατράνθρωπου.
Ο γάμος με τη Φρόσω Κοκκόλα
Το παιδί που κάποτε ονειρευόταν να γίνει μηχανοδηγός (ή έστω σταθμάρχης), στο υπόγειο του Κουν ανακάλυψε δυο μεγάλες του αγάπες. Αυτές ήταν η υποκριτική και η Φρόσω Κοκκόλα. Η παντοτινή αγάπη του, η γυναίκα της ζωής του, που τους χώρισε μόνο ο θάνατος.
Ο έρωτάς του με την όμορφη Φρόσω, τη μετέπειτα μεγάλη ερμηνεύτρια του δημοτικού τραγουδιού, ήταν κεραυνοβόλος. Παντρεύτηκαν λίγα χρόνια αργότερα κι απέκτησαν μία κόρη. Το ζευγάρι μοιράστηκε το υπόλοιπο της ζωής του. Η μόνη φορά που αποχωρίστηκε ο ένας τον άλλον, ήταν στον πόλεμο, όταν ο ηθοποιός πήγε στο Μέτωπο.
Έπαιξε σε 195 ταινίες
Το μακρύ του ταξίδι στον ελληνικό κινηματογράφο, τον οποίο υπηρέτησε πιστά, με το ήθος και τη σεμνότητα που τον διέκριναν, ξεκίνησε το 1948. Το ντεμπούτο του έγινε στην ταινία «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» και μέχρι το 1975 έπαιξε σε 195 ταινίες!
Η απροσχημάτιστη απλότητά του ως άνθρωπος αποτυπώθηκε και στη μεγάλη οθόνη. Μέσα από τους ρόλους του πατέρα, του παπά, του ανθρώπου της διπλανής πόρτας. Του βιοπαλαιστή, σε μία εποχή που η ελπίδα ότι «θα τα καταφέρουμε» ήταν φωλιασμένη στην ψυχή των απλών ανθρώπων. Και ο Λαυρέντης Διανέλλος αυτό το «θα τα καταφέρουμε», το εξέφρασε με τον πιο απλό και παραστατικό τρόπο.
Γι’ αυτό και το κοινό ταυτίστηκε μαζί του και τον θεωρούσε δικό του άνθρωπο. Και η εκφραστικότητα και η φυσικότητά του στο παίξιμο ήταν παροιμιώδεις. Πολλοί πίστευαν ότι ήταν αυτοδίδακτος! Κι ας είχε τελειώσει τη Σχολή του Κουν. Και ας είχε βρεθεί για πολλά χρόνια στο πλευρό των πιο σημαντικών ανθρώπων του θεάτρου.
Βρέθηκε και στο πλευρό των περισσότερων Ελλήνων ηθοποιών και στον κινηματογράφο. Ο στοργικός πατέρας της Αλίκης Βουγιουκλάκη στη «Μανταλένα» χάρισε σπουδαίες και αξέχαστες ερμηνείες. Και μπορεί οι ρόλοι του να ήταν δευτεροκλασάτοι, όμως, η φιγούρα του πάντα ξεχώριζε. Και με την ίδια άνεση μπορούσε να περάσει από την κωμωδία στο δράμα.
Το άδοξο τέλος του Λαυρέντη Διαννέλου
Το 1975 αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, θέλοντας να ξεκουραστεί παρέα με τη σύζυγό του, στο σπίτι που είχαν φτιάξει με κόπους στο Μάτι Αττικής. Ωστόσο, η μοίρα είχε και πάλι άλλα σχέδια για εκείνον. Και το όνειρό του να περάσει τα στερνά του με τη Φρόσω του, έμεινε και αυτό ανεκπλήρωτο.
Δύο χρόνια αργότερα, έμαθε ότι έχει καρκίνο. Ταξίδεψε, μέχρι και στην Αμερική για να δώσει τη δική του γενναία μάχη. Δεν τα κατάφερε, όμως. Η ασθένεια τον νίκησε και στις 16 Σεπτεμβρίου του 1978 άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο του Σιάτλ, σε ηλικία 67 ετών.
Και κοντά του είχε τις δύο μεγάλες αγάπες του: τη Φρόσω και τα… τρένα. Το νοσοκομείο ήταν δίπλα σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό. Και κάπως έτσι, ο αγαπημένος Λαυρέντης Διανέλλος πήρε το τρένο για το μεγάλο ταξίδι…. Εκείνο που δεν έχει επιστροφή…
Απουσία των ηθοποιών από την κηδεία του
Ο ηθοποιός δεν ήταν αγαπημένος μόνο του κόσμου. Όλοι οι συνάδελφοί του είχαν να λένε για τον αδαμάντινο χαρακτήρα και την καλοσύνη του. Άλλωστε, ήταν ο «παππούς του ελληνικού κινηματογράφου». Τον αγαπούσαν όλοι και είχε καλές σχέσεις με όλους, αν και καρδιακός του φίλος που τους χώρισε μόνο ο θάνατος, ήταν ο Μίμης Φωτόπουλος.
Σαράντα χρόνια στο σανίδι και στον κινηματογράφο και με 195 ταινίες στο ενεργητικό του, συνεργάστηκε σχεδόν με τους πάντες. Και θα πίστευε κανείς ότι στο τελευταίο αντίο, θα ήταν όλοι εκεί. Όμως, εκείνη τη μουντή φθινοπωρινή μέρα, ήταν λίγοι οι συνάδελφοί του που βρέθηκαν στην κηδεία του.
Μάλιστα, η απουσία τους προκάλεσε αλγεινή εντύπωση και σχολιάστηκε έντονα από τον Τύπο της εποχής. Ο κόσμος όμως ήταν εκεί. Αποχαιρέτησαν τον “παππού” του ελληνικού κινηματογράφου.
Είναι κρίμα ένας τόσο αγαπημένος ηθοποιός να αποχαιρετά την ζωή μόνος του χωρίς πολλούς συγγενείς και φίλους στη τελευταία του κατοικία.
