Σε μια εντυπωσιακά ειλικρινή εξομολόγηση, που δημοσιεύτηκε και αμέσως μετά διαγράφηκε, μια μητέρα άνοιξε την καρδιά της και δήλωσε, πόσο μισεί τον 3χρονο γιο της και πως τον ήθελε νεκρό από τότε, που ανακάλυψε, ότι ήταν έγκυος.
Αυτή και ο σύζυγός της είχαν ήδη δύο κόρες, όταν ανακάλυψε, ότι ήταν έγκυος στις 16 εβδομάδες – ήδη αργά, για να κάνει έκτρωση.
Στην αφοπλιστική της εξομολόγηση, είπε: «Αισθάνομαι απαίσια, που λέω κάτι τέτοιο, αλλά ήθελα από τα βάθη της καρδιάς μου να έχω πρόβλημα στην εγκυμοσύνη, για να αναγκαστούν οι γιατροί να μου το πάρουν. Έκτρωση στις 16 εβδομάδες δεν μου επέτρεπαν να κάνω. Το μωρό, όμως ήταν υγιές και εγώ αναγκασμένη να δέχομαι τα συγχαρητήρια των άλλων».
«Αισθάνθηκα στριμωγμένη, γιατί δεν μπορούσα να έχω δύο παιδιά και να ρίξω το τρίτο και οι κόρες μου ήταν αρκετά μεγάλες, για να καταλαβαίνουν τα πάντα. Ήξεραν, ότι ήμουν έγκυος. Τι θα τους έλεγα; Ότι το μωρό ξαφνικά χάθηκε;
Η καριέρα μου πήγαινε από το καλό στο καλύτερο, μέχρι τη στιγμή που έμαθα, ότι ήμουν έγκυος. Πλέον, ούτε να δουλέψω μπορούσα και ήμουν υποχρεωμένη να αναλάβω και την ανατροφή ενός παιδιού, που δεν ήθελα.
Το μίσησα από την αρχή της ζωής του. Το μίσησα από τη στιγμή που έμαθα, πως ήμουν έγκυος.
Δεν έχω σκοπό να θίξω κάποιον, που έχει υποστεί μια απώλεια, αλλά πρέπει να είμαι ειλικρινής. Ο σύζυγός μου και εγώ περάσαμε μια περίοδο που, αν ο γιος μας πέθαινε στον ύπνο του, θα αισθανόμασταν πιο πολύ ανακουφισμένοι, παρά τεθλιμμένοι.
Λυπάμαι πραγματικά. Πιο πολύ γιατί συνειδητοποίησα αργά, ότι ήμουν έγκυος και δεν μπορούσα να κάνω την έκτρωση που τόσο ήθελα».
Στη συνέχεια ανέφερε, ότι έχει δει μέχρι στιγμής δύο διαφορετικούς ψυχολόγους, καθώς αγωνίζεται να αντιμετωπίσει την παρουσία του μικρού της γιου, που τον θεωρεί δύσκολο παιδί. Τα πράγματα δεν έχουν βελτιωθεί για την οικογένεια, το αντίθετο. Η παρουσία του τα χειροτερεύει.
Προσέθεσε, ότι δεν αισθάνεται τίποτα για το γιο της, εκτός από υποχρέωση σε αντίθεση με τα δύο μεγαλύτερα παιδιά της, ηλικίας 6 και 8 ετών.
“Αγαπώ και φροντίζω τις κόρες μου, επειδή μου αρέσει και το θέλω πραγματικά, ενώ το γιο μου τον φροντίζω, επειδή είναι υποχρέωσή μου να το κάνω.
Τις κόρες μου τις ήθελα από την αρχή, το γιο μου ποτέ. Υποτίθεται, ότι η αγάπη και τα συναισθήματα μιας μάνας έρχονται μετά τη γέννηση, αλλά στην περίπτωσή μου δεν ήρθαν ποτέ.
Αν μου ζητήσει μία από τις κόρες μου να της διαβάσω ένα βιβλίο, θα το κάνω με μεγάλη μου χαρά. Αν μου το ζητήσει ο γιος μου, θα το κάνω σαν αγγαρεία.
Αγκαλιάζω τα κορίτσια μου και τους λέω, ότι τα αγαπώ και το εννοώ, ενώ όταν αγκαλιάζω το γιο μου, το κάνω τυπικά.
Όταν μου μιλάει, δεν με ενδιαφέρει να ακούσω τί λέει, αλλά όταν μου μιλάνε οι κόρες μου, κρέμομαι απ’ τα χείλη τους. Όταν με αγκαλιάζει, νιώθω κενή, αλλά όταν το κάνουν οι κόρες μου, νιώθω λες και μου χαρίζουν όλο τον κόσμο.
Βασικά όλοι ευχόμαστε να μη γεννιόταν ποτέ“.
Ωστόσο, η ταραγμένη μαμά παραδέχεται μεν τα συναισθήματά της, αλλά στεναχωριέται, που νιώθει έτσι και θέλει να το αντιμετωπίσει, πιο πολύ για χάρη του γιου της, που δεν φταίει κάπου. Γι’ αυτό απευθύνθηκε στο διαδίκτυο, για βοήθεια.
Έγραψε: «Αισθάνομαι ένοχη γι’ αυτό. Δεν θέλω να αισθάνομαι άλλο έτσι, γι’ αυτό είμαι εδώ.
Δεν θέλω να μου κάνει κανείς κήρυγμα, θέλω βοήθεια, για να σταματήσω να νιώθω έτσι. Μισώ τον εαυτό μου, που αισθάνομαι έτσι. Δεν το θέλω άλλο πια, είμαι μπερδεμένη, είμαι…ούτε κι εγώ ξέρω, τί είμαι.
Το παιδί δεν φταίει πουθενά. Δεν διάλεξε αυτό να γεννηθεί, ούτε ζήτησε να έρθει σε αυτόν τον κόσμο. Αξίζει κάτι καλύτερο, αλλά δεν ξέρω, πώς να κάνω τον εαυτό μου να αισθάνεται διαφορετικά».
Πολλοί άνθρωποι, που απάντησαν, είπαν, ότι έχουν παρόμοια συναισθήματα για τα παιδιά τους.
Μια γυναίκα είπε: «Ειλικρινά τώρα, περιμένεις ποτέ να αλλάξουν τα συναισθήματά σου; Είμαι σε μια παρόμοια κατάσταση. Η «αποτυχία» μου, δηλαδή η κόρη μου είναι σήμερα 14 ετών. Η έκτρωση στη χώρα μου ήταν τότε παράνομη. Ακόμα και σήμερα δεν την αγαπώ. Τη φροντίζω και τη μεγαλώνω, γιατί είναι υποχρέωση μου. Λυπάμαι γι’ αυτήν, αλλά πιο πολύ λυπάμαι τον εαυτό μου. Μου στέρησαν αυτό που ήθελα να κάνω, δηλαδή έκτρωση».
Ας μην ξεχνάμε, ότι κάποιες μαμάδες ενδεχομένως να πάσχουν από επιλόχεια κατάθλιψη. Αν δεν αντιμετωπιστεί άμεσα και σωστά, τα αρνητικά συναισθήματα κυριαρχούν και οι μαμάδες αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους με άσχημο τρόπο σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους, ίσως γιατί τα έχουν συνδυάσει με τα αρνητικά συναισθήματα, που αυτή η ψυχολογική διαταραχή τους προκαλεί.
Ακούμε κατά καιρούς σοβαρές περιπτώσεις, όπως μια μαμά, που πήγε διακοπές για 11 μέρες και άφησε τα παιδιά της μόνα σπίτι με μια καραμπίνα.
Και μή χειρότερα.
