Μια ιστορία θα σας πω που μου τύχε μια μέρα…..
Μία γιαγιά συνάντησα και μου πιάσε τη χέρα…..
Παιδάκι μου..σε σταματώ όχι να ζητιανέψω….
Μα λίγ’ αγάπη πεθυμώ και βγήκα να γυρέψω…..
Πέντε παιδιά μεγάλωσα μου λέει δακρυσμένη….
Τα σπούδασα..τα πάντρεψα κι ας ήμουν στερημένη…..
Τα πρώτα ‘γγόνια ήρθανε Θεε μου..τι ευτυχία……
Μα η χαρά δε κράτησε κι ήρθε η δυστυχία……..
Μου είπανε ότι μαζί δε πρέπει πια να ζούμε…..
Θα μπεις σε ένα ίδρυμα και εκεί θα σε θωρρούμε…..
Δεν έφερα αντίρηση και ας πόναγε η καρδιά μου….
Χίλια κομμάθια γίνηκαν όλα τα όνειρα μου…….
Εσείς να ήσαστε καλά παιδάκια μου τους λέω…..
Και σκύβω για να μη θωρρούν ότι για ‘κείνο κλαίω…..
Χρόνοι πολλοί περάσανε παιδί μου συνεχίζει……
Απού δεν ήρθαν να με δουν και η καρδιά ραγίζει…….
Γι’ αυτό κι εγώ σταμάτησα σε ξένο να μιλήσω…….
Να πω παραπονέματα προτού να ξεψυχήσω…….
Άφωνος εγώ την άκουγα για όλα αυτά να λέει…..
Και δε σταμάτησε στιγμή η άμοιρη να κλαίει……
Σώπασε ΜΑΝΑ και εγώ είμαι ε δα για σένα…..
Μου γέλασε και έκλεισε τα μάθια ευτυχισμένα…….
ΛΕΩ ΛΟΙΠΟΝ.
Όποιος ξεχνά τα γονικά άθρωπος δε λογάτε……
κι ότι κι αν κάνει θα το βρει μπροστά του….ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ🙏
