Τις τελευταίες ώρες, οι καταγγελίες για τον ΜΚΟ «Κιβωτός του Κόσμου», κάνουν το στομάχι μας κόμπο και μάς κάνουν να αναρωτιόμαστε πού ήταν ο κρατικός έλεγχος. Πώς γίνεται να μην ελέγχεται ένας -με καλές προθέσεις κατά τα άλλα- τόπος φροντίδας ανήλικων παιδιών. Στο μεταξύ, όσο εμείς πέφτουμε από τα σύννεφα, η Νατάσα Γιάμαλη αποφάσισε να πει τη σκληρή αλήθεια για το ζήτημα, φτάνοντας στην ουσία. Να μιλήσει για τον ελέφαντα στο δωμάτιο: ως πότε οι καλές προθέσεις κάθε ανθρώπου που αποφασίζει πως το δικό του τραυματικό βίωμα θα το μετατρέψει σε νοιάξιμο για τα παιδιά, θα αντικαθιστά την κρατική υποχρέωση να λαμβάνουν την αυτονόητη φροντίδα τα παιδιά αυτά;
Ως πότε θα αφήνουμε στο έλεος της φιλανθρωπίας το μέλλον τους και θα πέφτουμε από τα σύννεφα, σαν επαναλαμβανόμενη αυτοεκπληρούμενη προφητεία, κάθε φορά που αυτή η ανιδιοτέλεια εμφανίζει σκοτεινές γωνίες και σκιές;
Σχετικά με την “Κιβωτό του Κόσμου”, η Νατάσα Γιάμαλη έγραψε στον λογαριασμό της στο Facebook, ανεβάζοντας σχετικό απόσπασμα από την εκπομπή της:
«Τις τελευταίες ημέρες έχουν δει το φως της δημοσιότητας καταγγελίες για τον εθελοντικό Μη Κυβερνητικό Οργανισμό Μέριμνας και Προστασίας Μητέρας και Παιδιού, Κιβωτός του Κόσμου. Αντίστοιχα πριν λίγο καιρό παρακολουθούσαμε στα τηλεπαράθυρα τη διαμάχη της αρμόδιας υπουργού για την απόφαση της να μπουν προδιαγραφές στις δομές φροντίδας παιδιών με έναν εκ των επικεφαλής μιας εκ των πιο προβεβλημένων δομών που συχνά έρχεται να καλύψει τα κενά της Πολιτείας.
Η συγκεκριμένη απόφαση επιχειρούσε να ρυθμίσει το πλαίσιο λειτουργίας μόνο των ιδιωτικών δομών και όχι των δημόσιων ή των εκκλησιαστικών.
Να μιλήσουμε όμως για τον ελέφαντα στο δωμάτιο;
Καμία φιλάνθρωπη κυρία, κανένας ρασοφόρος και κανένας ευαισθητοποιημένος κύριος που η δράση του εκπορεύεται από το προσωπικό του δράμα δεν μπορεί να υποκαθιστά στο διηνεκές την απουσία του κοινωνικού κράτους. Όσο καλές προθέσεις κι αν έχουν…
Καμία συζήτηση δεν μπορεί να γίνει, με αποσπασματικό τρόπο και δεν είναι λύση ούτε η απόσυρση των δωρεών και η στήριξη κάποιας άλλης εθελοντικής δομής, ούτε η γνωστή συζήτηση για το πόσο πέσαμε πάλι από τα σύννεφα.
Αν η συζήτηση δεν γίνει σοβαρά για τον ρόλο της Πολιτείας, αν δεν συμφωνήσουμε ότι μια από τις πιο υπαρξιακές υποχρεώσεις της Πολιτείας είναι η πλήρης ρύθμιση και οριοθέτηση του τοπίου της κοινωνικής πρόνοιας, τότε θα συνεχίσουμε να πέφτουμε από τα σύννεφα.
Και ξέρετε δεν έχουμε την αντοχή ως κοινωνία για άλλα παιδιά ήρωες που σπάνε τη σιωπή τους. Ούτε για άλλα παιδιά μάρτυρες που συγκρούστηκαν με καλοστημένους μηχανισμούς δημοσίων σχέσεων για το θεάρεστο έργο εθελοντών.
Αν από τη συζήτηση λείπει η κουβέντα για την αποϊδρυματοποίηση- επαναλαμβάνω ΑΠΟΪΔΡΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ- τότε έχουμε κάνει μία τρύπα στο νερό. Τα ίδια τα ιδρύματα είναι φορείς κακοποίησης γιατί σπάνια παρά τις εξαγγελίες τους δεν είναι προτεραιότητα του ιδρύματος η επιστροφή του παιδιού στο βιολογικό περιβάλλον. Η διεθνής εμπειρία συγκλίνει πως τα παιδιά μεγαλώνουν και αναπτύσσονται καλύτερα εκτός ιδρυμάτων. Σε περιβάλλοντα που δεν είναι «αριθμοί» ή «περιστατικά» ή «ωφελούμενοι» που διαχειρίζεται άτομο που εργάζεται ή κάνει εθελοντική δουλειά.
Αν δεν γίνει στόχος η εξάλειψη των ιδρυμάτων και η επιτάχυνση της αναδοχής σε αξιολογημένες οικογένειες αναδοχής όταν η επιστροφή στο οικογενειακό περιβάλλον δεν συνιστάται ή όταν δεν υπάρχει οικογένεια τότε θα αναπαράγεται ένα μοντέλο μακροχρόνιου ιδρυματισμού.
Δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική, η σταδιακή κατάργηση των ιδρυμάτων και η αποκατάσταση των παιδιών σε οικογένειες είναι και οδηγία της ΕΕ. Είναι άλλο η φροντίδα που παρέχουν τα ιδρύματα μέσω σύγχρονων προγραμμάτων ημερήσιας φροντίδας, βραχυχρόνιας φιλοξενίας κοκ. κι άλλο τα παιδιά «τρόφιμοι».
Τόσα σπίτια τόσες οικογένειες επιθυμούν να ανοίξουν τις αγκαλιές τους σε αυτά τα παιδιά αλλά σκοντάφτουν στη γραφειοκρατία την ώρα που τα ταμεία των «ευαίσθητων» γεμίζουν από τα χρήματα του κόσμου που θέλει κάπως να προσφέρει.
Ας συζητήσουμε για το δάσος επιτέλους και όχι μόνο για το δέντρο…»
