Τις τελευταίες μέρες το γύρο του διαδικτύου κάνει η δημοσίευση μιας μαμάς από την Θεσσαλονίκη που ο 5χρονος γιος της έμεινε ένα μήνα κλινήρης καθώς κόλλησε οστρακιά εξαιτίας ενός συμμαθητή του στον παιδικό σταθμό που είχε αρρωστήσει κι όμως πήγαινε κανονικά στο σχολείο.
«Κρατήστε τα άρρωστα παιδιά σας στο σπίτι, πριν γίνουν επικίνδυνα για τα υπόλοιπα!»
Η εξομολόγηση αυτής της μαμάς σκοπό έχει να αφυπνίσει όλους τους γονείς για το πόσο σημαντικό είναι να μην αμελούν την υγεία των παιδιών τους καθώς βάζουν σε κίνδυνο και την υγεία των υπόλοιπων παιδιών που βρίσκονται στο ευρύτερο κοινωνικό και σχολικό περιβάλλον.
Το άρρωστο παιδί πρέπει να μένει στο σπίτι μένει να αναρρώσει πλήρως.Όταν στέλνουμε ένα άρρωστο παιδί στο σχολείο τότε καταδικάζουμε και εκείνο και όλα τα υπόλοιπα. Ας αφήσουμε για λίγο το παιδί να αναρρώσει καλά και να γυρίσει πίσω δυνατό, χωρίς να αποτελεί “κίνδυνο” για τους συμμαθητές του.
Τι είναι η οστρακιά;
Η οστρακιά είναι μια μολυσματική εξανθηματική νόσος και είναι μεταδοτική σε όλη την εξέλιξή της, από τα υγρά που βγαίνουν από τη μύτη και το στόμα του αρρώστου όσο και από τα μικροσκοπικά τεμάχια δέρματος που αποσπώνται από τυχόν μικρογδαρσίματα, γιατί μπορούν να μεταφέρουν το μικρόβιο της οστρακιάς από τα υγρά, που κολλούν επάνω.
Για τον λόγο αυτό η νόσος μπορεί να μεταδοθεί και σε ένα πρόσωπο που ήλθε σε επαφή ακόμα και με κάποιο αντικείμενο που κρατούσε ο ασθενής κατά τη διάρκεια της αρρώστιας του. Προσβάλλει κυρίως τα παιδιά ηλικίας 4 ως 10 ετών. Οι επιδημίες της είναι άλλοτε ελαφράς και άλλοτε βαριάς μορφής, ενώ υπάρχουν και μικτές με ελαφρά και βαριά περιστατικά.
Θερίζει σε παιδικούς σταθμούς και νηπιαγωγεία
Το παιδί δεν μπορεί να επιστρέψει στο σχολείο/παιδικό σταθμό/νηπιαγωγείο μέχρι να δοθεί αντιβίωση για 48 ώρες τουλάχιστον. Αξίζει να γνωρίζετε ότι μετά τη λήψη αντιβιοτικών επί 24ωρο ο ασθενής δεν πρέπει να είναι σε θέση να μεταδώσει τη νόσο
Είναι από τις ελάχιστες παιδικές ασθένειες σήμερα που δεν έχουν εμβόλιο και δεν αφήνουν μόνιμη ανοσία.
Η ιστορία της μαμάς όπως την έγραψε στο προφίλ της στο Facebook
Η ιστορία μιας πανδημίας που δεν ξεκίνησε ποτέ.
Ο Πάνος έχει ξεκινήσει το νήπιο. Του αρέσει τόσο πολύ, που δεν έχει σκεφτεί ούτε Μια φορά να πει “μαμά πονάει ο λαιμός μου”, η όποια άλλη δικαιολογία βάζει ο νους ενός πενταχρονου για να μην πάει.
Είναι χειμώνας και οι ιώσεις θερίζουν. Το μισό νήπιο εκτός.
Ξυπνάει με ελάχιστα εξανθήματα. Μου φαίνεται περίεργο, γιατί δεν έχει ακουστεί κάτι. Δεν κυκλοφορεί καμιά παιδική αρρώστια. Εξάλλου έχει κάνει ότι εμβόλιο υπάρχει. Αν κολλήσει ασθένεια, θα’ναι ελαφράς μορφής.
Ένα δίωρο αργότερα, αφού δεν τον πηγαίνω σχολείο μα τον κρατώ σπίτι, παρατηρώ πρησμένο λαιμό. Του ζητάω να ανοίξει το στόμα στη μανούλα. Εξανθήματα έως το φάρυγγα μα και την γλώσσα.
Γυρνάει το μυαλό μου. Τον παίρνω αγκαλιά και πάμε σε ιδιωτικό Νοσοκομείο απέναντι από το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης
Φυσικά και δεν περιμένουμε στην Ουρά. Άμα τα σκας, δεν περιμένεις.
Γυναίκα παιδίατρος, γδυνει τον Πάνο, κοιτάει τα εξανθήματα και παίρνοντας υφακι μου λέει :
– κάτι του δώσατε. Έχει αλλεργική αντίδραση σε κάτι.
– Δεν έδωσα τίποτα στο παιδί. Δεν εφαγε κάτι ή ήπιε κάτι που δεν έχει ξαναφαει και δεν έχει ξαναπιεί.
– αποκλείεται κυρία μου! Του δώσατε τότε αντιβίωση και δεν το λέτε.
Μου έχει γυρίσει ήδη το μάτι, γιατί ξέρω πως δεν του έχω δώσει τίποτα. Εκείνη ήδη σε φάση να μου ψιλοφωναζει πως ψευδομαι, παίρνω ανάποδες και ουρλιάζω κι εγώ “είσαι ανεπίτρεπτη. Όχι γιατί στα σκάω, αλλά αυτός δεν είναι τρόπος.”
Αρπάζω τον Πάνο, μπαίνω σε ταξί ενώ προσπαθώ να βρω ποιά παιδιατρική είναι διαθέσιμη.
Διαθέσιμη η παιδιατρική του αχεπα.
Φτάνουμε, ίσα με 30 παιδάκια αναμονή στο θάλαμο. Τα περισσότερα με πυρετό και τάσεις για εμετο. Κρατάω αγκαλιά τον Πάνο που δε νιώθει καλά.
Ανοίγει η πόρτα, ένας γκριζομαλλης γιατρός, κοιτάει, έτσι όπως κοιτάει όλα τα παιδάκια, τα μάτια του μένουν επάνω μας.
Η ΚΥΡΙΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕΣΑ ΤΩΡΑ.
έχουν γυρίσει όλοι μας κοιτάνε. Γονείς και παιδιά. Ξέρω πως το να προσπεράσει τα νούμερα προτεραιότητας, για καλό μας δεν είναι. Καθόλου καλό.
Μπαίνουμε μέσα, τον κοιτάω μέσα στα μάτια.
Γύρω στους 10 φοιτητές ιατρικής είναι παρόντες.
Μου χαμογελάει, με ακουμπάει στον ώμο, και με καθησυχάζει γιατί κατανοεί πως έχω φρικάρει μέσα μου
-όλα καλά θα πάνε. Πως τον λένε τον μικρούλη;
– Πάνο.
– Πάνο, πάμε να κάτσεις στο κρεβατάκι να σε δούμε. (Όλα αυτά ενώ του χαμογελάει)
Η διάγνωση της οστρακιάς
ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ, ΠΩΣ ΜΟΙΑΖΕΙ Η ΟΣΤΡΑΚΙΑ. ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΕΡΔΕΥΕΣΤΕ ΜΕ ΑΛΛΕΡΓΙΕΣ.
(Ο γιατρός είναι ο διευθυντής της παιδιατρικής)
Ακούω την λέξη. Την ξέρω. Όπως ξέρω πως δεν υπάρχει και εμβόλιο. Όπως ξέρω και πως έχει εξαφανιστεί. Τουλάχιστον από Ευρώπη και Ελλάδα.
Μου το επιβεβαιώνει κι εκείνος. Είκοσι χρόνια έχει να δει κρούσμα.
Του φέρεται άψογα. Του δίνει ακόμη και το στηθοσκοπιο Του να παίξει που είναι μια χαριτωμένη καμηλοπάρδαλη.
Μας έχει μισή ώρα μέσα και μου εξηγεί πέραν της αντιβίωσης τι πρέπει να κάνω. Για την καθαριότητα μα και την εξέταση στους νεφρούς, γιατί αυτή η ασθένεια μπορεί να προκαλέσει μη αναστρέψιμες βλάβες. Ακούω και έχω τρελαθεί. Το παιδί μου νοσεί. Και νοσεί βαριά, γιατί η ασθένεια, ενώ το πρώτο παιδί την περνά πιο ελαφρά, ίσως και ανώδυνα σαν απλή ίωση, το επόμενο βαρύτερα και βαρύτερα από το ένα στο άλλο. Πολλά παίζουν ρόλο.
Δεν θα μπω σε άλλες λεπτομέρειες πέραν του ότι ο Πάνος έμεινε κλινηρης ένα μήνα, παίρνοντας πολύ βαριές αντιβιωσεις, έκανε εξετάσεις στους νεφρούς και έχασε 8 κιλά. Οκτώ ολόκληρα κιλά σε ένα παιδάκι Πέντε ετών, ήδη αδύνατο, είναι καταστροφή.
Γυρνώντας στο σχολείο, κι ενώ είχε γίνει πανικός για το πως κόλλησε το παιδί την ασθένεια, έμαθα πως η διευθύντρια με δική της ευθύνη είχε δεχθεί την εγγραφή ανεμβολιαστου παιδιού, και την παραμονή του στο σχολείο επί ένα τριήμερο ενώ είχε σαράντα πυρετό, εξανθήματα και έκανε συνεχώς εμετούς.
Εκείνη ζητούσε συγγνώμη. Δεν την δέχτηκα ποτέ. Ζητούσε συγγνώμη γιατί όταν είδε την εικόνα του Πάνου με οκτώ λιγότερα κιλά, έβαλε τα κλάματα. Εξαιτίας της, το παιδί μου ομως πέρασε όσα πέρασε. Και αν εγώ ήμουν σαν εκείνη ή την είχα δει εκδικητικά, αντί να κρατήσω ένα μήνα το παιδί σπίτι, θα το πήγαινα σχολείο και θα ξεκινούσα μια υπέροχη πανδημία. Έτσι. Για να καταλάβουν άπαντες πόσο αστεία είναι μια ασθένεια που μπορει να αφήσει ένα μέχρι χθες υγιές παιδί με νεφρική ανεπάρκεια.
Bottom line, σπανίως μιλάω γι αυτή την περιπέτεια. Όχι γιατί ντρέπομαι. Αλλά γιατί ακόμη και τώρα, εννέα χρόνια μετά, βραζω από οργή για την ανευθυνότητα κάποιων που την πληρώνουμε ΌΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ.
Protect your kids παιδιά μου.
Εμβολιάστε τα.
Κρατήστε τα σπίτι αν νοσούν ακόμη και από μια απλή γρίπη.
Πηγαίνετε τα σε γιατρό. Μην κάνετε τους γιατρούς.
Για να μην ζήσετε όσα ζήσαμε εμείς.
[infokids]
