Ο αδερφός μου και η οικογένειά του σκοτώθηκαν αλλά κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου
Η ιστορία μου συγκλονίζει ακόμη εμένα και τον άνδρα μου μετά από τόσα χρόνια… Ο θάνατος του αδελφού μου με στιγμάτισε και μου προκαλεί ακόμη δέος και θλίψη.
Μια στιγμή αρκεί να σου αλλάξει για πάντα τη ζωή και όσα μέχρι σήμερα θεωρείς δεδομένα.
Ένα τηλεφώνημα ήταν αρκετό να μου αλλάξει όλη μου την κοσμοθεωρία και την αντίληψη για την αγάπη και την προσφορά στους γύρω μας.
«Ήμουν ακόμη σε σοκ όταν προσπαθούσα να φτιάξω τις βαλίτσες μας. Λίγο πριν είχα μάθει ότι ο αδερφός μου, η σύζυγός του, η αδερφή της και τα δυο της παιδιά είχαν χάσει τη ζωή τους σε τροχαίο δυστύχημα.
«Ελάτε όσο πιο γρήγορα μπορείτε», μου είπαν στο τηλέφωνο και ήταν το μόνο που ήθελα να κάνω, αλλά βρισκόμουν στη μέση μιας μετακόμισης και δεν ήξερα πού βρίσκονταν τα πράγματά μου!
Ήθελα τόσο πολύ να τρέξω στους γονείς μου, αλλά ο σύζυγός μου και εγώ μετακομίζαμε και στο σπίτι μας επικρατούσε το απόλυτο χάος.
Τα περισσότερα από τα ρούχα και τα πράγματα που θα χρειαζόμασταν ο σύζυγος, τα παιδιά μου και εγώ ήταν ήδη πακεταρισμένα και κλεισμένα σε κούτες.
Δεν μπορούσα να θυμηθώ που βρίσκονταν ακόμα και τα είδη πρώτης ανάγκης.
Είχα βυθιστεί τόσο γρήγορα στη θλίψη που δεν μπορούσα να σκεφτώ, ενώ το σοκ της είδησης ακόμα δεν είχε περάσει!
Άλλα ρούχα ήταν στοιβαγμένα σε σωρούς δίπλα στο πλυντήριο, πιάτα και ποτήρια έμεναν και κοιτούσαν στον πάγκο της κουζίνας, παιχνίδια και μικροπράγματα ήταν πεταμένα παντού.
Κυκλοφορούσα σα ζόμπι. Έκανα τις δουλειές και τις προετοιμασίες της μετακόμισης και συνεχώς στο μυαλό μου έφερνα εικόνες από το αδελφό μου, τα παιδιά του και τη γυναίκα του.
Μια οικογένεια μέσα σε λίγα λεπτά ξεκληρίστηκε.
Οι μέρες κυλούσαν και φίλοι και συγγενείς μας ρωτούσαν επίμονα αν θέλουμε βοήθεια, αν χρειαζόμαστε κάτι.
Μεγάλη προσφορά αγάπης και καλοσύνης από μέρους τους την οποία και δεν μπορούσα με τίποτα να διαχειριστώ.
Μόνο πόνος, οργή και δουλειές. Ένα ρομπότ που έκανε μηχανικές κινήσεις ήμουν τίποτε άλλο.
Όσο έλεγα ευγενικά πως δε χρειάζομαι βοήθεια τόσο κλεινόμουν στον εαυτό μου και τόσο οι αγαπημένοι μας φίλοι ανησυχούσαν.
Μετακομίσαμε με τα χίλια βάσανα. Αλλά δεν είχα κουράγιο να ανοίξω καν τις κούτες και να τακτοποιήσω τα πράγματα.
Ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι. Σηκώθηκα και με αργές κινήσεις άνοιξα την πόρτα:
«Ήρθα να σε βοηθήσω, μου είπε μια αντρική φωνή και όταν σήκωσα το απορημένο βλέμμα μου είδα τον άντρα της καλύτερης μου φίλης να στέκεται μπροστά μου.
«H Μαρία έπρεπε να μείνει με το μωρό, αλλά θέλουμε να σας βοηθήσουμε.
Θυμάμαι όταν έχασα τον πατέρα μου μου πήρε μήνες να συνέλθω και να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις μου. Ήρθα να σε βοηθήσω με πράξεις», είπε.
Κοιμηθήκαμε πολύ αργά και ξυπνήσαμε πολύ νωρίς, αλλά οι δουλειές είχαν γίνει. Μπροστά μου έβλεπα μόνο μέρες γεμάτες θλίψη και στεναχώρια.
Η εικόνα, όμως, του φίλου μας που αψήφησε το δικό του κόπο και ήρθε να μας συμπαρασταθεί και να προσφέρει χείρα βοηθείας χαράχτηκε για πάντα μέσα μου.
Τώρα, όταν μαθαίνω για κάποιον που είχε μια απώλεια δεν τηλεφωνώ απλώς για να μάθω «αν χρειάζεται κάτι», αλλά προσπαθώ να σκεφτώ εκείνη τη μία δουλειά που ταιριάζει στην περίσταση και μπορώ να την κάνω για να τον βοηθήσω.
Μπορεί να πλύνω τα πιάτα, να βγάλω το σκύλο βόλτα ή να είμαι υπεύθυνη του σπιτιού για όσο λείπει.
Η αγάπη μετριέται με πράξεις!
Πηγή: http://efisecrets.gr
