Είχε όλα όσα ήθελε. Μία καλή δουλειά, έναν γάμο και μία εγκυμοσύνη. Ο ερχομός του παιδιού της, όμως, έμελλε να της αλλάξει τη ζωή και να έρθουν τα πάνω κάτω.
Όμως το πείσμα και η αποφασιστικότητά της να στηρίξει το παιδί της δίνει ένα πολύτιμο μάθημα για όλους όσους βιώνουν μία παρόμοια κατάσταση.
«Ήμουν ένα παιδί που πάντα ήξερα τι ήθελα για να ολοκληρώσει τη ζωή μου. Είχα ένα σχέδιο και πάντα έδινα τον καλύτερό μου εαυτό για να το κάνω πραγματικότητα. Να πάρω το πτυχίο μου, να κάνω εξελίξω την καριέρα μου, να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια. Με αυτή τη σειρά.
Το σχέδιό μου ήταν τέλειο μέχρι την ηλικία των 28 μου χρόνων. Πήρα το πτυχίο μου στο Μάρκετινγκ και εργαζόμουν για μία μεγάλη εταιρεία. Παντρεύτηκα και περίμενα το πρώτο μου παιδί. Αυτό που δεν είχα συνειδητοποιήσει , ότι η ζωή μου θα άλλαζε για πάντα.
Ήμουν 26 εβδομάδων έγκυος στην κόρη μου. Όπως κάθε άλλη μέρα, ξύπνησα, ετοιμάστηκα για δουλειά και ξεκίνησα την καθημερινή μου ρουτίνα. Μετά τη δουλειά, καθίσαμε στον καναπέ με τον άντρα μου και αποκοιμήθηκα σε λίγα μόλις λεπτά. Όταν ξύπνησα, η φόρμα μου είχε γίνει μούσκεμα. Αρχικά, σκέφτηκα το πιο “ντροπιαστικό”, το οποίο έμοιαζε η πιο λογική εξήγηση. Δυστυχώς, σύντομα κατάλαβα, ότι δεν ήταν ατύχημα. Πήρα το γιατρό μου τηλέφωνο κι εκείνος με πληροφόρησε ότι το υγρό πιθανότατα ήταν αμνιακό και έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο.
Έπειτα από μία μακρά νύχτα στα επείγοντα, ήταν ξεκάθαρο ότι ο αμνιακός σάκος μου είχε ρήξη και κινδύνευε η ζωή του μωρού μου. Έμεινα στο νοσοκομείο και και για το υπόλοιπο της εγκυμοσύνης μου μού συστήθηκε να παραμείνω στο κρεβάτι. Όσο ήμουν στο νοσοκομείο, είχα όλες τις συναισθηματικές διακυμάνσεις – φόβο, κατάθλιψη, θυμό, λύπη και ενοχή. Έπεισα τον εαυτό μου να παραμείνω θετική και δυνατή για την κόρη μου. Προσευχήθηκα και ακολούθησα τις οδηγίες των γιατρών. Έκανα τα πάντα για να προστατεύσω το κοριτσάκι μου.
Έπειτα από δύο εβδομάδες στο νοσοκομείο, έμαθα ότι έπαθα μία μόλυνση στον πλακούντα. Ο φόβος και το άγχος μου για να μην μολυνθεί και το παιδί ήταν τεράστιος. Έπρεπε να σώσω τη ζωή της. Γεννήθηκε τα ξημερώματα της 17ης Μαρτίου 2005. ΄Ήταν μία σταλίτσα.
Ήταν δύσκολο να περιγράψω το πώς ένιωσα. Σαν να μην ήταν πραγματικό όλο αυτό. Ήμουν τρομοκκρατιμένη όταν την είδα για πρώτη φορά στην εντατική νεογνών. Ήταν γεμάτη καλώδια και συσκευές… Έκλαιγε, αλλά δεν μπορούσα να την ακούσω πάνω από τους ήχους της μηχανικής υποστήριξης της αναπνοής. Δεν μπορούσα ούτε καν να τη χαϊδέψω γιατί το δερματάκι της ήταν πολύ εύθραυστο. Αν και είχα την οικογένειά μου δίπλα μου, ένιωθα εξαιρετικά μόνη.
Η μικρή μου έμεινα επτά εβδομάδες στην εντατική. Αυτό ήταν το χειρότερο χρονικό διάστημα της ζωής μου σε αυτό το μέρος. Έβλεπα παιδιά να πεθαίνουν, μέτρησα άπειρες στιγμές αγωνίας και αβεβαιότητας. Τότε έμαθα ότι η κόρη μου έπασχε από περικοιλιακή λευκομαλακια, η οποία θα οδηγούσε μελλοντικά σε εγκεφαλική παράλυση. Κάθε μέρα έβλεπα ότι ο γάμος μου δεν είχε πιθανότητες επιβίωσης. Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου και τελικά το κοριτσάκι μου διαγνώστηκε και επισήμως με εγκεφαλική παράλυση.
Αμέσως μετά τη διάγνωση χωρίσαμε με τον σύζυγό μου. Γύρισα στο πατρικό μου, ως ανύπαντρη μητέρα πλέον με παιδί με ειδικές ανάγκες. Τα επόμενα χρόνια η κόρη μου διαγνώστηκε με βλάβη στο οπτικό νεύρο, υπνική άπνοια, άγχος σκολίωση, δυστονία και η λίστα δεν είχε τέλος. Θεραπείες επί θεραπειών, αλλά το μόνο που με ένοιαζε ήταν η ευτυχία της μικρής μου.
Όταν έγινε 4 ετών και πήγε σχολείο, αποφάσισα να ξαναγυρίσω στη δουλειά. Με βοήθησε να ανακτήσω την αυτοπεποίθησή μου και συνάμα να βοηθήσω ανθρώπους με αναπηρία.
Το 2010 η ζωή μου πήρε μία δραστική τροπή, όταν απέκτησα το δικό μου σπίτι και έναν υπέροχο άνθρωπο δίπλα μου πού άλλαξε τη ζωή μου. Με αγάπησε πολύ και ποτέ δεν έκανε δεύτερη σκέψη για το παιδί μου. Ήταν επίσης χωρισμένος και πατέρας ενός 4χρονου κοριτσιού. Ακόμη θυμάμαι την πρώτη φορά που συναντήθηκαν τα δύο κορίτσια. Ήταν στενά συνδεδεμένες, σαν αδελφές.
Παντρευτήκαμε γρήγορα, κάναμε μία υπέροχη οικογένεια που είναι ενωμένη στις δύσκολες στιγμές. Έναν χρόνο μετά, αποκτήσαμε και ένα αγοράκι, που ολοκλήρωσε την ευτυχία μας.
