Κάποτε βρισκόμουν σε αδιέξοδο. Από την στενοχώρια αισθανόμουν να μου χτυπούν το κεφάλι με σμίλη, για να μου σπάσουν το κούτελο.
Τα μάτια μου κόντευαν να βγουν έξω, ιδιαίτερα το δεξί.
Πόνος, πόνος ανυπόφορος!
Έφερνα σβούρα, σπαρταρούσα από τον πόνο.
Δεν ήξερα τί να κάνω.
Έκανα προσευχή και ζητούσα από τον Θεό να βρεθή ένας τρόπος να βγώ από το αδιέξοδο.
Και ξαφνικά, βλέπω στον δεξιό ώμο τον Φύλακα Άγγελο.
Ήταν ίσα με δώδεκα χρονών παιδάκι.
Είχε ένα όμορφο στρογγυλό προσωπάκι με στρογγυλά ματάκια.
Ένα προσωπάκι! Φεγγοβολούσε!
Και μόνο με την παρουσία του μου έφυγε και ο πόνος και όλα· όχι από την χαρά, αλλά από την θεία Χάρη.
Η χαρά δεν διώχνει τον πόνο, έχεις τον πόνο και χαίρεσαι συγχρόνως, ενώ η θεία Χάρις!… Μεγάλη υπόθεση! Δεν περιγράφεται!
«Αν είναι έτσι, είπα, όχι με σμίλη, αλλά με βαριά ας με χτυπούν στο κεφάλι!».
Άξιζε να μου σπάσουν το κεφάλι, και μόνο γι’ αυτό. Μετά βρέθηκε και η λύση, που ανθρωπίνως δεν υπήρχε.
Ποτέ να μην ξεχνούμε ότι ο Φύλακας Άγγελός μας αοράτως βρίσκεται πάντα κοντά μας, μας φρουρεί και μας προσέχει. Χρειάζεται όμως κι εμείς να προσέχουμε την ζωή μας και να μην αμαρτάνουμε.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου- Τόµος Ϛ΄: Περι Προσευχής , Ι. Ησυχαστήριον ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης
