Η σειρά του Mega, «Άγιος Παΐσιος, Από τα Φάρασα στον Ουρανό» έγραψε ιστορία, καθώς κατόρθωσε να φέρει κοντά τους πιστούς αλλά και μη θρησκευόμενους με τον ενάρετο βίο του Γέροντα που μας δίδαξε την ανιδιοτελή αγάπη και έζησε και πέθανε για τον Χριστό και τον συνάνθρωπο.
Τις τελευταίες ημέρες της ζωής του, ο Άγιος βρισκόταν στο Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή – Βασιλικά Θεσσαλονίκης. Οι μοναχές στάθηκαν στο πλευρό του και του παρείχαν όλα όσα χρειαζόταν για την ανάρρωσή του. Εκεί, μία μοναχή του απήγγειλε το ποίημα του Γιώργου Δροσίνη «Τι λοιπόν;».
Σε αυτό το ποίημα, ο Δροσίνης αντιλαμβάνεται τον θάνατο ως μια νέα αρχή ή καλύτερα ίσως, ως σκοπό. Ο ποιητής δεν μπορεί να δεχθεί την ευθραυστότητα της ανθρώπινης φύσης και πως αυτό που ονομάζουμε Ζωή χάνει το νόημα και την αξία του όταν το σώμα αχρηστευθεί. Αντιθέτως, βλέπει τον θάνατο ως απότερο σκοπό της ύπαρξης και υπέρτατη αλήθεια. Γιατί να μην είναι «αβράδιαστη μέρα» αλλά «αξημέρωτη νύχτα»;
@nikossergianopoulos Καλό και ευλογημένο Πάσχα σε όλους!
Το ποίημα του Γιώργου Δροσίνη
Τι λοιπόν, της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι’ από ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίσαμε
τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;
Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
τούτο μόνο ζωή μας το λέμε;
Κι’ αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;
Σ’ ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτα άλλο; Στερνό μας απόρριμμα
το κορμί που πετιέται και λιώνει;
Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ’ τους τάφους ανθίζει;
Κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρα απ’ τον τάφο αρχίζει;
Η ψυχή ταξειδεύτρα μεσ’ τ’ άπειρο
σταλαμίδα νερού μήπως μοιάζει;
που ανεβαίνει στα νέφη απ’ τα πέλαγα
κι απ’ τα νέφη στους κάμπους σταλάζει;
Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμα αυγής είναι πέρα;
Κι αντί να ‘ρθει μια νύχτα αξημέρωτη
ξημερώνει μια αβράδιαστη μέρα;
Μήπως είναι η αλήθεια στο θάνατο;
Κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
Ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είναι αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;
