H blogger και μητέρα Μέγκαν Πάτερσον έχει μια (βάσιμη) ελπίδα: ότι θα βελτιώσει τη ζωή των παιδιών της -όσο μπορεί- μέσα από τη βραδινή τους ρουτίνα. Και, κυρίως, μέσα από τις έξι λέξεις που έχει επιλέξει να τους επαναλαμβάνει κάθε βράδυ…
«Τα παιδιά μου κάνουν λάθη. Απολογούνται, συγχωρούνται και μαζί αποφασίζουμε τι πρέπει να κάνουμε διαφορετικά την επόμενη φορά. Και προχωράμε. Έκανα την πολύ συνειδητή επιλογή λίγα χρόνια πριν, να μην επιμένω σε κάθε τους ελάττωμα.
Και να γιατί.
Τα παιδιά μας έχουν πάρα πολλά “αφεντικά”. Προσθέστε σ’ αυτό και την ανάγκη που έχουν κάποια παιδιά να ευχαριστούν τους πάντες. Εγώ, μόνο που σκέφτομαι τον στόχο του να είσαι καθημερινά τέλειος για τους δασκάλους, τους γονείς, τους προπονητές, τους παππούδες, εξαντλούμαι! Η μεγάλη μου κόρη είναι αυτό το παιδί, που θέλει να τους ευχαριστεί όλους.
Εύχομαι να μπορούσα να τρέξω τη ζωή της στο fast forward και να έβλεπε τα πράγματα όπως τα βλέπω πια εγώ, που μετράνε οι γνώμες μετρημένων ανθρώπων για ‘μένα (εκτός αυτών με τους οποίους μένω κάτω απ’ την ίδια στέγη). Είναι δουλειά δική μου και του άντρα μου να βοηθήσουμε την κόρη μας να νιώσει έτσι, αλλά ρεαλιστικά μιλώντας, η παρόρμηση να τους ευχαριστείς όλους συνήθως έχει την τάση να αυξάνεται πριν τελικά εξαλειφθεί.
Όταν η μικρή ήταν 7 χρονών, ξεκίνησα να παρατηρώ ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στη συμπεριφορά της τα βράδια. Ένα μοτίβο ανησυχίας και φόβου αποτυχίας. Ξεκίνησε να χρησιμοποιεί συχνά τις λέξεις “φοβάμαι” και “πιέζομαι” κι έμοιαζε σαν να κουβαλούσε στους ώμους της το βάρος όλου του κόσμου. Η καρδιά μου πονούσε.
Αρχικά θύμωσα, που είχε μια τόσο έντονη επιθυμία να είναι τέλεια για όλους σε τόση μικρή ηλικία. Όμως απ’ την άλλη, κι εγώ ήμουν ακριβώς έτσι – ειδικά απέναντι στους γονείς μου. Θυμάμαι να με παίρνει ο ύπνος με τη σκέψη ότι δεν είναι περήφανοι για ‘μένα, μέρες αφού τους είχα απογοητεύσει σε κάτι ή αφού είχαμε ανταλλάξει σκληρές κουβέντες.
Περίεργο που η άνευ όρων αγάπη, η οποία ποτέ δεν τέθηκε υπό αμφισβήτηση, δεν αρκεί. Ήθελα και την επιβεβαίωσή τους. Αυτή η ανάμνηση μου έδωσε την έμπνευση να αποκτήσω μια νέα συνήθεια η οποία ήλπιζα ότι θα βοηθούσε την κόρη μου να ηρεμήσει και να γαληνέψει. Κάθε νύχτα, της έλεγα έξι απλές λέξεις: είμαι περήφανη που είμαι μαμά σου.
Πίσω απ’ αυτές τις λέξεις υπάρχει ένα κρυφό νόημα. Ποικίλει, αλλά συνήθως περιλαμβάνει αυτούς τους συλλογισμούς: η μέρα τελείωσε. Τα ελαττώματα είναι αναμενόμενα. Τα λάθη μας κάνουν καλύτερους. Οι λεπτομέρειες δεν έχουν τόση σημασία. Συγχώρεσε τον εαυτό σου. Σ’ αγαπάω. Είσαι το κοριτσάκι μου. Και κάθε μία νύχτα, παρά τις δυσκολίες, πέφτω στο κρεβάτι με απεριόριστη ευγνωμοσύνη που είμαι μαμά σου.
Λέω τις έξι αυτές λέξεις και στα τρία μου παιδιά, αλλά είναι η μεγάλη μου, που μ’ έκανε να συνειδητοποιήσω ότι είναι απαραίτητες.
Αν θέλω να ‘μαι ειλικρινής, έπειτα από 17 χρόνια δουλειάς, 12 χρόνια γάμου και 9 χρόνια μητρότητας, ακόμα είναι πολύ λίγα τα πράγματα που μου δίνουν το ίδιο φούσκωμα ικανοποίησης ή γροθιά υποτίμησης με την αντίδραση των γονιών μου σε ‘μένα και τις επιλογές μου. Δεν ξέρω αν το ξεπερνάει ποτέ κανείς αυτό. Ως έφηβη, θυμάμαι τη γιαγιά μου να κριτικάρει τη μαμά μου και φανταζόμουν πόσο μπορεί να πονούσε αυτό.
Θα ήθελα τα παιδιά μου να νοιάζονται λιγότερο για όσα σκέφτονται οι άλλοι και το συζητάμε αρκετά αυτό στο σπίτι. Όσο όμως οδηγούμαστε μαζί προς αυτήν την κατεύθυνση, δεν θέλω ποτέ να αμφισβητήσουν ότι είμαι δίπλα τους. Η ελπίδα μου είναι ότι αυτή η βραδινή μας ρουτίνα θα τους θυμίζει ότι έχουν την άνευ όρων αγάπη και αποδοχή μου – όσες όχι-και-τόσο-καλές επιλογές κι αν έχουν κάνει ή όσο σκληρά κι αν έχω αντιδράσει εγώ όταν χειρίστηκαν λάθος μια κατάσταση. Ίσως, λέω ίσως, αυτό τα κάνει να νιώθουν μικρότερη την ανάγκη για αποδοχή από τους άλλους.
Ένα βράδυ, περίπου ένα χρόνο μετά από τότε που ξεκίνησα να χρησιμοποιώ τις έξι λέξεις, άκουσα ένα “Έι, μαμά!” μέσα στο σκοτάδι και κοντοστάθηκα στην πόρτα ακούγοντας μια φωνούλα να λέει: “Κι εγώ είμαι περήφανη που είμαι κόρη σου!”.
“Eυχαριστώ, αγάπη μου!” ήταν το μόνο που μπόρεσα να αρθρώσω πριν φοβηθώ ότι θα έβλεπε τα άγρια δάκρυα χαράς μου.
Τώρα, τις μέρες που νιώθω ότι αποτυγχάνω ως μητέρα, αυτή η ανάμνηση με λυτρώνει. Και με ξεκουράζει.»
Πηγή: Popsugar.com, mama365
