Σύμφωνα με τον συναξαριστή, ο Όσιος Τίτος διέθετε μια ψυχή γεμάτη θερμή αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον του. Όπως ο ίδιος ο Κύριος είχε πει στους μαθητές Του: «Ἐμὸν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με» (Ιωάν. δ’ 34) — δηλαδή, η δική μου τροφή είναι να εκπληρώνω το θέλημα Εκείνου που με απέστειλε (του Πατέρα Θεού) — το ίδιο ίσχυε και για τον Όσιο Τίτο. Η πνευματική του «τροφή» ήταν η αδιάκοπη επιδίωξη να πράττει το θέλημα του ουράνιου Πατέρα με κάθε μέσο. Αφιέρωνε τη ζωή του στην ηθική και πνευματική ανύψωση των αδελφών του, αποτελώντας ζωντανό παράδειγμα χριστιανικής αρετής.
Όταν έγινε μοναχός, ξεχώρισε για τη φιλάνθρωπη στάση του, την πραότητα και την ανεξάντλητη επιείκειά του. Ήταν ένας χαρακτήρας που ήξερε να συγχωρεί, να υπομένει με μακροθυμία, να ανέχεται και να διαλέγεται. Είχε το χάρισμα να διαλύει παρεξηγήσεις, να κερδίζει γρήγορα την εμπιστοσύνη και να αγγίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Χάρη σε αυτές τις αρετές, έγινε πνευματικός ηγέτης με ευρεία αποδοχή, προσελκύοντας πλήθη λαϊκών και μοναχών που αναζητούσαν την πνευματική ωφέλεια της παρουσίας του. Επιπλέον, ο Θεός τον αξίωσε, λόγω της αγνότητας της ψυχής και της ζωής του, με το χάρισμα της θαυματουργίας.
Παραμένοντας ακλόνητος στην πίστη έως το τέλος της ζωής του, εκοιμήθη εν Κυρίω, αφήνοντας πίσω του πλήθος πιστών που ακολούθησαν το παράδειγμά του.
Όσιος Τίτος
Απολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ
Ἀνατεθεῖς ἀπὸ παιδὸς τῷ Κυρίῳ, ἀγγελικῶς ἐπολιτεύσω ἐν κόσμῳ, καὶ τῶν θαυμάτων εἴληφας τὴν χάριν ἐκ Θεοῦ, ὅθεν ἐχρημάτισας, Μοναζόντων ἀλείπτης, Τίτε παμμακάριστε, καὶ σοφὸς οἰκονόμος. Ἄλλα μὴ παύση Πάτερ ἐκτενῶς, ὑπὲρ τοῦ κόσμου, Θεὸν ἰλεούμενος.
