Θλίψη έχει προκαλέσει ο θάνατος του 10χρονου Κωνσταντίνου στον Βόλο, που άφησε την τελευταία πνοή του σε νοσοκομείο στον Βόλο. Ένα παιδί, που ήταν «η χαρά της ζωής» παρά τα όποια ζητήματα αντιμετώπιζε λόγω της τετραπληγίας που το είχε καθηλώσει σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Το παιδί φοιτούσε στο 1ο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Αγριάς από τη νηπιακή του ηλικία και εκτός, προφανώς, της οικογένειάς του που βιώνει τον απέραντο πόνο της απώλειας, το αίσθημα θλίψης έχει κατακλύσει συμμαθητές, δασκάλους και το σύνολο της τοπικής κοινωνίας.
Βόλος: Πως η γρίπη κατέληξε σε οξεία μυοκαρδίτιδα
Όπως αναφέρει η ιστοσελίδα taxydromos.gr, το αγοράκι την Παρασκευή παρουσίασε υψηλό πυρετό και οι γονείς του τον πήγαν στο νοσοκομείο του Βόλου, στην Παιδιατρική Κλινική. Όπως διαγνώστηκε, ο 10χρονος Κωνσταντίνος είχε κολλήσει γρίπη τύπου Α και του χορηγήθηκε η απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή. Παρά το γεγονός ότι ο πυρετός άρχισε να υποχωρεί και η διευθύντρια της Παιδιατρικής, Αναστασία Αναστασίου – Κατσιαρδάνη ήταν αισιόδοξη ότι το παιδί θα πάρει εξιτήριο το Σάββατο, ξαφνικά η υγεία του επιδεινώθηκε.
Σύμφωνα με τη διευθύντρια της Παιδιατρικής Κλινικής, η γρίπη προκάλεσε οξεία μυοκαρδίτιδα στον 10χρονο Κωνσταντίνο. Παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των γιατρών, το παιδί έφυγε από τη ζωή και σκόρπισε τη θλίψη στην οικογένεια και τους οικείους του.
Bόλος: Συγκινεί ο διευθυντής του σχολείου
Οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές του από το 1ο Δημοτικό Σχολείο Αγριάς ήταν σε ανοικτή γραμμή με τους γονείς έτσι ώστε να μαθαίνουν τα νέα για την υγεία του και συγκλονίστηκαν από τον θάνατό του.
Όπως ανέφερε συγκλονισμένος ο διευθυντής του σχολείου, Αποστόλης Μιχαλόπουλος: «Είχαμε τον Κωνσταντίνο κοντά μας από την ηλικία των τεσσάρων ετών. Φέτος ήταν μία καταπληκτική χρονιά, γιατί δεν είχε νοσήσει καθόλου. Έχουμε αρρωστήσει όλοι με την απώλεια. Έφυγε τόσο πρόωρα και γρήγορα από κοντά μας.
Είχε έναν καταπληκτικό εγκέφαλο. Παρά τη σπαστική τετραπληγία κατάφερε να φθάσει στο σημείο να ζωγραφίζει και να παίζει μουσική με το πόδι. Με τον φθαρμένο του λόγο μας έδινε θάρρος. Ηταν ένα παιδί που κουνώντας και μόνο τα βλέφαρά του, έλεγε τόσα πολλά. Πρόσφερε με την παρουσία του στο σχολείο. Ηταν η μασκότ μας. Όταν έλειπε όλοι το καταλαβαίναμε. Ηταν ένα πλάσμα που με την παρουσία του γέμιζε τον χώρο. Και φυσικά είχε στο πλευρό του δύο καταπληκτικούς γονείς, συνοδοιπόρους στο σχολείο μας που έχουν βοηθήσει με τον τρόπο τους κι άλλους γονείς»
