Ένα συγκινιτικό throwback πραγματοποίησε ο αδελφός της πριγκίπισσας Νταϊάνα, Τσαρλς Σπένσερ, μοιράζοντας μια τρυφερή ανάμνηση από την παιδική τους ηλικία. Σε αυτήν, απεικονίζεται παρέα με την αδερφή του κατά την πρώτη τους ημέρα στο σχολείο.
Η σπάνια φωτογραφία χρονολογείται τον Σεπτέμβριο του 1968 και δημοσιεύτηκε ενόψει της κυκλοφορίας της νέας του βιογραφίας, όπου αναφέρει τους εφιάλτες της εφηβείας του. Στην εικόνα, τα δύο αδέλφια φορούν τις στολές του ιδιωτικού σχολείου τους, με κόκκινα σακάκια, κοντές φούστες για το κορίτσι και βερμούδα για το αγόρι, συνοδευόμενα από γκρι ψηλές κάλτσες.
View this post on Instagram
Ο Σπένσερ επισημαίνει ότι θυμάται εκείνη την ημέρα που τους φωτογράφησαν λίγο πριν τους οδηγήσει ο πατέρας τους στο σχολείο Silfield, το οποίο χαρακτηρίζει ως «ένα πραγματικά όμορφο δημοτικό σχολείο».
«Η πρώτη μου μέρα στο σχολείο, τον Σεπτέμβριο του 1968: ο πατέρας μου τράβηξε αυτή τη φωτογραφία με εμένα και την αδερφή μου, Νταϊάνα, λίγο πριν μας πάει με το αυτοκίνητο στο Σίλφιλντ, ένα πραγματικά υπέροχο δημοτικό σχολείο στο Νόρφολκ. Διευθύντρια ήταν η δεσποινίς Jean Lowe, μια ζεστή και στοχαστική κυρία που αγαπούσε τα αγόρια και τα κορίτσια της. Ήμουν εκεί μέχρι το 1972, όταν πήγα στο μέρος που αποκαλώ στα απομνημονεύματά μου “Ένα Πολύ Ιδιωτικό Σχολείο”»
Ο Τσαρλς Σπενσερ και η κακοποίηση που βίωσε ως μαθητής
Αυτό το σχολείο ήταν το αγαπημένο του Τσαρλς Σπένσερ, ενώ το επόμενο σχολείο το Maidwell Hall το οποίο περιγράφει ως «Ένα Πολύ Ιδιωτικό Σχολείο» ήταν αυτό όπου έζησε εφιαλτικές στιγμές αφού όπως αποκάλυψε στο βιβλίο του, εκεί κακοποιήθηκε σεξουαλικά σε πολύ τρυφερή ηλικία.
Η Νταϊάνα πήγε στο Riddlesworth Hall, ένα προπαρασκευαστικό οικοτροφείο στο Νόρφολκ το οποίο έκλεισε πέρυσι και είναι πιθανό να μην έμαθε ποτέ τα μαρτύρια που υπέμεινε ο αδελφός της στα 11 χρόνια του.
Ο 59χρονος έκανε την αποκάλυψη σε ψυχοθεραπευτή, αφού “έπιασε πάτο”. Ο ίδιος περιγράφει λεπτομερώς το τραύμα που υπέστη στα απομνημονεύματά του με τίτλο «A Very Private School.»
«Στο πλαίσιο ψυχοθεραπειών, ο θεραπευτής μου είπε: “Πες μου ένα μυστικό, που δεν είχες πει ποτέ σε κανέναν.” Του είπα ότι κακοποιήθηκα σεξουαλικά ως παιδί από έναν ενήλικα. Και τον θυμάμαι να δείχνει τόσο σοκαρισμένος, αν και τα είχε ακούσει όλα. Στη συνέχεια μου είπε: “Αυτό είναι πολύ σοβαρό πράγμα”».
«Σε εκείνο το στάδιο είχα ήδη αποκτήσει παιδιά”, είπε ο Σπένσερ, που είναι πατέρας επτά παιδιών. “Ταράχτηκα. Τι θα γινόταν, αν ένα από τα παιδιά μου, οποιουδήποτε φύλου, είχε υποστεί αυτό ως 11χρονο; Τότε άρχισα να επιτρέπω στον εαυτό μου να νιώσει συντριβή για αυτό που είχε συμβεί”.»
O Σπένσερ έζησε τον εφιάλτη στο Maidwell Hall, ένα αγγλικό οικοτροφείο για την ελίτ. Ο ίδιος ήρθε αντιμέτωπος με τις οδυνηρές μνήμες του όταν συνάντησε πρώην συμμαθητές του μετά από χρόνια.
«Καθώς άκουγα τις ιστορίες τους, τρόμαξα”, θυμάται. “Υπήρχε ένας (πρώην μαθητής) τον οποίο συνάντησα 40 χρόνια μετά. Ήξερα από τη σύζυγό του ότι δεν είχε μιλήσει ποτέ για τον καιρό που πήγαινε στο σχολείο, γιατί τον χαρακτήριζε “τόσο τραυματικό”. Μου είπε πώς τον έκαναν να νιώθει ανάξιος κάθε μέρα, πώς είχε δεχτεί σοβαρή σεξουαλική επίθεση ως 9χρονος τρεις φορές από κάποιον που… “είχε σκοπό να τον προστατεύσει”.»
«Αυτό είναι τρομερό. Δεν μπορώ να πω αυτή την ιστορία” έλεγα”. Τότε, όπως είπε ο Σπένσερ συνεχίζοντας την αφήγηση, ο πρώην συμμαθητής του του άρπαξε το χέρι και του είπε: “Κάποιος πρέπει να το κάνει – πρέπει να είσαι εσύ”. “Εκείνος με έπεισε ότι η αλήθεια έπρεπε να βγει στο φως, να γνωστοποιηθεί στον κόσμο”. Ο Σπένσερ είπε ότι βρήκε οικογενειακά αρχεία, που χρονολογούνται 300 χρόνια πίσω, από ανθρώπους που πήγαιναν στο συγκεκριμένο οικοτροφείο».
«Θεωρούνταν απαραίτητο να πηγαίνουν τα παιδιά σε μέρη όπου θα συναντούσαν τους σωστούς ανθρώπους. Αυτά τα προνομιούχα παιδιά θα συναναστρέφονταν μεταξύ τους και θα σχημάτιζαν ισόβιους δεσμούς με ένα τίμημα. Θα “ξεκολλούσαν” από την οικογένεια και πιθανότατα θα μάθαιναν τη βάναυση συμπεριφορά».
«Αλλά αυτό συνέβαινε και εξακολουθεί να συμβαίνει, υποθέτω, μεταξύ των ανώτερων τάξεων της Αγγλίας. Δεν χρειάζεται να ασχολείστε με την ανατροφή των παιδιών και μπορείτε να συνεχίσετε τη ζωή σας. Ταυτόχρονα, το παιδί θα βγει από το σχολείο, όπου ήταν εσώκλειστο, με τεράστια κοινωνικά πλεονεκτήματα και ένα δίκτυο φίλων, που θα υποστηρίζει αυτά τα κοινωνικά πλεονεκτήματα για μια ζωή». Ο Σπένσερ ισχυρίστηκε ότι δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος, για να γίνει μάρτυρας και να βιώσει περιστατικά κακοποίησης πίσω από κλειστές πόρτες.
«Ήταν μια βίαιη εμπειρία», υποστήριξε. «Ο διευθυντής ήταν ένας σαδιστής παιδόφιλος. Στελέχωσε το οικοτροφείο με έναν πολύ μικρό αριθμό δασκάλων, που είτε ήταν διεστραμμένοι είτε δεν θα μιλούσαν ποτέ εναντίον του. Δεν υπήρχε πραγματικά κανένας να απευθυνθώ» εξομολογήθηκε ο μικρός αδερφός της Νταϊάνας για τη φρικτή κατάσταση που βίωνε ως παιδί.
«Νομίζω ότι οι γονείς μου δεν είχαν ιδέα για το επίπεδο σκληρότητας και διαστροφής που υπήρχε εκεί. Δεν θα με έστελναν ποτέ εκεί (σ.σ. αν ήξεραν). Νομίζω ότι μάλλον είχαν μια παλιομοδίτικη άποψη ότι η σωματική τιμωρία, οι ξυλοδαρμοί, πιθανότατα θα ήταν μέρος των πρακτικών του σχολείου, αλλά αυτή ήταν η καθημερινότητα. Ήμασταν 72 αγόρια και χτυπούσαν τουλάχιστον 6 από εμάς κάθε μέρα. Η ώρα σου θα ερχόταν πολύ γρήγορα. Δεν νομίζω ότι οι γονείς το γνώριζαν αυτό».
Ο Σπένσερ ισχυρίστηκε ότι ένας μαθητής μαστιγώθηκε τόσο άσχημα που πάλευε να βγάλει το εσώρουχό του τη νύχτα, επειδή το ξεραμένο αίμα και τα ρούχα κόλλησαν στο δέρμα του. Το αγόρι έπρεπε να μπει σε ένα λουτρό με ζεστό νερό μέχρι να μαλακώσει το ύφασμα. Οι πληγές χρειάστηκαν δύο εβδομάδες, για να επουλωθούν, σύμφωνα με όσα αναμετέδωσε για το θέμα η “New York Post”.
Ο ιστορικός στο βιβλίο του υποστήριξε ότι μετά την ώρα του τσαγιού δεκάδες αγόρια εξαφανίζονταν σε μια ιδιωτική πτέρυγα, όπου υπέμεναν νυχτερινούς ξυλοδαρμούς. Δυστυχώς, τα παντελόνια της πιτζάμας τους δεν τους παρείχαν καμία προστασία. Ο Σπένσερ είπε ότι ο πόνος που βίωσε από τους ξυλοδαρμούς του ήταν “σοκαριστικά έντονος”. «Υπήρχαν ορισμένα πράγματα για τα οποία θα σε χτυπούσαν. Αν μιλούσες, αφού είχαν σβήσει τα φώτα. Εάν έχυνες κατά λάθος νερό ή γάλα. Θυμάμαι ένα αγόρι, ήταν στο γυμνάσιο του σχολείου. Στεκόταν σε έναν τοίχο, όταν έβαλε τα χέρια του πίσω και είπε: “Κοίτα, είμαι ο Ιησούς Χριστός!” Τον μαστίγωσαν πολύ άσχημα για βλασφημία. Ήταν απλώς ένα μικρό αγόρι, που είχε μια στιγμή χιούμορ… Αυτοί ήταν διεστραμμένοι ενήλικες, που εκμεταλλεύονταν αυτά τα αγόρια… και δεν είχαμε καμία επικοινωνία με τον έξω κόσμο».
Ο Σπένσερ πρόσθεσε ακόμα ότι του επέτρεπαν να γράφει ένα γράμμα στους γονείς του μία φορά την εβδομάδα. Οι επιστολές γράφονταν υπό επίβλεψη και έτσι δεν μπορούσε να τους μεταφέρει τι συνέβαινε. Ο Σπένσερ αργότερα έμαθε ότι οι γονείς ενός μαθητή, ο οποίος πέθανε πρόσφατα από μια μακροχρόνια ανίατη ασθένεια, είχαν ακόμη τα γράμματά του. “Απλώς μείναμε εκεί, στο έλεος κάποιων πραγματικά επικίνδυνων ανθρώπων”, πρόσθεσε ο Σπένσερ.
