Έφυγε από τη ζωή ο εμβληματικός ηθοποιός του γαλλικού κινηματογράφου Ζαν – Λουί Τρεντινιάν σε ηλικία 91 ετών.
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του γαλλικού κινηματογράφου και θεάτρου, ο ηθοποιός Ζαν-Λουί Τρεντινιάν
Ο πρωταγωνιστής του «Ζ», του «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα» και της «Αγάπης», άφησε την τελευταία του πνοή σήμερα το πρωί, λόγω γήρατος, στο σπίτι του στο Γκαρ, «περιστοιχισμένος από τους οικείους του», ανέφερε η σύζυγός του, Μαριάν εκπροσωπούμενη από τον ατζέντη του.
Ποιος ήταν ο Ζαν-Λουί Τρεντινιάν
Γεννήθηκε το 1930 στο Piolenc της Νότιας Γαλλίας ως γιος ενός πλούσιου βιομήχανου και σπούδασε νομικά στο Aix-en-Provence.
Ξεκίνησε να ασχολείται με την υποκριτική το 1950, αλλά στην αρχή θεωρήθηκε αναλλοίωτος, μέχρι που τον ανακάλυψε ο Ρότζερ Βαντίμ για τον κινηματογράφο.
Η πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση ήταν στην ταινία «Si tous les gars du monde», το 1955.
Όταν ο Τύπος τον καταδίωκε το 1956 λόγω των φημών για σχέση με την Brigitte Bardot, τη σύντροφό του στην ταινία «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα» (1956), αυτός έφυγε στον στρατό.
Δέκα χρόνια μετά σημειώνει τη μεγάλη του επιτυχία «Ένας άνδρας και μία γυναίκα» (1966), η οποία του έφερε διεθνή αναγνώριση. Από τότε έχει πρωταγωνιστήσει σε περισσότερες από 100 ταινίες όπου κατά κύριο λόγο υποδυόταν έντονους χαρακτήρες όπως δολοφόνους ή ζηλιάρηδες συζύγους.
Έχει συνεργαστεί στην σπουδαία καριέρα του με εξαιρετικούς σκηνοθέτες, όπως ο Κώστας Γαβράς, ο Κλοντ Λελούς, o Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, ο Μίχαελ Χάνεκε, ο Φρανσουά Τρυφώ και ο Κριστόφ Κισλόφσκι.
Τα τελευταία χρόνια τον κέρδισε το θέατρο και ο κινηματογράφος.
3 χαρακτηριστικές ερμηνείες του Ζαν-Λουί Τρεντινιάν
«Ένας Άνδρας, Μία Γυναίκα / Un homme et une femme / A Man and a Woman»
Σκηνοθεσία: Κλοντ Λελούς
Η ταινία αφηγείται την ιστορία της Anne, μιας νεαρής χήρας που έχασε τον άντρα της σ’ ένα δυστύχημα, και του Jean Lui, ενός οδηγού ράλι που η γυναίκα του αυτοκτόνησε. Συναντιούνται για πρώτη φορά στο σχολείο των παιδιών τους στο Ντοβίλ και ταξιδεύουν μαζί για το Παρίσι, όταν η Anne χάνει το τρένο. Μια αμοιβαία έλξη δημιουργείται όμως η Αν δεν μπορεί να δοθεί ολοκληρωτικά έχοντας τύψεις για τον νεκρό σύζυγό της. Όταν όλα μοιάζουν να έχουν χαθεί, ο Ζαν Λουί αρχίζει έναν αγώνα δρόμου για να την προλάβει.
Η ταινία ξεχωρίζει χάρη στην υπέροχη φωτογραφία και την εξαιρετική μουσική. Το αγαπημένο μουσικό θέμα της ταινίας συνοδεύει κάθε ρομαντική σκηνή σε ταινίες έρωτα και αγάπης. Η ταινία κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών του 1966 και τα Όσκαρ Καλύτερου Ξενόγλωσσου Φιλμ και Καλύτερου Σεναρίου. Ήταν επίσης Υποψήφια για Όσκαρ Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας, καθώς και Υποψήφια για πέντε Χρυσές Σφαίρες.
«Ζ»
Σκηνοθεσία: Κώστας Γαβράς
Το «Ζ» είναι μία ταινία – ορόσημο στη φιλμογραφία του Κώστα Γαβρά καθώς του χάρισε το πρώτο Όσκαρ. Είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού για την δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και με μία εμβληματική μουσική σύνθεση, την οποία υπογράφει ο Μίκης Θεοδωράκης.
«Και ο Θεός… έπλασε τη γυναίκα»
Σκηνοθεσία: Ροζέ Βαντίμ
Η Ζυλιέτ Αρντί είναι μια νεαρή ανέμελη κοπέλα που φημιζόταν για την ομορφιά της. Οι τρόποι της σκανδαλίζουν τη μικρή επαρχιακή πόλη όπου ζει υιοθετημένη. Μαθαίνει τυχαία ότι ο άντρας που αγαπά, ο Αντουάν, την βλέπει σαν μια περαστική περιπέτεια αλλά είναι έτοιμη να τον ακολουθήσει στην πόλη. Εκείνος την αγνοεί και λίγο αργότερα υπό την απειλή ότι θα γυρίσει πίσω στο ορφανοτροφείο, παντρεύεται τον μικρότερο αδερφό του Αντουάν, Μισέλ. Το νεαρό ζευγάρι θα γνωρίσει για λίγο την ευτυχία αλλά όταν ο Αντουάν επιστρέφει στο πατρικό σπίτι η κατάσταση θα παρεκτρέπεται, μιας και η Ζυλιέτ δεν μπορεί να αποφασίσει ανάμεσα στα δύο αδέρφια.
Ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν και Κριστιάν Μαρκόν , χάρη στην ταινία, απέκτησαν φήμη μεγάλου βεληνεκούς. Ο σκηνοθέτης Ροζέ Βαντίμ, παντρεμένος ήδη με την Μπαρντό, γνώρισε την καταξίωση μέσα από το συγκεκριμένο φιλμ. Ο γάμος του ζευγαριού κατέρρευσε λίγο αργότερα όταν κυκλοφόρησαν φήμες ότι ο Τρεντινιάν και η Μπαρντό διατηρούν κρυφή σχέση.
Το τρέιλερ της ταινίας «Και ο Θεός δημιούργησε τη γυναίκα», το 1956.
