Σήμερα (18/12) σύμφωνα με το εορτολόγιο του 2024, είναι γιορτή για την Ορθοδοξία, αφού ο Άγιος Σεβαστιανός τιμάται από την Εκκλησία.
Ο βίος και η πίστη
Ο Άγιος Σεβαστιανός γεννήθηκε στην πόλη των Μεδιολάνων (σημερινό Μιλάνο) της Ιταλίας γύρω στο 250-256 μ.Χ. Από μικρός ανατράφηκε με αυστηρή χριστιανική αγωγή καιήταν μέλος μιας αριστοκρατικής οικογένειας, γεγονός που του χάρισε τη συμπάθεια του αυτοκράτορα Καρίνου.
Ο αυτοκράτορας τον «ανέβασε» γρήγορα στη θέση του στρατιωτικού και, αργότερα, επί αυτοκράτορα Διοκλητιανού, τον τοποθέτησε ως επικεφαλής του πρώτου τάγματος των πραιτοριανών, της πιο ισχυρής στρατιωτικής μονάδας της Ρώμης.
Ωστόσο, ο Άγιος Σεβαστιανός δεν χρησιμοποίησε τη θέση του για προσωπικό όφελος, αλλά υπήρξε αφοσιωμένος στην ανακούφιση των φτωχών και των κατατρεγμένων χριστιανών. Η προσφορά του στην Εκκλησία ήταν τόσο μεγάλη, που ο Πάπας Γάιος του απένειμε τον τίτλο του «υπερασπιστή της Εκκλησίας».
Όταν άρχισαν οι διωγμοί κατά των χριστιανών, ο Σεβαστιανός συνελήφθη, μαζί με άλλους χριστιανούς, και στη διάρκεια της δίκης του δήλωσε δημόσια την πίστη του. Αυτό προκάλεσε μεγάλη αίσθηση και ο Διοκλητιανός διέταξε την εκτέλεσή του με βέλη. Ο Άγιος Σεβαστιανός έπεσε στο έδαφος, πληγώθηκε βαριά, και όλοι πίστεψαν ότι είχε πεθάνει.
Το σώμα του βρήκε μια ευσεβής χήρα, η Λουκίνα, η οποία, προς μεγάλη της έκπληξη, διαπίστωσε ότι ο Άγιος ήταν ζωντανός. Τον φρόντισε με μεγάλη επιμέλεια και, μετά από μερικές ημέρες, εκείνος ανέκτησε τις δυνάμεις του. Παρά τις πληγές του, ο Σεβαστιανός δεν δίστασε να αντιμετωπίσει ξανά τον Διοκλητιανό, κατακρίνοντάς τον για την σκληρότητά του. Αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης ήταν η νέα του καταδίκη και το βασανιστήριο μέχρι θανάτου.
Ο Άγιος Σεβαστιανός έγινε σύμβολο αφοσίωσης και αγωνιστικότητας στην πίστη του, προσφέροντας το παράδειγμα του μαρτυρίου «ἄχρι θανάτου» (Αποκάλυψη Ιωάννου, θ’ 10).
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης
Συγκλήτου σφαλλομένης παριδῶν τὰ συνέδρια, Σεβαστιανὲ πανολβίαν, συναγείρεις συνέλευσιν, Μαρτύρων ἀληθῶς πανευκλεῶν, σὺν σοῖ καταβαλόντων τὸν ἐχθρόν, μεθ’ ὧν θείας συναυλίας ἀξιωθεῖς, φαιδρύνεις τοὺς βοώντας σοι, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σοῦ, πάσιν ἰάματα.
