Σήμερα (10/11) τιμάται η μνήμη του Οσίου Αρσενίου, ένα από τα πιο λαμπρά παραδείγματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας και της πνευματικής παρακαταθήκης της. Η μνήμη του γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 10 Νοεμβρίου.
Τα πρώτα χρόνια
Ο Όσιος Αρσένιος γεννήθηκε το 1840 στα Φάρασα, μια περιοχή της Καππαδοκίας, και έλαβε παιδεία στη Νίγδη. Στα 26 του, έγινε μοναχός και με το πέρασμα του χρόνου χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος. Αργότερα, αναγορεύτηκε αρχιμανδρίτης.
Κατά την επιστροφή του στα Φάρασα, αφιέρωσε τον χρόνο του στη δημιουργία ενός σχολείου για τα παιδιά της περιοχής. Για να αποφύγει την προσοχή των Οθωμανών κατακτητών, χρησιμοποίησε δέρματα προβάτων ως καθίσματα, τα οποία τα παιδιά χρησιμοποιούσαν ως στρώματα, προκειμένου να φαίνεται ότι προσεύχονταν αντί να διδάσκονται.
Η αγάπη του για τους ανθρώπους ήταν χωρίς όρια. Όταν του ζητούσαν να θεραπεύσει αρρώστους, δεν τον ενδιέφερε αν οι πάσχοντες ήταν χριστιανοί ή μουσουλμάνοι. Αντίθετα, έδινε την ευχή που αρμόζει στην εκάστοτε ασθένεια. Επίσης, είχε φροντίσει να μεταφράσει πολλές περικοπές του Ευαγγελίου στη τοπική διάλεκτο, έτσι ώστε όλοι να μπορούν να κατανοήσουν τα λόγια του Θεού.
Η θεολογική του προοπτική τον οδηγούσε σε ενέργειες που αφορούσαν τη διάσωση της πίστης και της παράδοσης. Ήξερε από νωρίς ότι θα αναγκαζόταν να εγκαταλείψει την Καππαδοκία και προέτρεπε τους πιστούς να προετοιμαστούν για την αναχώρηση.
Πράγματι, η μετακίνηση των Ελλήνων από την περιοχή, στο πλαίσιο της ελληνοτουρκικής ανταλλαγής πληθυσμών το 1924, πραγματοποιήθηκε στις 14 Αυγούστου εκείνης της χρονιάς.
Κατά την άφιξή του στην Ελλάδα, ο Αρσένιος επέστρεψε στα Φάρασα για να πάρει τα ιερά λείψανα του Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου και να τα μεταφέρει στους πρόσφυγες. Η ευλάβεια και η αφοσίωσή του στην Εκκλησία δεν περιορίστηκαν ποτέ, και έζησε με μια προφητική αίσθηση του τέλους της ζωής του. Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι στην Ελλάδα θα ζούσε μόνο σαράντα μέρες, κάτι που αποδείχθηκε αληθές, καθώς πέθανε στην Κέρκυρα στις 10 Νοεμβρίου 1924.
Η μνήμη του παραμένει ζωντανή στην Εκκλησία, ως παράδειγμα πίστης, αφοσίωσης και αυταπάρνησης.
