Στο αεροπλάνο, μια γυναίκα γύρισε την πλάτη του καθίσματός της και μου πάτησε τα πόδια: αποφάσισα να της δώσω ένα μάθημα ευγένειας 😢😢
Πετούσα ήρεμα, θέση στο παράθυρο, σκέφτηκα — μιάμιση ώρα πτήσης, όλα θα πάνε καλά. Μπροστά μου καθόταν μια γυναίκα, λίγο εύσωμη, με πολύχρωμο πουλόβερ. Μόλις απογειώθηκε το αεροπλάνο, γύρισε απότομα το κάθισμά της χωρίς να κοιτάξει.
Εγώ — αχ! — γιατί τα γόνατά μου πατήθηκαν από το κάθισμα.
«Συγγνώμη», λέω ευγενικά, σκύβοντας μπροστά, «μπορείτε να σηκώσετε λίγο την πλάτη; Είμαι πολύ σφιχτά.»
Δεν γύρισε καν το κεφάλι της:
«Μου είναι πιο άνετα έτσι.»
Χρειάστηκα λίγα δευτερόλεπτα να χωνέψω την απάντηση και προσπάθησα να κουνήσω τα πόδια μου — αδύνατο. Αποφάσισα ότι δεν θα το άφηνα έτσι. Πατάω το κουμπί για να καλέσω την αεροσυνοδό.
Μια κοπέλα με στολή πλησίασε:
«Πώς μπορώ να βοηθήσω;»
«Καταλαβαίνετε», εξηγώ, «η επιβάτης μπροστά μου έχει γυρίσει το κάθισμά της έτσι που τα πόδια μου είναι κολλημένα. Δεν μπορώ καν να κουνηθώ.»
Η αεροσυνοδός σκύβει ευγενικά προς τη γυναίκα:
«Συγγνώμη, αλλά θα μπορούσατε να σηκώσετε λίγο την πλάτη, ώστε ο γείτονάς σας να είναι πιο άνετα;»
Η γυναίκα γυρίζει με βλέμμα σαν να της είχα καταστρέψει προσωπικά τις διακοπές:
«Με πονάει η πλάτη μου. Πλήρωσα για τη θέση μου, άρα μπορώ να κάθομαι όπως θέλω.»
Η αεροσυνοδός κρατιέται προφανώς για να μην γυρίσει τα μάτια:
«Παρακαλούμε να λάβετε υπόψη την άνεση όλων των επιβατών.»
Η γυναίκα αναστενάζει αργά και σηκώνει την πλάτη μερικά εκατοστά.
«Ευχαριστημένος;» — μου ρίχνει μια ματιά πάνω από τον ώμο της.
«Λοιπόν, τα πόδια μου δεν έχουν ξαναμεγαλώσει, αλλά ήδη καλύτερα, ευχαριστώ» — χαμογελώ.
Αυτή φούσκωσε, και η αεροσυνοδός μου έκανε ένα διακριτικό νεύμα και προχώρησε.
Περίπου τριάντα λεπτά μετά την πρώτη «επίθεση», είχα σχεδόν χαλαρώσει. Και τότε — μπαμ! — το κάθισμά της ξαναγύρισε πίσω. Τα γόνατά μου ξανά υπό πίεση.
«Σοβαρά;» λέω δυνατά, αλλά αυτή δεν κουνιέται καν.
Εκεί κατάλαβα — η διπλωματία δεν λειτουργεί πια. Αποφάσισα να δράσω και να εκδικηθώ αυτήν την αγενή, θρασεία γυναίκα. Αυτό έκανα. Συνέχεια στο πρώτο σχόλιο 👇 👇
Αργά, με αθώα όψη, κατέβασα το τραπεζάκι, πήρα το πλαστικό ποτήρι με χυμό ντομάτας (ακριβώς όταν σέρβιραν τα ποτά) και το έβαλα στην άκρη, ακριβώς κάτω από την πλάτη της.
Καθόμαστε. Πέντε λεπτά σιωπής. Μετά αυτή κινείται λίγο — και… πλατς! Ο χυμός πέφτει πάνω στην άσπρη τσάντα της, που ήταν δίπλα, και λίγο πάνω στο πουλόβερ της.
Σηκώνεται απότομα, γυρίζει:
«Τι είναι αυτό;!»
«Ω!» — κάνω μεγάλα μάτια. — «Συγγνώμη, κινήθηκες τόσο ξαφνικά… Το τραπεζάκι είναι μικρό, βλέπετε, σας προειδοποίησα — στενό είναι.
Σηκώνεται, χειρονομώντας αγανακτισμένα:
«Αεροσυνοδός! Μου λερώσατε τα πάντα!»
Η ίδια κοπέλα πλησιάζει:
«Τι συνέβη;»
«Απλώς καθόμουν, έπινα χυμό, και το κάθισμα μπροστά μου… καλά, πήγε μόνο του πίσω, και…» — δείχνω το λεκέ. — «Προφανώς, φυσική.»
Η αεροσυνοδός καταλαβαίνει σαφώς τι έγινε, αλλά με σφιχτό πρόσωπο λέει:
«Ελάτε, θα σας δώσω χαρτομάντιλα. Και, παρακαλώ, βεβαιωθείτε ότι η πλάτη του καθίσματος είναι σταθερά κλειδωμένη.»
Η γυναίκα σκουπίζει αμίλητη την τσάντα της, και το κάθισμα… έμεινε σε όρθια θέση μέχρι το τέλος της πτήσης.
Πηγή: fresh-news.eu, stay-glamour.com
