Δεν είχα ιδέα ότι η αξιοπρέπειά μου θα καταστρεφόταν μπροστά σε 150 άτομα στον γάμο του αδελφού μου. Αρνήθηκα να παραχωρήσω το σπίτι μου, κι αυτό ακριβώς συνέβη τη μέρα που η αρραβωνιαστικιά του με χαστούκισε.
Με λένε Σαμπρίνα. Μετά από χρόνια σκληρής δουλειάς, αγόρασα ένα μικρό αλλά όμορφο σπίτι στο Μαραθώνα, όπου ζω τώρα, στα 36 μου, και είμαι ελεύθερη. Αυτό το σπίτι δεν είναι απλώς σπίτι, είναι το καταφύγιό μου και η απόδειξη πως, παρά τα δύσκολα παιδικά μου χρόνια, κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου και να φτιάξω κάτι δικό μου.
Το αγαπημένο παιδί των γονιών μου ήταν πάντα ο αδελφός μου, ο Ντίνος, δύο χρόνια νεότερός μου. Εγώ τον φρόντιζα όταν ήμασταν μικροί, τον πήγαινα σχολείο, τον βοηθούσα με τα μαθήματα. Όμως όσο μεγαλώναμε, η προτίμηση έγινε ξεκάθαρη. Οι γονείς μου έβλεπαν μόνο τα καλά του Ντίνου και όχι τα λάθη του. Εμένα, αντίθετα, με θεωρούσαν «όχι αρκετή για την οικογένεια», «υπερβολικά ανεξάρτητη» και «πεισματάρα».
Προσπάθησα να είμαι υποστηρικτική όταν ο Ντίνος και η Κλειώ αρραβωνιάστηκαν. Εκείνη ήταν ευγενική, εκλεπτυσμένη, συνηθισμένη να παίρνει αυτό που θέλει. Αλλά πίσω από το χαμόγελο υπήρχε μια κακή πλευρά. Τρεις μήνες πριν τον γάμο εμφανίστηκε το πρώτο προειδοποιητικό σημάδι.
Ήμασταν για φαγητό όταν η Κλειώ είπε με άνεση:
«Σαμπρίνα, μένεις μόνη σου σ’ εκείνο το σπίτι, έτσι; Δεν θα ήταν υπέροχο να ξεκινήσουμε εκεί τον έγγαμο βίο μας με τον Ντίνο; Εσύ μπορείς πάντα να μείνεις σε ένα διαμέρισμα.»
Το αντιμετώπισα με γέλιο, πιστεύοντας πως αστειευόταν.
«Αυτό το σπίτι είναι δικό μου. Το απέκτησα με τον κόπο μου. Θα έχετε τον δικό σας χώρο.»
Το χαμόγελό της πάγωσε. Η μητέρα μου πρόσθεσε:
«Μην είσαι εγωίστρια. Ο Ντίνος θέλει να κάνει οικογένεια. Πρέπει να βοηθήσεις τον αδερφό σου.»
Τότε κατάλαβα πως δεν ήταν παράκληση, αλλά απαίτηση. Αρνήθηκα. Όμως η σιωπή τους με διαβεβαίωσε ότι δεν θα σταματούσαν εκεί.
Η μέρα του γάμου
Η τελετή ήταν υπέροχη—λευκά τριαντάφυλλα, χρυσό φως, καλεσμένοι ντυμένοι στην εντέλεια. Για λίγο πίστεψα πως θα ήταν μια χαρούμενη μέρα. Αγκάλιασα τον Ντίνο πριν τη δεξίωση.
«Είμαι περήφανη για σένα», του ψιθύρισα.
Όμως όσο κυλούσε η βραδιά, η προδοσία αποκαλυπτόταν.
Κατά τη διάρκεια της δεξίωσης, η Κλειώ σηκώθηκε για να βγάλει λόγο. Αντί να ευχαριστήσει τους καλεσμένους, στράφηκε σε μένα.
«Μερικοί εδώ μέσα δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει οικογένεια. Μερικοί πιστεύουν ότι το να κρατιούνται από μια περιουσία είναι πιο σημαντικό από το να στηρίζουν τους δικούς τους.»
Ψίθυροι απλώθηκαν στην αίθουσα. Το στομάχι μου σφίχτηκε.
Τότε ήρθε προς το μέρος μου, με μάτια που έλαμπαν από οργή.
«Θα μπορούσες να μας έχεις δώσει μέλλον. Μα διάλεξες τον εγωισμό.»
Πριν προλάβω να μιλήσω, με χαστούκισε—δυνατά. Ο ήχος ακούστηκε πιο δυνατός κι από τη μουσική. Οι καλεσμένοι έμειναν άφωνοι. Το μάγουλό μου έκαιγε, αλλά περισσότερο πονούσε που είδα τους γονείς και τους συγγενείς μου… να την χειροκροτούν.
Η μητέρα μου ψιθύρισε:
«Μην κάνεις σκηνή. Φύγε ήσυχα.»
Ο πατέρας μου είπε:
«Μερικοί δεν ξέρουν να είναι γενναιόδωροι.»
Ο αδελφός μου:
«Η αληθινή οικογένεια στηρίζει.»
Ο θείος μου πρόσθεσε:
«Τα αδέρφια έχουν υποχρεώσεις.»
Και η θεία μου χαμογέλασε:
«Εκείνο το σπίτι έπρεπε να ήταν του Ντίνου.»
Έμεινα παγωμένη, ταπεινωμένη, καθώς όλοι με κοιτούσαν σαν να ήμουν ο κακός της ιστορίας. Τα μάτια μου βούρκωσαν, αλλά δεν θα τους έδινα τη χαρά. Σήκωσα το κεφάλι, γύρισα και έφυγα.
Εκείνο το χαστούκι υποτίθεται ότι θα με τσάκιζε.
Αντίθετα, με ξύπνησε.
Τι ακολούθησε
Την επόμενη μέρα το κινητό μου δεν σταματούσε. Μηνύματα από συγγενείς:
«Έφερες ντροπή στην οικογένεια.»
«Δώσε το σπίτι και φέρε την ειρήνη στην οικογένεια σου.»
«Χρωστάς αυτό στον Ντίνο.»
Τα διέγραψα όλα.
Λίγες μέρες μετά, οι γονείς μου εμφανίστηκαν στο σπίτι χωρίς ειδοποίηση. Η μητέρα μου κοιτούσε γύρω σαν να επιθεωρούσε κάτι που ήδη της ανήκε.
«Πρέπει να το μεταβιβάσεις», είπε. «Ο Ντίνος και η Κλειώ χρειάζονται σταθερότητα. Εσύ δεν τη χρειάζεσαι, είσαι μόνη και δεν βλέπουμε να κάνεις οικογένεια»
«Είπα όχι», απάντησα σταθερά.
«Είσαι σκληρή», φώναξε ο πατέρας μου. «Η ευτυχία του αδερφού σου μπαίνει πρώτη.»
Τότε κατάλαβα πως ποτέ δεν με είδαν ως κόρη, αλλά ως πόρο προς εκμετάλλευση.
Η Κλειώ επικοινώνησε επίσης. Η φωνή της έσταζε καλοσυνάτη ειρωνεία.
«Αν όντως αγαπούσες τον Ντίνο, θα μας έδινες το σπίτι. Σκέψου πόσο άβολα θα είναι όταν μάθουν όλοι ότι κατέστρεψες τον πρώτο χρόνο του γάμου μας.»
Της το έκλεισα.
Δεν έδωσα μάχη, δεν παρακάλεσα. Απλώς προστάτευσα αυτό που ήταν δικό μου και άφησα τη δική τους απληστία να τους καταπιεί.
Η αθόρυβη εκδίκηση
Κλείδωσα πόρτες. Άλλαξα αριθμό. Σταμάτησα να πηγαίνω σε οικογενειακές συγκεντρώσεις. Σταδιακά, εξαφανίστηκα από την ζωή τους.
Ήξερα όμως πως ο κακός οικονομικός χαρακτήρας του Ντίνου και οι υπερβολικές απαιτήσεις της Κλειώς θα τους κυνηγούσαν.
Δύο μήνες μετά έμαθα πως πνίγονταν στα χρέη. Η Κλειώ ήθελε χλιδάτο γάμο, πολυτελές ταξίδι του μέλιτος, επώνυμα ρούχα. Ο Ντίνος προσπάθησε να τα καλύψει όλα χρησιμοποιώντας όλες τις πιστωτικές κάρτες του. Ακόμη και τα χρήματα που τους έδωσαν οι γονείς μου δεν ήταν αρκετά.
Εγώ, στο μεταξύ, άνθισα. Εστίασα στην καριέρα μου, ταξίδεψα και γέμισα το σπίτι μου με ανθρώπους που πραγματικά νοιάζονται.
Όταν έμαθα ότι η Κλειώ είχε εξοργιστεί επειδή ο Ντίνος δεν μπορούσε να της προσφέρει αυτό που φανταζόταν, ένιωσα μια στιγμή λύπη. Μόνο μια στιγμή.
Η κατάρρευση
Το σημείο χωρίς επιστροφή ήρθε την Ημέρα της ονομαστικής εορτής του πατέρα μας. Δεν με κάλεσαν φυσικά, αλλά μαθεύτηκε γρήγορα. Η Κλειώ και ο Ντίνος πήγαν στο σπίτι των γονιών μου ζητώντας κι άλλα χρήματα. Ο πατέρας μου ξέσπασε:
«Δώσαμε αρκετά. Μεγαλώστε επιτέλους.»
Η Κλειώ εξερράγη, τους κατηγόρησε για αδικία, ότι δεν στάθηκαν αρκετά, ότι την πρόδωσαν. Ο Ντίνος προσπάθησε να τη στηρίξει, μα τότε οι γονείς μου είδαν αυτό που εγώ είχα δει νωρίς: η Κλειώ δεν ήταν οικογένεια — ήταν ο εχθρός.
Εκείνο το βράδυ, η μητέρα μου με κάλεσε για πρώτη φορά μετά από μήνες. Η φωνή της έτρεμε.
«Σαμπρίνα… κάναμε λάθος.»
Σιώπησα για λίγο. Για χρόνια λαχταρούσα αυτές τις λέξεις. Τώρα όμως, ακούγονταν κενές.
«Ο γάμος του Ντίνου καταρρέει», συνέχισε. «Χρειάζεται την αδελφή του.»
Απάντησα ψυχρά:
«Έκανε τις επιλογές του. Και το ίδιο κάνατε κι εσείς.»
Και το έκλεισα.
Το τέλος
Έξι μήνες μετά τον γάμο, η Κλειώ εγκατέλειψε τον Ντίνο. Πήρε ό,τι χρήματα είχαν απομείνει και ζήτησε διαζύγιο. Ο Ντίνος γύρισε να ζήσει με τους γονείς μου, καταρρακωμένος. Το «χρυσό παιδί» έχασε τη λάμψη του.
Όσο για μένα, δεν κοίταξα ποτέ πίσω. Το σπίτι έμεινε δικό μου — όχι ως σύμβολο εγωισμού, αλλά ως σύμβολο επιβίωσης.
Οι άνθρωποι πιστεύουν πως η εκδίκηση απαιτεί περίπλοκα σχέδια.
Όμως η πιο γλυκιά μορφή εκδίκησης είναι να χτίζεις μια καλή ζωή, ενώ όσοι θέλησαν να σε πληγώσουν καταστρέφονται από τα δικά τους λάθη.
Η Κλειώ πίστεψε ότι θα με καταρρακώσει με ένα χαστούκι.
Τελικά, αποκάλυψε την αλήθεια: για την οικογένειά μου, η αξία μου μετριόταν για αυτούς λιγότερο από την αξία ενός σπιτιού.
Δεν βλέπω πια στον καθρέφτη την γυναίκα που στεκόταν στην αίθουσα, σαστισμένη και πληγωμένη.
Βλέπω μία γυναίκα πιο δυνατή, απελευθερωμένη, ακλόνητη.
Γιατί μερικές φορές, ο μόνος τρόπος να νικήσεις να φύγεις.
