Κάποια χρονιά, παραμονή τής γιορτής τού Αγίου, όλες οι αδελφές τής Ι. Μονής ετοίμαζαν χαρούμενες την Εκκλησία Του. Η αείμνηστη Γερόντισα Μακαρία είχε ανέβει σε μία καρέκλα και κρέμασε ένα στεφάνι στην Ι. Εικόνα Του. Καθώς όμως κατέβαινε, έφυγε απ” αυτό ένα μεγάλο τριαντάφυλλο και, αντί να πέσει κάτω, στάθηκε κατά παράδοξο τρόπο πάνω στο τζάμι, στο μάγουλο του Αγίου. Προς στιγμήν, σκέφθηκε να ξανανέβει για να το βάλει στη θέση του, αλλά το μετάνιωσε και είπε μέσα της: θα τ΄ αφήσω εκεί κι ας το να δώσει ο Άγιος όπου εκείνος θέλει.
Μετά από αρκετές ώρες ξεκίνησε η Ακολουθία και πλήθος κόσμου περνούσε και προσκυνούσε την Ι. Εικόνα Του. Ξαφνικά, το τριαντάφυλλο που ανέφερα, έπεσε στο κεφάλι ενός ανθρώπου, που πριν λίγες μέρες θεωρείτο νεκρός από τους γιατρούς και η αείμνηστη Μητέρα, μετά από Παράκληση των δικών του, τον είχε επισκεφθεί στο Νοσοκομείο που νοσηλευόταν, όπου τον σταύρωσε με απότμημα Ι. Λειψάνου του Αγίου και ω! των θαυμασίων του, αναστήθηκε σύντομα.
Ταυτόχρονα, άκουσε τη γλυκιά φωνή τού Αγίου να του λέει: Πέστο δυνατά, παιδί μου, να τ΄ακούσουν όλοι, ότι σ΄έκανα καλά. Αλλά εκείνος σιωπούσε, παρόλο που ο Άγιος του είπε πολλές φορές: μην κρύβεις παιδί μου, την ευεργεσία που έλαβες. Το παιδί του όμως, που παρευρισκόταν, φώναζε κάθε τόσο δυνατά κι έλεγε: έγινε ο μπαμπάς μου καλά και στο πρόσωπό του ήταν ζωγραφισμένη η χαρά.
Όπως γράφει η αείμνηστη Γερόντισα, σ” ένα από τα βιβλία τού Αγίου, πολλές φορές επέπληξε ο Ίδιος πιστούς, που θέλησαν να κρατήσουν μυστική την παρουσία Του. Χαρακτηριστικά, αναφέρει την περίπτωση μιας αδελφής τής Ι. Μονής Του, που δεν την άφηνε να πλησιάσειε και να προσκυνήσει την Ι. Εικόνα Του, γιατί, καθώς τον άκουσε να της λέει, αποσιωπούσε κάτι που είχε σχέση με τον βίον Του.
Μετά απ” όλ” αυτά κι άλλα παρόμοια που διαβάζουμε στα βιβλία Του, καταλαβαίνουμε, ότι δεν έχουμε το δικαίωμα ν” αποσιωπούμε τα θαύματα, είτε από εγωισμό, είτε από φόβο μήπως μας κοροϊδέψουν, είτε για κάποιον άλλο λόγο, αλλά πρέπει να τα ομολογούμε, σαν ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης που είναι ουράνια αρετή. Γι” αυτό και ο Χριστός, όταν ένας μονάχα από τους 10 θεραπευθέντες λεπρούς επέστρεψε, για να του εκφράσει τις ευχαριστίες του, είπε λυπημένος: «Ουχί οι δέκα εκκαθαρίσθησαν, οι δε εννέα πού;». Αρκεί, βέβαια, η ομολογία μας να έχει αγνά κίνητρα και να μην γίνεται για δική μας προβολή. Τότε μόνο είναι ευάρεστη στο Θεό, την Παναγία και τους Αγίους μας.
