H Μαρία Καρυστιανού μίλησε σε εκδήλωση με τον τίτλο «2 χρόνια από την κρατική δολοφονία των Τεμπών» που πραγματοποιήθηκε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο την Παρασκευή (14/3).
Στην εκδήλωση μίλησαν ο δικηγόρος Θανάσης Καμπαγιάνης, ο Φοίβος Δεληβοριάς, σιδηροδρομικοί, και συγγενείς θυμάτων, μεταξύ αυτών ο Παύλος Ασλανίδης και η Μαρία Καρυστιανού, πρόεδρος του Συλλόγου Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών 2023.
Η κυρία Καρυστιανού σημείωσε ότι «έχουν περάσει δυο χρόνια από το κρατικό έγκλημα των Τεμπών κι όμως ακόμη ισχύει η ατιμωρησία», υποστηρίζοντας ότι με ευθύνη της κυβέρνησης «έθαψαν τις δικογραφίες και μας κουνάνε τώρα το δάχτυλο κρυμμένοι πίσω από την ασυλία. […]
Γνωστή επικοινωνιακή τακτική της διαστρέβλωσης μέσα από την οποία προσπαθεί ο υπόλογος εξουσιαστής να καρπωθεί τη δύναμη από την ένωση του κόσμου προς όφελός του. Είναι ανώφελο να τα βάλει κανείς με τη δολιότητα που κατ’ εξακολούθηση επιδεικνύει ο αλαζόνας.
Δείτε το βίντεο:
Αναγνωρίζουν πλέον ότι ο κίνδυνος είναι διπλός. Κινδυνεύουν μεν να χάσουν τη χρυσή κουτάλα, όμως υπάρχει και σοβαρότατος κίνδυνος να συμβεί κάτι απροσδόκητο».
Αμέσως μετά, η Μαρία Καρυστιανού είπε ότι «η αληθινή δικαιοσύνη θα στείλει τους ενόχους εκεί που πρέπει, στο πιο βαθύ μπουντρούμι» με το κοινό να χειροκροτεί.
«Βέβαια δεν ευθύνονται μόνο οι τελευταίοι πολιτικοί, όμως οι τελευταίοι είναι ό,τι χειρότερο μας έχει συμβεί ποτέ.
Ήμασταν πάντα άτυχοι με τους πολιτικούς μας. Πάντα έμοιαζε το πολιτικό σύστημα να στέκεται απέναντι στους πολίτες και πολλές φορές απέναντι στα συμφέροντα της χώρας. Δεν πρόκειται για πολιτικό σύστημα, πρόκειται για υπόλογο καθεστώς» προσέθεσε η κυρία Καρυστιανού.
Κλείνοντας η κυρία Καρυστιανού είπε:
«Εμείς χάσαμε τους αγαπημένους μας. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που ενεργεί με δόλο γιατί γίνεται πιο πούσια η τσέπη του. Είναι αυτός που ενεργεί με δόλο γιατί ξέρει ότι ακόμη και αν συμβεί κάτι, ούτε θα τιμωρηθεί, ούτε το δικό του σπίτι θα κλείσει.
Αυτή τη χρόνια ατιμωρησία πληρώνουμε, και την ακόρεστη πείνα για χρήμα, δόξα και εξουσία. […] Προσωπικά έχασα ό,τι πολυτιμότερο είχα. Και μόνο μέσα από αυτόν τον πόνο μπορώ να διεκδικήσω τίμια για το ζωντανό μου παιδί ό,τι δεν διεκδίκησα για το χαμένο μου παιδί. Και είναι ευκαιρία να το κάνουμε όλοι μαζί».
