Ο ηθοποιός Τάκης Χαλάς έχει μείνει στη μνήμη του ελληνικού κοινού ως ο αγαπημένος νάνος του ελληνικού κινηματογράφου. Γεννήθηκε το 1951 και η πορεία του στο θέατρο και τον κινηματογράφο ξεκίνησε όταν ο θεατρικός παραγωγός Βαγγέλης Λιβαδάς τον «εντόπισε» σε ένα βενζινάδικο και τον ξεχώρισε για το χιούμορ του. Ο «γίγαντας» των 80s γνώρισε νωρίς την καταξίωση, όμως στην κηδεία του δεν πήγε κανείς.
Μπορεί να μην ήταν ένας από τους «γίγαντες» του ελληνικού κινηματόγραφου, αλλά ήταν ένας ηθοποιός που δεν ντρεπόταν για το ύψος του και αυτοσαρκαζόταν συνεχώς.
Ο Κώστας Τσάκωνας, που είχε συνεργαστεί μαζί του και τον εκτιμούσε, θυμάται ένα περιστατικό όπου ο Τάκης Χαλάς είπε σε ένα ψηλό συνάδελφο του: «μου φαίνεται πως σε περνάω σε ύψος δημοτικότητας».
Ο Τάκης Χάλας καταξιώθηκε στη συνείδηση του κόσμου μέσα από τις βιντεοταινίες της δεκαετίας του ’80, που ναι μεν δεν ήταν υψηλών καλλιτεχνικών απαιτήσεων αλλά είχαν μεγάλη απήχηση. Μερικές από αυτές ήταν «Αδέσποτος καβαλάρης», «Κερατάς και δαρμένος», «Ο Ράμπο ο κοντός και η τάπα», «Ριφιφίδες του έρωτα» κ.α.
Έπαιξε επίσης και σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές όπως «Το ημερολόγιο ενός θυρωρού», «Οι μεν και οι δεν», «Οι αγνοημένοι» κ.α…. Έγινε γνωστός κυρίως μέσα από τις βιντεοκασέτες της δεκαετίας του ’80 όπου έπαιξε με τον Στάθη Ψάλτη, τον Θανάση Βέγγο, τον Κώστα Τσάκωνα, τον Απόστολο Σουγκλάκο και πολλούς άλλους….
(Εδώ η επική στιχομυθία δεν πονάς-δεν πονάω-δεν πονάς-δεν πονάω-δεν πονάς-δεν πονάω-ΦΑΤΟΝΑΑΑΑ με το Στάθη Ψάλτη από την ταινία “Ράκος νο. 14”)
Οι συμμετοχές του Τάκη Χαλά στο θέατρο
Ο Τάκης Χαλάς, όμως, δεν εμφανίστηκε μόνο στα video-tapes των 80s, αλλά είχε ανέβει και στο θεατρικό σανίδι, για το οποίο δούλευε εντατικά και βελτιωνόταν, δείχνοντας ότι αυτή ήταν η προτεραιότητά του και όχι τα b-movies, τα οποία αντιμετώπιζε κυρίως ως βιοποριστικό μέσον. Οι κόποι του, μάλιστα, επιβραβεύτηκαν, καθότι ανέβηκε στη σκηνή τόσο του Εθνικού όσο και του Θεάτρου Τέχνης “Κάρολος Κουν” για διάφορες παραστάσεις, μεταξύ των οποίων τα έργα “Καζιμίρ και Καρολίνα” το 1981, “Βολπόνε” το 1986, “Η γυναίκα της Ζάκυνθος” το 1998 και ο “Δον Ζουάν” το 2000.
Ο μεγάλος θεατρικός παραγωγός της εποχής, Βαγγέλης Λιβαδάς, τον ανακάλυψε σε ένα βενζινάδικο όπου δούλευε και εντυπωσιάστηκε από την ευφράδεια του λόγου και την ετοιμολογία του. Όταν του είπε «τι κοιτάς αφεντικό; Που η μάνικα είναι ψηλότερη από εμένα;’’ ο Βαγγέλης Λιβαδάς κατάλαβε ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να κάνει καριέρα στο θέατρο …κι ας του έλειπε αρκετό μπόι…
Ο μοναχικός θάνατος του Τάκη Χαλά
Η πορεία του ήταν σύντομη καθώς είχε προβλήματα με τα πόδια του λόγω του νανισμού, γεγονός που τον έκανε να αποσυρθεί από τον χώρο της υποκριτικής. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε βρει άσυλο στην Πάρο όπου ζούσε με την αδελφή του.
Η αίτηση του για αναπηρική σύνταξη ώστε να μπορεί να αυτοσυντηρείται απορρίφθηκε. Για πολλούς μήνες έμεινε κατάκοιτος με μοναδικό στήριγμα την αδερφή του. Κανένας συνάδελφός του δεν του συμπαραστάθηκε. Δεν κράτησε κακία σε κανέναν. Παρακάλεσε την αδελφή του σαν τελευταία χάρη, στην κηδεία του να τους καλέσει όλους, ώστε ο κόσμος να δει, πόσο αξιαγάπητος ήταν. Το 2003 σε ηλικία 52 χρονών και μετά από αρκετούς μήνες ταλαιπωρίας, έφυγε από την ζωή.
Στην κηδεία δεν παρευρέθηκε κανείς από τους συναδέλφους του. «Συχώρα μας φίλε Τάκη και μένα και τους άλλους που δεν ήρθαμε στον αποχαιρετισμό, αλλά ντρεπόμαστε γιατί όλοι σε είχαμε ξεχάσει, πως λοιπόν να σε θυμόμαστε στο φριχτό φευγιό σου από ένα κόσμο θεατρίνικο γεμάτο υποκρισία… Θα μιλήσουμε άλλοτε αν ηθοποιός σημαίνει φως ή απλά ένα επάγγελμα…», είχε γράψει σε ένα αποχαιρετιστήριο άρθρο του ο Κώστας Τσάκωνας.…
