«Θα μου πει κανείς γιατί έφυγε το παιδί μου;», διερωτάται δύο χρόνια μετά την απώλεια του παιδιού του ο Ηλίας Παπαγγελής, πατέρας της Αναστασίας, που έχασε τη ζωή της στη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη.
Λίγες ημέρες πριν τη μεγάλη συγκέντρωση της Παρασκευής (28/2), ο πατέρας της αδικοχαμένης κοπέλας μίλησε στο «Πρωινό» του ΑΝΤ1 και συγκλόνισε με τα λόγια του, ιδίως περιγράφοντας τις πρώτες στιγμές στην οικογένεια χωρίς την κόρη τους.
«Εκείνο το μοιραίο βράδυ, έχασα το δεύτερο παιδάκι μου, 18,5 χρονών! Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες της, βλέπω ότι σε όλες γελάει. Ήταν ένας άγγελος δίπλα μας και θέλω να πιστεύω ότι και τώρα είναι ένας άγγελος δίπλα μας, αλλά που δεν τον βλέπουμε. Όλα μου λείπουν από την Αναστασία… η φωνή της, οι αγκαλιές της, τα πειράγματά της. Άλλαξε η ζωή μας… Πάγωσε η ζωή μας και κουβαλάμε έναν βουβό πόνο. Ακόμα νομίζω ότι είναι κάπου εδώ και θα τη δω. Είμαι της φιλοσοφίας ότι είναι πνεύμα και είναι δίπλα μας», είπε αρχικά ο Ηλίας Παπαγγελής.
«Όλα με σόκαραν… Τα ασθενοφόρα που έρχονταν χωρίς σειρήνες και το φορτηγό ψυγείο στις 4 το απόγευμα που ήρθε και μπήκε στο νεκροτομείο, που ήξερα ότι εκεί ήταν και το παιδάκι μου, αλλά δεν επιτρεπόταν να μπούμε να το δούμε. Νόμιζα ότι βλέπω ένα κακό όνειρο και ότι θα ξυπνήσω και θα περάσει», συμπλήρωσε, για να συνεχίσει: «Μας έδωσαν μια νάιλον σακούλα διάφανη με τα παπούτσια της και τα σκουλαρίκια της. Όταν τα έφερα εδώ και τα άνοιξα, ήταν σαν να έριξα στο πρόσωπό μου οινόπνευμα, βενζίνη. Τα παπούτσια της μυρίζουν ακόμα κάτι μεταξύ βενζίνης και οινοπνεύματος».
«Θα μου πει κανείς γιατί έφυγε το παιδί μου;»
«Η Αναστασία ήταν στη θέση 12, στο τρίτο βαγόνι. Με τη σύγκρουση έσπασε το κάθισμά της, ξάπλωσε πάνω στο κάθισμα και ήρθε όλη η οροφή πάνω στο στήθος της και στην κοιλιά της και “έφυγε” από ασφυξία. Μαζί της ήταν ένας φοιτητής, που ίσως κάποτε μιλήσει και να μάθουμε αν είπε κάτι κι αν πόνεσε».
Ολοκληρώνοντας τον λόγο του, ο πατέρας της Αναστασίας δήλωσε: «Πιστεύω στον Θεό και ξέρω ότι όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Ακόμα, όμως, δεν έχω μάθει τον λόγο που έγινε όλο αυτό. Το ηχητικό το άκουσα και πονάει. Άνθρωποι εγκλωβισμένοι να καίγονται και να ξέρουν ότι θα πεθάνουν»
«Δύο χρόνια δεν έχει τιμωρηθεί κανείς. Θα μου πει κανείς γιατί έφυγε το παιδί μου; Έπρεπε να βάλουν μια ταμπέλα στο τρένο που να λέει “εισέρχεστε με δική σας ευθύνη”».
