«Κοιτούσα στον ουρανό για να της πω “χρόνια πολλά”, μήπως και μου απαντήσει»
Ενώ σε όλη την Ελλάδα κυριαρχούσε το γιορτινό κλίμα του Πάσχα, στο σημείο της σιδηροδρομικής τραγωδίας στα Τέμπη επικρατούσε σιωπή και βαθύς συγκινησιακός φόρτος. Για 57 οικογένειες, η Ανάσταση δεν σηματοδοτεί πια χαρά, αλλά ξυπνά τον πόνο μιας ανείπωτης και άδικης απώλειας.
Η σκιά της τραγωδίας των Τεμπών σκοτεινιάζει την πασχαλινή ημέρα και τη χαρά
Όπως μετέδωσε το Open, δεκάδες συγγενείς των θυμάτων συγκεντρώθηκαν στο σημείο του δυστυχήματος. Άναψαν καντήλια, άφησαν λουλούδια και δάκρυσαν σιωπηλά, τιμώντας τη μνήμη όσων χάθηκαν και δεν γύρισαν ποτέ στα σπίτια τους.
Και φέτος, οι φωνές τους παραμένουν δυνατές, ζητώντας το αυτονόητο: δικαιοσύνη. πολίτες όλων των ηλικιών πέρασαν από το σημείο της τραγωδίας. Άφησαν ένα λουλούδι, ένα κερί, ένα δάκρυ. Η παρουσία τους υπενθύμισε πως, πέρα από τις κάμερες και την επικαιρότητα, η κοινωνική μνήμη είναι ζωντανή και απαιτεί απαντήσεις.
«Νιώθω ότι εκεί πάνω οι ψυχές δεν έχουν γαληνέψει»
Η μητέρα της Κλαούντια, Άλμα Λάτα, με φωνή που έσπαγε από πόνο, περιέγραψε τη Μεγάλη Εβδομάδα ως μια περίοδο αβάσταχτης σιωπής: «Η καρδιά μου χθες ήταν μισή. Κοιτούσα στον ουρανό για να της πω “χρόνια πολλά”, μήπως και μου απαντήσει. Αλλά νιώθω ότι εκεί πάνω οι ψυχές δεν έχουν γαληνέψει. Περιμένουν… και μας κρατούν μούτρα γιατί εμείς, οι μάνες, δεν καταφέραμε να βάλουμε κανέναν φυλακή».
