Ήταν Παρασκευή πρωί και στο ιατρείο του νοσοκομείου δεν είχε και πολύ δουλειά. Είχα τελειώσει τις πρωινές παραγγελίες θεραπειών και είχα κενό. Χτύπησε το τηλέφωνο μου.
Ήταν ο αδελφός μου που εκείνη την εποχή ήταν με τους γονείς μου στο νησί. «να σου πω, ο μπαμπάς δε μιλάει και πολύ καλά, σαν να είναι μεθυσμένος αλλά δεν έχει πιει». «δώσε μου τον» του απάντησα.
Ο πατέρας μου, 73 χρονών με ιστορικό χειρουργηθήσας καρδιοπάθειας-διπλό bypass, μεταλλική βαλβίδα και χειρουργείου στις καρωτίδες, υπό αγωγή που ευλαβικά ακολουθεί σύμφωνα με τη συνεννόηση που κάνουμε μεταξύ μας.
Μου τον έδωσε… όντως ο πατέρας μου μίλαγε σαν μεθυσμένος, σαν να μασούσε τα λόγια του. Ξαναζήτησα τον αδελφό μου: »περιπατάει κανονικά; χαμογελάει κανονικά; έχει δύναμη σε χέρια και σε πόδια?» »όλα καλά αλλά δε μιλάει καλά». »Τον φορτώνεις τώρα στο αυτοκίνητο και τον πας νοσοκομείο”“.
Κλείνω τη γραμμή και με τη μια παίρνω τον παλιό μου διευθυντή στην παθολογική και στην καρδιολογική. «Σας έρχεται ο πατέρας μου με δυσλεξία πρόσφατης έναρξης με το γνωστό του ιστορικό«. Ξαναπαίρνω τον αδελφό μου, «μόλις ξεκινήσαμε, σε 15 λεπτά θα είμαστε εκεί». «Σας περιμένουν, δε περιμένεις στα επείγοντα, πας σφαίρα στην κλινική μέσα, οκ; » «οκ»
Χίλιοι λογισμοί, χιλιάδες τρομακτικές σκέψεις. Δε χρειάζεται καν να είσαι γιατρός για να έρθει η λέξη «εγκεφαλικό» στο μυαλό παρέα με σκέψεις για μη αναστρέψιμες βλάβες κλπ κλπ. Τους ξαναπήρα. Είχαν ξεκινήσει. Η ομιλία του πατέρα μου αμετάβλητη.
Χρειάζομαι βοήθεια. Άμεση βοήθεια! Ναι αλλά από ποιον;; Μια σκέψη μου πέρασε απ το μυαλό…. Απ τη Γοργοεπήκοο !!!!! Η ίδια έχει πει ότι ταχύτατα έρχεται σε βοήθεια αυτών που της το ζητιάνε. Βρήκα την εικόνα της, άνοιξα και τους χαιρετισμούς και ξεκίνησα να τους διαβάζω. Αρκετές φόρες μου άρεσε να το κάνω στη δουλειά όταν είχα χρόνο.
Έφτασα στο Τ με δυσκολία λόγω της στενοχώριας μου. Διαβάζοντας το «και πάντων των εις σε προστρεχόντων» κούνησα το δάχτυλο μου σαν να ήθελα να πω στην Παναγία «θυμήσου τι υποσχέθηκες» ! Αστραπιαία σκέφτηκα «τι κάνεις τώρα; σε ποια κουνάς το δάχτυλο σου; εσύ θα πεις στην Παναγία τι να κάνει;» και ξέσπασα σε κλάματα, μια για τον πατέρα μου, μια για το δάχτυλο μου….
Μέσα σε πραγματικό κλάμα τέλειωσα τους χαιρετισμούς. «Σε παρακαλώ Παναγία μου, εσυ είδες Τον Υιό σου στον Σταυρό. Ξέρεις τι είναι ο πόνος για δικό σου. Για τον πατέρα μου σε παρακαλώ. Ξέρεις πόσο αγαπάει ο δικός σου Υιός τον Πατέρα Του. Δεν συγκρίνεται αυτή η αγάπη αλλά λογίσου το και βοήθα με»
Αμέσως σκέφτηκα να της τάξω κάτι, όχι γιατί η Παναγία αγοράζεται η θέλει δωράκια αλλά έτσι, από καρδίας. Σκέφτηκα ενα δυο πράγματα αλλά κανένα δε θα μου έλλειπε. Κανένα δε θα με στενοχωρούσε να το δώσω. Έπεσε και το βλέμμα μου σε κάτι που είχα πάνω μου και αντιλήφτηκα ότι ο λογισμός μου δεν ήθελε να το κοιτάω.
Το ξανακοίταξα και πάλι ο λογισμός μου έλεγε ότι θα ήταν κρίμα. Αυτό έπρεπε να της πάω! Θα μου έλλειπε και μάλιστα πολύ. Το έβγαλα, το έβαλα μπροστά της και της είπα ότι ξέρω ότι δε θέλει δώρα αλλά απ την καρδιά μου μέσα, χαλάλι σαν ανάμνηση της αγάπης Της. Και δε χρειαζόνταν να με ακούσει, θα της το πήγαινα όπως και να χει. Απλά χρειαζόμουν βοήθεια.
15 λεπτά είχαν περάσει απο την ώρα που ξεκίνησε ο αδελφός μου με τον πατέρα μου για το νοσοκομείο, 7 λεπτά από τότε που μιλήσαμε για τελευταία φορά. Αυτή τη φορά δε πήρα εγώ, με πήρε εκείνος. «Έλα, βόλτα ηθελε ο πατέρας σου, μια χαρά είναι» «Δώστον μου!! «
Η κανονική, χωρίς πρόβλημα φωνή του πατέρα μου !
Τώρα δεν ήξερα πια για τι να πρωτοκλάψω! Η σκέψη και μονό ότι η Παναγία είχε ακούσει τι της ζήταγα και μου έκανε το χατίρι με ανατριχιάζει ακόμα
Όντας γιατρός δεν είμαι καθόλου μα καθόλου ευκολόπιστος σ αυτά τα θέματα, ειδικά στην ειδικότητα μου. Και ξέρω ότι υπάρχουν πχ παροδικά ισχαιμικά που διαρκούν κάποια ώρα και μπορούν να λυθούν από μόνα τους.
3 μέρες μετά, μια κυρία στην κλινική παρουσίασε ακριβώς τα ίδια συμπτώματα. Πέθανε ακαριαία χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα μετά από 2 ώρες
Επιμέλεια κειμένου : Χώρα Του Αχωρήτου
