Μεγάλη Παρασκευή σήμερα, ημέρα πένθους για όλη την χώρα και για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Σταυρώθηκε ο Κύριος Ιησούς Χριστός και βύθισε σε πένθος την ανθρωπότητα.
Οι στρατιώτες αφού Τον βασάνισαν με ποικίλους τρόπους, Τον ανάγκασαν να άρει το σταυρό Του και να βαδίσει προς τον Γολγοθά… Βασανισμένος, εξουθενωμένος, πληγωμένος ο Ιησούς κατέρρεε σχεδόν σε κάθε πέντε-δέκα βήματα…Η ιδρωμένη του παλάμη άφησε το αποτύπωμά της σε ένα βράχο… Ξαφνικά εμφανίσθηκε ένας γεροδεμένος αγρότης που επέστρεφε στο σπίτι του από τη δουλειά, με τα δύο του παιδιά. Ήταν ο Σίμωνας, ο Κυρηναίος.
Οι Ρωμαίοι στρατιώτες δεν έχασαν την ευκαιρία και του έδωσαν την εντολή να κουβαλήσει εκείνος τον Σταυρό του Ιησού. Ο Σίμωνας πήρε στους ώμους του τον βαρύ ξύλο και τον κουβάλησε μέχρι τον τόπο της εκτελέσεως. Ήταν η μοναδική βοήθεια που δέχθηκε από άνθρωπο ο Θεάνθρωπος, στο έργο της Σωτηρίας…
Μεγάλη Εβδομάδα… Με σφιγμένη και βαριά την καρδιά, σαν μαζί με τον Χριστό, που φοράει το αγκάθινο στεφάνι και σηκώνει τον σταυρό στους ώμους Του, ανεβαίνουμε τη Via Dolorosa, την οδό του Μαρτυρίου… Λίγα μέτρα μακριά από την είσοδο της οικίας του Σίμωνα του Κυρηναίου, εκεί ακριβώς που ο Κύριος γονάτισε και έπεσε υπό το βάρος όλων των αμαρτιών του κόσμου, στέκουμε να παρατηρήσουμε το βράχο που ευωδιάζει… Το βράχο με το αποτύπωμα της παλάμης Του… Αν τολμήσεις να ακουμπήσεις, στην αρχή δειλά – δειλά, με το δάκτυλο και μετά με όλο το χέρι την επιφάνεια του, διαπιστώνεις ότι πηγή αυτής της μοναδικής και έντονης ευωδίας είναι το συγκεκριμένο αποτύπωμα. Το χέρι «κολλημένο» δε θέλει να χάσει την επαφή με το Θείο… το ίδιο και η λογική «κολλημένη» στο ανεξήγητο…
Η παράδοση λέει ότι κατά την διαδρομή προς τον Γολγοθά ο Ιησούς γύρισε μια φορά το κεφάλι Του προς τον Σίμωνα που ακολουθούσε με τον Σταυρό και τον ευχαρίστησε. Ο Σίμωνας αισθάνθηκε ξαφνικά ότι ο Σταυρός ελάφρυνε και η καρδιά του γέμισε από χαρά. Δεν έφυγε αμέσως. Παρέμεινε κοντά στον Θεάνθρωπο μέχρι το τέλος και φώναξε μαζί με τον Ρωμαίο στρατιώτη: «Πράγματι αυτός ήταν ο Υιός του Θεού».
Ο Σίμων δεν αρνείται ούτε κρύβεται στο πλήθος για να φύγει, υποχρεώνεται να κουβαλήσει – όπως τόσοι ανάμεσά μας – ένα σταυρό που δεν είναι δικός του… Δέχεται να άρει το Σταυρό ενός αγνώστου από συμπάθεια στον συντετριμμένο άνθρωπο που κατέρρευσε εμπρός του. Πόσοι Σίμωνες Κυρηναίοι μέσα στον κόσμο: Ίσως και να μην είναι χριστιανοί, ίσως να μην γνωρίζουν τον Χριστό, αλλά είναι άνθρωποι που αναγνωρίζουν στον πόνο του άλλου την δική τους ανθρώπινη υποχρέωση, άνθρωποι που βοηθούν ανθρώπους…
Μια μέρα ο Κύριος θα θυμηθεί αυτή τη βοήθεια που αυτοί προσέφεραν στον συνάνθρωπο, για τον σταυρό που βοήθησαν να κουβαληθεί. Τότε θα του απαντήσουν: «μα πότε Κύριε σε βοηθήσαμε να άρεις τον Σταυρόν Σου;» Ο δε Κύριος θα τους πει: «κάθε φορά που κουβαλήσατε τον σταυρό ενός, τον δικόν μου Σταυρόν άρατε ως άλλοι Σίμωνες Κυρηναίοι…»
