Σε ένα εντυπωσιακά ειλικρινές άρθρο, που δημοσιεύθηκε στην έγκυρη εφημερίδα SABAH το 2009, από τον Ενγκίν Αρντίτς, γνωστό συγγραφέα και δημοσιογράφο στην Τουρκία στηλιτεύεται ο τουρκικός τρόπος εορτασμού της πτώσης της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου.
Στο εν λόγω άρθρο ο συγγραφέας παρουσιάζει µια σειρά από αλήθειες για τις οποίες το Κεµαλικό καθεστώς εδώ και δεκαετίες προσπαθεί να καταπνίξει. Αξίζει να παρατεθεί μεταφρασμένο το πλήρες κείμενο, από τη συγκεκριμένη διεύθυνση της τουρκικής εφημερίδας Sabah το οποίο έχει ως εξής:
Διαβάστε το άρθρο:
«Αν οργανωνόταν στην Αθήνα συνέδριο με θέμα : «Θα πάρουμε πίσω την Πόλη»…
Αν έφτιαχναν μακέτα με τα τείχη της πόλης και τους στρατιώτες με τις πανοπλίες τους να επιτίθενται στην Πόλη… (όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο !)
Αν ένας τύπος ντυμένος όπως ο περίφημος Ελληνας νικηφόρος και σχεδόν μυθικός Διγενής Ακρίτας έπιανε τον δικό μας Ουλουμπατλί Χασάν και τον γκρέμιζε κάτω…
Αν ξαφνικά έμπαινε στην πόλη κάποιος ντυμένος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος πάνω σε ένα λευκό άλογο και δίπλα του άλλος ως Λουκάς Νοταράς, ως Γεώργιος Φραντζής κι έμπαιναν ως αντιπρόσωποι της πόλης… (όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο !)
Αν έφτιαχναν μια χάρτινη Αγία Σοφία που δεν είχε μιναρέδες αλλά Σταυρό…
Αν έκαιγαν λιβάνι και έλεγαν ύμνους, θα μας άρεσε;
Δεν θα μας άρεσε, θα ξεσηκώναμε τον κόσμο, μέχρι που θα καλούσαμε πίσω τον πρέσβη μας από την Ελλάδα.
Τότε, γιατί το κάνετε εσείς αυτό, κάθε χρόνο;
Πέρασαν 556 χρόνια και γιορτάζετε (την Άλωση) σαν να ήταν χθες;
Γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή, (μ΄ αυτές τις γιορτές πού κάνετε) διακηρύσσετε σε όλο τον κόσμο ότι:
«Αυτά τα μέρη δεν ήταν δικά μας, ήρθαμε εκ των υστέρων και τα πήραμε με τη βία».
Για ποιο λόγο άραγε φέρνετε στη μνήμη μια υπόθεση 6 αιώνων;
Μήπως στο υποσυνείδητό σας υπάρχει ο φόβος ότι η Πόλη κάποια μέρα θα δοθεί πίσω;
Μην φοβάστε, δεν υπάρχει αυτό που λένε μερικοί ηλίθιοι της Εργκενεκόν περί όρων του 1919.
Μη φοβάστε, τα 9 εκατομμύρια Ελλήνων δεν μπορούν να πάρουν την πόλη των 12 εκατομμυρίων, και αν ακόμα την πάρουν δεν μπορούν να την κατοικήσουν.
Κι οι δικοί μας που γιορτάζουν την Άλωση είναι μια χούφτα φανατικοί μόνο που η φωνή τους ακούγεται δύσκολα.
Ρε σεις, αν μας πούνε ότι λεηλατούσαμε την Πόλη τρεις μέρες και τρεις νύχτες συνεχώς τι θα απαντήσουμε ;
Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή θα αφήσουμε το θέμα στους ιστορικούς ;
Αντί να περηφανευόμαστε με τις πόλεις που κατακτήσαμε, ας περηφανευτούμε με αυτές που ιδρύσαμε, αν υπάρχουν. Αλλά δεν υπάρχουν.
Ολη η Ανατολή είναι περιοχή με τη βία κατακτημένη…
Ποιος ήταν ο Ενγκίν Αρντίτς
Ο Ενγκίν Αρντίτς (Engin Ardıç) ήταν Τούρκος συγγραφέας, δημοσιογράφος και αρθρογράφος, γνωστός για το αιχμηρό του ύφος και τη μακρόχρονη παρουσία του στον τουρκικό Τύπο.
Γεννήθηκε την 1η Φεβρουαρίου 1952 στην Τραπεζούντα και μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη. Φοίτησε στο Γαλατασαράι Λύκειο και στη συνέχεια σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου. Στα πρώτα του βήματα ασχολήθηκε με την κριτική θεάτρου, δημοσιεύοντας άρθρα σε περιοδικά όπως το Tiyatro και το Yeni Dergi. Αργότερα εργάστηκε ως ξεναγός, υπάλληλος σε διαφημιστικές παραγωγές και συνεργάτης του τουρκικού τμήματος του BBC.
Η δημοσιογραφική του πορεία ξεκίνησε τη δεκαετία του 1970 με άρθρα σε εφημερίδες όπως οι Cumhuriyet, Politika, Yeni Ortam και Dünya. Από το 2008 μέχρι τον θάνατό του, υπήρξε σταθερός αρθρογράφος της εφημερίδας Sabah. Στη δεκαετία του 1990, εμφανίστηκε και ως σχολιαστής στην τηλεόραση, κυρίως στο κανάλι Star TV.
Το ύφος του χαρακτηριζόταν από τη χρήση καθημερινού και συχνά προκλητικού λεξιλογίου. Αν και αγαπήθηκε από μερίδα του κοινού για την ευθύτητα και την ειρωνεία του, δέχθηκε επίσης έντονη κριτική για άρθρα του που θεωρήθηκαν μισογυνιστικά ή προσβλητικά.
Ο Ενγκίν Αρντίτς απεβίωσε στις 27 Μαΐου 2023 σε ηλικία 71 ετών, σε ιδιωτικό νοσοκομείο στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν παντρεμένος με τη Σεδέφ Αρντίτς, η οποία είχε αποβιώσει το 1990.
