Η βασική αιτία των σεισμών, είναι μία. Οι ΑΜΑΡΤΙΕΣ μας. Αυτές προκαλούν σχεδόν πάντα τούς σεισμούς. Το λένε οι Πατέρες μας, το λένε τα ιερά βιβλία μας Παλαιά και Καινή Διαθήκη, το λένε οι ευχές της Εκκλησίας μας.
«Οίδαμεν, ότι διά τας πολλάς ημών αμαρτίας συνέσεισας την γην και συνετάραξας αυτήν…» (Μέγα Ευχολόγιο σελ. 539) και σε άλλη ευχή· «Στήσον, δεόμεθα, τον φοβερόν της γης κλόνον, και την αήθη ταύτης φοράν, ην νυν δικαίως καθ’ ημών κινείσθαι ταύτην προσέταξας, εις υπόμνησιν της προς πάσαν αμαρτίαν παρά φύσιν ημετέρας ορμής, και της σης δια ταύτην προς ημάς δικαίας αποστροφής.
Ει γαρ ημείς τα σα προστάγματα διεφυλάττομεν, και των οικείων όρων εντός ιστάμεθα, ουκ αν η γη, τω σω παντοδυνάμω προστάγματι πειθόμενη, καθ’ ημών εκινείτο νυν, της φυσικής ακινησίας εξισταμένη, και τη παρά φύσιν ταύτης κινήσει καταπιείν ημάς εκζητούσα. (Μέγα Ευχολόγιο σελ. 540)
Τότε; Απλά, επειδή αφ’ ενός μεν, πολύ αέρα έχει πάρει ο σημερινός άνθρωπος με τα σύγχρονα τεχνολογικά επιτεύγματα, την αύξηση της γνώσεως και την αλματώδη εξέλιξη της επιστήμης, σε βαθμό που κοντεύει να πιστέψει (εάν δεν έχει πιστέψει κιόλας) ότι είναι ΘΕΟΣ και να ξεχάσει τον αληθινό Θεό· Αφ’ ετέρου δε όλοι μας, άνδρες και γυναίκες, μικροί και μεγάλοι, κληρικοί και λαϊκοί, οσημέραι απομακρυνόμαστε από τον Θεό και την Εκκλησία και διάγωμεν ώσπερ άφρονες, ζώντας μέσα στην ευμάρεια, στην ραστώνη, στην αμαρτία στα πάθη και στις ηδονές έχοντες ως δόγμα το «φάγωμεν, πίωμεν, γλεντήσωμεν, διασκεδάσωμεν, χορεύσωμεν, κλεύσωμεν, αδικήσωμεν, αμαρτήσωμεν… αύριο γαρ αποθνήσκωμεν».
Ο Θεός ως στοργικός Πατήρ προσπαθεί να μας συνεφέρει.
Προσπαθεί να μας προειδοποιήσει με πολλούς τρόπους, προσπαθεί να μας συνεφέρει και να μας επαναφέρει, προσπαθεί να μας ξυπνήσει, προσπαθεί να μας…προσπαθεί, προσπαθεί, προσπαθεί. Αλλά εις μάτην. Εμείς δεν καταλαβαίνωμεν ΤΙΠΟΤΕ. «Ο δε παράνομος Ιούδας ουκ ηβουλήθη συνιέναι».
Και δεν καταλαβαίνουμε τίποτε όχι διατί δεν μπορούμε να καταλάβουμε, αλλά διότι δεν ΘΕΛΟΥΜΕ να καταλάβουμε. Δεν θέλουμε να καταλάβουμε δια να μην ξεβολευτούμε από τα καλά μας, απ’ όλα αυτά που προαναφέραμε. Ποιός φταίει λοιπόν; φταίει ο Θεός που παιδαγωγικά μας «τιμωρεί»; Ή φταίμε εμείς που δεν μετανοούμε; Φυσικά και φταίμε εμείς.
«Ο Θεός θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν». Όταν λοιπόν βλέπει ότι τα παιδιά του παραστρατούν, δεν βαδίζουν τον ορθό δρόμο, δεν ακολουθούν τας εντολάς του, και κινδυνεύουν να χάσουν την αθάνατον ψυχή τους, επεμβαίνει ως καλός και στοργικός Πατέρας, διακριτικά, με διάφορους τρόπους και προσπαθεί να μας βοηθήσει.
Εαν μεν καταλάβωμεν έχει καλώς, εάν όχι συνεχίζει με μεγαλύτερες δοκιμασίες και μάλιστα πολλές φορές σκληρές και αυστηρές έως να ανανήψωμεν. (Όπως άλλωστε κάνουν και όλοι οι γονείς εις τα παιδιά τους, όταν παραστρατούν και κινδυνεύουν να χαθούν).
ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ
