Η 45χρονη Michelle St Fleur έχει μια κορούλα 3,5 ετών. Την έκανε στα 41 της με τη βοήθεια κάποιου άγνωστου δότη – έγινε δηλαδή μαμά μόνη της χωρίς να βρίσκεται σε σχέση ή γάμο. Το έκανε γιατί ήθελε από μικρή ένα παιδί, αλλά από τη μία η δουλειά από την άλλη οι αποτυχημένες σχέσεις, την έφεραν να έχει πατήσει τα 40 και ακόμα να ονειρεύεται την ημέρα που θα γίνει κι αυτή μανούλα.
Ήμουν 38 όταν έπαθα το σοκ. Χτύπησε το τηλέφωνο και η νοσηλεύτρια της κλινικής γονιμότητας μου είπε ευθέως ότι τα πράγματα είναι δυσοίωνα για μένα και πως έχω δύο λύσεις: είτε να βιαστώ είτε να βασιστώ σε ξένα ωάρια.
Ήταν η τελευταία μου ευκαιρία να γίνω μαμά, λοιπόν. Σε μια περίοδο που ήμουν μόνη, πενθούσα τη μητέρα μου και είχα μόλις βγει από μια σχέση που δεν πήγαινε πουθενά.
Η αλήθεια είναι ότι πάντα ήθελα ένα παιδί (ή και περισσότερα) αλλά όταν ήμουν νέα, η ζωή με πήγε σε άλλα μονοπάτια, ενώ όταν μεγάλωσα λίγο, οι άντρες της ζωής μου δεν είχαν τις ίδιες επιθυμίες με μένα. Οι φίλοι μου έλεγαν πάντα ότι είμαι πολύ απαιτητική με τους άντρες και πώς αν κάνω έτσι στο τέλος, θα μείνω στο ράφι. Από τη μία, δεν το απολάμβανα κιόλας. από την άλλη, όμως ίσως ήταν καλύτερα απ’ το να μπλέξω με τον λάθος άντρα. Και αφού οι άντρες που έμπλεξα μέχρι τότε δεν μου φαίνονταν σωστοί, τότε μάλλον δεν ήταν.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, είχα βρεθεί με μία τελευταία ευκαιρία να πραγματοποιήσω το όνειρό μου και δεν σκόπευα να την χαραμίσω όπως κόντεψα να κάνω μέχρι τότε.
Επαγγελματικά ήμουν αποκατεστημένη και είχα την οικονομική δυνατότητα να προχωρήσω μόνη μου μπροστά. Απλώς, θα ήμουν κυριολεκτικά μόνη. Ολομόναχη! Και αυτό ήταν κάτι που ήθελε κουράγιο.
Ξεκίνησα τη διαδικασία άμεσα για να μη χάσω ούτε μέρα. Στα επόμενα δύο χρόνια πέρασα πολλές δυσκολίες με αποκορύφωμα μια αποβολή πριν την 6η εβδομάδα.
Η εμπειρία με διέλυσε, τόσο που σκέφτηκα να τα παρατήσω τελείως. Επιστρέφοντας στη δουλειά άκουσα μια συνάδελφο να ανακοινώνει τη γέννηση του μωρού της και με έπιασαν τα κλάματα. Ήμουν απογοητευμένη, πλησίαζα τα 40 και ο χρόνος μου μετρούσε αντίστροφα.
Ευτυχώς, μια καλή μου φίλη με στήριξα και με παρότρυνε να δοκιμάσω μία φορά ακόμη για να μην το μετανιώσω αργότερα. Αυτή θα ήταν η 4η προσπάθειά μου. Πράγματι, παρά την κακή ψυχολογία μου όλα πήγαν καλά κι έμεινα έγκυος. Εννέα υπέροχους μήνες μετά, γεννήθηκε η Lois μου, το αστέρι μου.
Με θυμάμαι να λάμπω από χαρά και λέω σε όσους ρωτούσαν ποιος είναι ο ευτυχής μπαμπάς ότι δεν υπάρχει μπαμπάς. Υπάρχω μόνο εγώ. Με κοιτούσαν περίεργα, αλλά εγώ ένιωθα πολύ καλά με τον εαυτό μου. Αντί να κλαίω τη μοίρα μου που δεν έβρισκα τον «κατάλληλο» πήρα τη ζωή μου στα χέρια μου κι έγινα μαμά – έκανα οικογένεια.
Ήταν δύσκολα στην αρχή, αλλά βρήκα στήριξη από τους φίλους μου, καθώς και σε μια γυναίκα που είχε κάνει την ίδια επιλογή με μένα. Η γνωριμία μας ήταν πολύτιμη και για τις δυο μας.
3,5 χρόνια μετά, το κοριτσάκι μου κι εγώ είμαστε αχώριστες και δεν ανησυχώ καθόλου που δεν έχει πατέρα. Εγώ της έδωσα τη ζωή και εκείνη έδωσε νόημα στη δική μου και δεν περνάει μέρα που να μην την βλέπω νιώθοντας απίστευτο θαυμασμό και ευγνωμοσύνη.
Αυτό που έκανα δεν ήταν εύκολο, και η συνέχεια θα είναι εξίσου απαιτητική, αλλά ήταν επιλογή μου και θα τη στηρίξω με όλες μου τις δυνάμεις. Και για μένα, αλλά και για το κοριτσάκι μου, το θαύμα της ζωής μου.
mama365.gr
