«Μου συνέβη κάτι στη ζωή που το μόνο που νομίζω είναι ότι έχω υποχρέωση να κάνω είναι να το φωνάζω όπως λέμε.
Στις 27/7/2002 μου τηλεφώνησαν στο χωριό που βρισκόμουνα στα Χανιά. Πήγα στην Αθήνα, ο Ανδρέας, ο γιος μου, ήταν πολύ άρρωστος
και το πρωί, την άλλη μέρα δηλαδή, βρισκόμουν στην Καλλιθέα των Αθηνών στο σπίτι του μικρότερου γιου μου.
Και αρχίζει να μου διηγείται τα πράγματα όπως είχαν εξελιχθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Μου λέει, λοιπόν, πατέρα, ο Ανδρέας μας τώρα και μια βδομάδα είχε
κυμαινόμενο πυρετό και διάρροια, πήγε στο Τζάνειο Νοσοκομείο στις 20 του ίδιου μηνός και του είπαν ότι είναι μια εντερική ανωμαλία και ότι κανονικά πρέπει να μπει στο Νοσοκομείο.
Είχε πάει μαζί ένας αδελφικός του φίλος, εν τέλει αποφάσισαν να μην μείνουν και έφυγαν μέχρι και στις 26 του ίδιου μηνός η κατάσταση η ίδια.
Κατόπιν πιέσεως της γυναίκας του αποφάσισε να καλέσουν τον ίδιο φίλο και τις απογευματινές ώρες τις 26 Ιουλίου, ημέρα Αγίας Παρασκευής, πάνε στο Νοσοκομείο ´Γεννηματάς´ που εφημέρευε.
Από ό,τι, λοιπόν, λέει ο συνοδός ο Ανδρέας κατά την είσοδό του στο Νοσοκομείο δεν ισορροπούσε και τόσο καλά, μόλις τον είδαν οι γιατροί διαπίστωσαν φαίνεται τη σοβαρότητα της καταστάσεως του ασθενούς που σε κάποια στιγμή βρέθηκε πάνω του όλο το τμήμα της εφημερίας των γιατρών.
Δεν άργησαν να διαπιστώσουν τη σοβαρότητα της κατάστασης και λένε στη συνοδό του, ενώ ειδοποίησαν και τη γυναίκα του και τον αδελφό του.
Εδώ θα προσθέσω ότι ο ασθενής έχει και δύο κοριτσάκια σε ηλικία κάτω των 5 ετών. Ο ασθενής μετά από λίγο έπεσε σε κώμα και εισήχθη στην Εντατική και από εκεί βρέθηκε στο Σισμανόγλειο Νοσοκομείο.
Κατά τη διάρκεια της διαδρομής προς το Σισμανόγλειο οι γιατροί συνοδοί είπαν στους φίλους του ασθενή ότι εκείνη την ώρα μόνο η καρδιά λειτουργούσε μόνη της, όλα τα άλλα όργανα λειτουργούσαν με υποστήριξη.
Εγώ βρέθηκα στο Σισμανόγλειο στις 28 Ιουλίου, την άλλη ημέρα του Αγίου Παντελεήμονα, που είναι και ημέρα γενεθλίων μου, είδα τον Ανδρέα καλωδιωμένο,
πρησμένο στο τριπλάσιο του φυσιολογικού όγκου, μελανιασμένα τα πόδια από τα γόνατα και κάτω και την αγωνία των γιατρών να ψάχνουν να εντοπίσουν τον ιό που προκάλεσε αυτή την κατάσταση.
Λόγω της φύσεως της δουλειάς του προσανατολίζονταν προς τη λεπτοσπείρωση. Εν τω μεταξύ οι γιατροί δεν έμεναν με σταυρωμένα χέρια, του χορηγούσαν αντιβιοτικά.
Εν τέλει ευρέθη το μικρόβιο ´Ρητσέτσια´, ένα μικρόβιο, που, όπως μα είπαν, δεν είναι σύνηθες στον ελλαδικό χώρο. Κάποια στιγμή χρειάστηκε να ανοιχθεί στον ασθενή τραχειοτομή.
Πέρασε ένας ακριβός μήνας μέχρι και την 26 Αυγούστου ο ασθενής δεν συνήλθε ποτέ, ενώ οι γιατροί μας συμπαραστέκονταν…
Στις 26 του Αυγούστου, στη 1 μ.μ., που ως συνήθως ενημερώνονται οι συγγενείς του ασθενούς, μπαίνω εγώ να μας ενημερώσει ο καθηγητής της Εντατικής. Η ενημέρωση, λοιπόν, ήταν ακριβώς αυτή: ´
Ο ασθενής σας δεν παρουσιάζει καμία βελτίωση, απεναντίας η αξονική μας δείχνει όλο και περισσότερο ότι ο εγκέφαλος πρέπει να είναι νεκρός´.
Με λίγα λόγια δεν είχαμε ούτε έστω μια απειροελάχιστη ελπίδα, αυτά έλεγαν τα όργανα, διότι, παρόλες τις προσπάθειες των γιατρών να τον ξυπνήσουν, ήτο αδύνατο.
Το πρωί όμως της 27ης Αυγούστου, η γιατρός της βάρδιας τον είδε να έχει ξυπνήσει. Φυσικά σίγουρα θα ξαφνιάστηκε Αυτό που του είπε ήταν ότι έχει μια καλή σύζυγο και κείνος της
απάντησε με δυσκολία λόγω της τραχειοτομής… καταφατικά με ένα ´ναι´. Την ίδια μέρα πήγα στο Νοσοκομείο με τον γιο μου Γιώργο και στις 12.30 μπήκε μόνος ο γιος μου στην
Εντατική, ενώ εγώ έμεινα απ? έξω. Είχα απομακρυνθεί από την Εντατική και αίφνης βλέπω τον γιο μου να εξέρχεται δακρυσμένος!
Εγώ εκείνη την ώρα που ποτέ δεν είχα χάσει την πίστη μου, εσκέφθηκα ότι ´τελείωσε´ ή ´τελειώνει ´.
Πήγα, λοιπόν, κοντά και με λυγμούς μου λέει ´πατέρα μίλησα με τον Ανδρέα´. Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματά μου!
Πήγαμε πάλι στον ίδιο καθηγητή για ενημέρωση και αιφνιδιασμένος και αυτός μας είπε ότι υπήρχε μια γενική βελτίωση.
Ο ασθενής είχε ιαθεί εντελώς σχεδόν, εκτός από την κίνηση. Μετά από 10 περίπου ημέρες ο ασθενής επέστρεψε στο ´Γεννηματάς´ όπου και ανήκε ως ασθενής και από εκεί στη Βούλα και μετά από κάποιο διάστημα ο Ανδρέας πήγε σπίτι του και στη δουλειά του.
Εδώ τώρα είναι για μένα το θαύμα, στο χωριό που βρισκόμουν στα Χανιά, κάποιο βράδυ ένα αόρατο πουλί ήθελε να μπει στο σπίτι με κραυγές που δεν έχω ξαναακούσει στη ζωή μου και αόρατο εξαφανίστηκε.
Ακόμη το σημαντικότερο είναι ότι το ξημέρωμα που ξύπνησε ο Ανδρέας, εγώ την ίδια νύχτα είδα στον ύπνο μου έναν Ρωμαίο στρατιώτη, εγώ σαν πιστός Χριστιανός, αλλά
δεν πάω τακτικά στην εκκλησία, δεν ήξερα την εικόνα του Αγίου Φανουρίου και μάλλον τον νόμιζα υπερήλικα Αγιο. Τον είδα πάνω από κάτι σαν κατεδαφισμένο σπίτι ούτε μου μίλησε ούτε τίποτε.
Μες τη χαρά μας, λοιπόν, εκείνη την ημέρα κάποια γυναίκα είπε ότι είναι του Αγίου Φανουρίου και έπρεπε να πάμε να ανάψουμε ένα κερί.
Πήγαμε, λοιπόν, στο Περιστέρι σε έναν ναό του Αγίου Φανουρίου και εκεί σκύβοντας να προσκυνήσω είδα στην εικόνα τον Ρωμαίο στρατιώτη που δεν ήταν άλλος από τον Αγιο Φανούριο, μεγάλη η Χάρη του και δοξασμένο το όνομά Του.
Εγώ λέω ο Άγιος Φανούριος που ξημέρωνε η γιορτή του έκανε το θαύμα και γύρισε στη ζωή τον γιο μου. Δεν θέλω να πείσω κανένα ότι είναι θαύμα.
Απλά το έζησα, το ζω και θα ευχαριστώ τον Θεό και τον Άγιο κάθε ώρα. Το μόνο τάμα που έκανα στον Αγιο είναι να το μάθουν πιο πολλοί, αν και ο Άγιος -φυσικά- δεν έχει ανάγκη τη δική μου προβολή».
πηγη haniotika-nea.gr
